Enablers

Η πρώτη μου επαφή με τους Enablers ήταν το 2004 με την κυκλοφορία τους "End Note" και δύο χρόνια μετά με το επόμενο πόνημά τους, "Output Negative Space". Δίσκοι που κυκλοφόρησαν από την Neurot Recordings και μου κίνησαν το ενδιαφέρον καθώς το label είχε τάσεις να κυκλοφορεί πειραματικούς και ενδιαφέροντες καλλιτέχνες που άξιζαν ιδιαίτερης προσοχής. Ο ήχος τους μου έκανε λοιπόν εντύπωση και θυμάμαι ότι μου είχαν φανεί αρκετά διαφορετικοί και σχετικά μοναδικοί στον τρόπο που έπαιζαν και ακούγονταν. Από εκεί και πέρα δεν κρύβω ότι τους έχασα, αν και κυκλοφόρησαν δύο ακόμα άλμπουμ και μπόλικα EP.

Το βασικό τους γνώρισμα και αυτό που τους ξεχωρίζει είναι η φωνή και η απαγγελία που επιδίδεται ο Pete Simonelli. Η μουσική τους είναι ένα ήρεμο και ατμοσφαιρικό post-rock το οποίο γεμίζει με τις ιστορίες και την βαθιά φωνή του Pete. O νέος στα drums, Sam Ospovat, έχει δώσει ένα περισσότερο jazz ύφος στα κρουστά και κάνει τον ήχο τους ακόμα πιο πειραματικό. Οι κιθάρες σταθερά σε αποπροσανατολιστικό τόνο, με έντονες εναλλαγές και ενδιαφέρουσες μελωδικές ανακατατάξεις. Ο βασικός κιθαρίστας, Joe Goldring, μην ξεχνάμε ότι έχει περάσει και από τους Swans. H αφήγηση λοιπόν δένει, όπως και τότε, τέλεια με την μουσική και η εκπληκτική έκφραση της φωνής του Simonelli αφήνει στην ατμόσφαιρα ένα συγκρατημένο πάθος. Θα αρέσει αδιαμφισβήτητα σε φίλους των Slint και των Shellac.

Η ένταση και η χαλάρωση, που εναλλάσσονται, είναι μαγικές και εκπληκτικά καλοστημένες. Η φινέτσα στα τραγούδια τους είναι ενδιαφέρουσα. Οι σημειώσεις τους έντονες. Η ενορχήστρωση συντηρητική. Τα λόγια δραματικά, ήρεμα και φωτογραφικά. Εναλλακτικοί, ανεξάρτητοι, μοναχικοί και ταξιδιάρικοι. Αξίζει να τους απολαύσεις. Αξίζει να αφήσεις την βελόνα να χαϊδεύει το βινύλιο και να σου κρατάει συντροφιά επί ώρα.