Dropkick Murphys

Εντάξει, για τους Dropkick Murphys πραγματικά δεν χρειάζονται συστάσεις. Εκτός του ότι είναι μία μπάντα που κατάφερε -με σχετική άνεση- να κοινοποιήσει ένα μουσικό ιδίωμα που μέχρι πρότινος ήταν άγνωστο σε τεράστια μερίδα του μουσικού κόσμου, κατόρθωσε με το πέρασμα του χρόνου και την κυκλοφορία καμπόσων ολοκληρωμένων δίσκων να σταθεροποιήσει το όνομά της, συνιστώντας μία σίγουρη δύναμη στο σύγχρονο εμπορικό punk rock. Γιατί μέχρι πρότινος επίσης, ελάχιστοι γνωρίζαμε το παραδοσιακό κέλτικο punk, που πρωτοεμφανίστηκε από μπάντες όπως οι The Dubliners και οι The Pogues και καθιερώθηκε μετέπειτα από άλλες, όπως είναι για παράδειγμα οι The Real McKenzies. Οι Dropkick Murphys, λοιπόν, με πείσμα και τσαμπουκά, με πίστη στις ρίζες και την τάξη τους, αλλά και με ανόθευτη αγάπη για το punk rock, ξεμύτισαν από το πουθενά πριν από περίπου δεκαεφτά χρόνια για να κατακτήσουν τον κόσμο με τις μουσικές τους.

Εν έτει 2013 και έχοντας ήδη επιτύχει πολλά, επιστρέφουν σύντομα μετά την τελευταία δισκογραφική τους δουλειά, με το όγδοο άλμπουμ τους, ονόματι "Signed And Sealed In Blood". Σε αυτόν τον δίσκο, όπως και οι ίδιοι δηλώνουν, αποφάσισαν ν' αφήσουν στην άκρη την concept θεματολογία του "Going Out In Style" με την αφήγηση της ζωής του Cornelius Larkin, φανταστικού χαρακτήρα και ιρλανδικής καταγωγής μετανάστη σε νέα πρωτόγνωρα εδάφη, και να δημιουργήσουν αντιθέτως κάτι πιο χαλαρό, κάτι πιο κεφάτο, κάτι πιο ανθεμικό (αν μπορεί να μου επιτραπεί ο όρος), όπου κάθε κομμάτι θα μπορεί να σταθεί αυτούσιο και υπερήφανα στο σύνολο του δίσκου, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά.

Σε αυτή την κυκλοφορία, λοιπόν, φαίνεται πως κάτι τέτοιο το καταφέρνουν ικανοποιητικά. Πέρα από τη γνωστή παραμυθένια ατμόσφαιρα που βγάζουν τα παραδοσιακά τους όργανα και η οποία για άλλη μία φορά πρωταγωνιστεί, έχουν προσπαθήσει να επαναφέρουν τα παλιά punk rock στοιχεία με τα οποία τους αγαπήσαμε, όπως είναι τα επικά sing-along στα «μεθυσμένα» τους refrain, καθώς και οι αυξημένες ταχύτητες σε κομμάτια όπως τα "Burn" και "My Hero", όπου το κλίμα πώρωσης και ευφορίας που προσφέρουν είναι το κάτι άλλο. Ειδικά το τελευταίο είναι από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν βγάλει οι Dropkick Murphys τα τελευταία χρόνια, ασυζητητί. Παράλληλα, ήρεμα και πιο «μπαλαντόειδή» κομμάτια έρχονται ενδιάμεσα για να καταλαγιάσουν τις ξεσηκωτικές διαθέσεις, με το "The Season's Upon Us" και το επίσημο videoclip "Rose Tattoo" να ξεχωρίζουν.

Για να είμαστε αντικειμενικοί, προφανώς και αυτή η δισκογραφική δουλειά δεν είναι η καλύτερη των Dropkick Murphys. Σίγουρα δεν άκουμε τίποτα το καινούριο από μεριάς τους σε αυτόν εδώ τον δίσκο, ενώ ταυτόχρονα δίνουν την εντύπωση πως είναι κάπως κουρασμένοι, κάπως γερασμένοι και κάπως υποτονικοί, παρά τις πραγματικά αξιόλογες προσπάθειες που κάνουν για να αποδείξουν το αντίθετο. Να ξεκαθαρίσω ότι σε αυτές δεν περιλαμβάνω εννοείται την προσπάθεια του frontman Al Barr, δίοτι ο τύπος είναι πραγματικά ανύπαρκτος σε όλη την διάρκεια της κυκλοφορίας. Όπως και να 'χει όμως, οι Dropkick Murphys εξακολουθούν να είναι μία τεράστια και ειλικρινής μπάντα με υπέρλαμπρο παρελθόν και με ευγενική διάθεση να δημιουργήσουν και να παίξουν μουσική στο παρόν και στο μέλλον. Προσωπικά, και αν εξαιρέσουμε ένα ακουστικό άλμπουμ στο οποίο θα ήθελα στ' αλήθεια να τους δω, δεν περιμένω πλέον πολλά πράγματα από αυτούς σε μουσικό επίπεδο. Το μόνο που πραγματικά θέλω, όπως κι εσείς, είναι να τους πετύχω επιτέλους ζωντανά σε κάποια τους εμφάνιση. Είμαι σίγουρος ότι οι τύποι θα ξέρουν ακόμη να δημιουργούν με αριστοτεχνικό τρόπο, ακραίες ατμόσφαιρες party στα live τους. Θα μας την κάνουν κάποια στιγμή τη χάρη;