Emma Ruth Rundle

Ακριβώς εκεί που μας άφησε η Emma μας ξαναβρίσκει. Σαν να μην άλλαξε τίποτα. Ίδια υλικά, ίδια μυρωδικά, όμορφες μελωδίες, χαρακτηριστική φωνή και αρκετό συναίσθημα. Όσοι έχουν αγαπήσει τα κομμάτια της στο δικό της "Some Heavy Ocean" και στο "Salome" με τους Marriages, ξέρουν τι να περιμένουν και εδώ θα βρουν ακριβώς αυτό. Όλα τα καλά σημεία στις κιθάρες, όλες τις ομορφιές στην ενορχήστρωση και όλα τα συναισθηματικά τσιγκλίσματα στις φωνές της.

Δίσκο με το δίσκο η Rundle ωριμάζει. Η μουσική είναι σταθερά σε καλό επίπεδο και οι συνθέσεις γεμάτες, ειλικρινείς και αρκετά καλοφτιαγμένες. Δεν θα βρεις κάτι διαφορετικό από αυτά που έχεις συνηθίσει, αλλά θα τα ακούσεις πιο προσεγμένα. Τα κομμάτια που έχει γράψει ή τραγουδήσει έχουν μια όμορφη πορεία και κάποιες σταθερές που δείχνουν το επίπεδο. Εδώ έχουν λίγο περισσότερη μουντίλα και απαισιοδοξία στο ύφος και στο γενικότερο στυλ. Αυτή η κοπέλα βήμα βήμα καταφέρνει να παράγει πολύ ωραία πράγματα. Η μουσική της είναι σχετικά απλή. Δεν έχει πολύπλοκα πράγματα, αλλά σε ξεγελάει. Νομίζεις ότι πρόκειται για τυποποιημένα τραγουδάκια, αλλά αν προσέξεις τι γίνεται στο σύνολο τους και ακούσεις προσεκτικά θα βρεις πανέμορφα σημεία που μπορούν να σε αγγίξουν. Είναι pop κομμάτια σχετικά ειδυλλιακά με έναν θόρυβο που τους ταιριάζει αρκετά, ο οποίος αγγίζει shoegaze πτυχές ώστε να ανεβάσει ένταση και να πλάσει μερικά κρεσέντο.

Ο δίσκος είναι πολύ κοντά στο σκοτεινό ύφος της Chelsea Wolfe. Τα "Real Big Sky" και "So, Come" ακούγονται αρκετά βιομηχανικά, σκοτεινά και βαριά, όπως στο περσινό αριστούργημα της Chelsea. Σε άλλες φάσεις η μουσική και η ενορχήστρωση κάνει νεύματα προς τους Portishead εποχής "3". Στο "Furious Angel" είχα μια τέτοια εντύπωση ας πούμε. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι με ό,τι και αν το παρομοιάσεις, κρατάει το δικό του χαρακτήρα. Ξέρεις ότι ακούς Emma Ruth Rundle από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα. To ομώνυμο κομμάτι και το "Protection" έχουν δυνατά σημεία, αρκετά πιο rock από τον υπόλοιπο δίσκο. Ξεκινούν γερά και ενθουσιάζουν. Ειναι hits και είναι μια φυσική συνέχεια των προηγούμενων δουλειών της. Το "Medusa" μετά, αρκετά πιο ατμοσφαιρικό, αν και λίγο αδιάφορο, κρατάει το συναίσθημα στην ίδια λυπημένη έκφραση. Έτσι, στην ίδια μαυρίλα συνεχίζουμε και στο "Hand Of God" με μια μπαλάντα που ανεβοκατεβαίνει και στην ψυχή αλλά και στ' αυτιά σου. Κάπως έτσι ήρεμα προχωράει και το "Heaven", το οποίο είναι εξίσου στενάχωρο και λυπημένο. Αυτές οι γαμημένες, οι πνιγμένες έως κλαμένες κραυγές της εδώ, αλήθεια αγγίζουν βαθιά. Στο κομμάτι, νομίζω, βρήκα μια υπέροχη τραγουδίστρια και μια ανατολίτικη ατμόσφαιρα που το απογειώνει.

Η δουλειά είναι στο ίδιο επίπεδο με τον προηγούμενο δίσκο της. Δεν έχει πέσει καθόλου, αλλά δεν έχει διαφοροποιηθεί κιόλας. Δεν μπορώ να μην πω ότι αυτό που ακούω είναι όμορφο, ότι με κρατάει και με διασκεδάζει. Είναι όμως όμοιο με τα παλιότερα της και δεν βρίσκω ενθουσιασμό να εκφράσω. Θα έβαζα έναν πολύ καλό βαθμό εάν έπρεπε σε αυτόν τον δίσκο. Τον θεωρώ υπέροχο και στο σύνολο των στοιχείων είναι καλύτερος απ' ό,τι έχω ακούσει από αυτήν τη μουσικό. Εξετάστε το με αγάπη. Κρύβει μερικά πανέμορφα σημεία μέσα του.