Dream Theater

Μια δραματική τροπή των πραγμάτων ή μήπως απλά μια αλλαγή των καιρών; Όπως και να έχει στην πραγματικότητα, αυτός είναι ο πιο συζητημένος δίσκος που κυκλοφόρησαν ποτέ οι ηγέτες του progressive metal,  Dream Theater. Μετά από μια σειρά γεγονότων που έχουν αναλυθεί πλήρως, για πρώτη φορά παρουσιάζονται χωρίς τον φυσικό τους ηγέτη, τον drummer Mike Portnoy με τον Mike Mangini να αναλαμβάνει το βαρύ φορτίο του αντικαταστάτη του. Για όσους ακολουθούν από κοντά την πορεία της μπάντας η νέα αυτή δουλειά αποτελεί ένα μεγάλο αίνιγμα, καθώς τον τελικό λόγο σε ότι γινόταν μέχρι τώρα είχε ο Portnoy και πολλοί θεωρούν πως αποτελεί μιας πρώτης τάξεως πρόκληση για τους υπόλοιπους να αποδείξουν ότι τα καταφέρνουν και χωρίς αυτόν. Πραγματικά, πιστέψαμε ότι μουσικοί όπως ο Petrucci, ο Myung, ο Rudess ή ακόμα κι ο Labrie έχουν λόγο να αποδείξουν την αξία τους ή την ικανότητά τους;

Σε αυτό το σημείο έγκειται η μεγάλη νίκη του εν λόγω άλμπουμ. Ο δίσκος κερδίζει την ουσία και τις εντυπώσεις, όχι ως απόρροια επιτηδευμένης επίδειξης ή εντυπωσιασμού, παρά ως φυσικό επακόλουθο της ποιότητας και της δουλειάς των μουσικών που απαρτίζουν το συγκρότημα. Το "A Dramatic Turn Of Events" είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ με τις συνεχείς ακροάσεις να μην αφήνουν περιθώριο αμφιβολίας επ’ αυτού, καθώς το παίξιμο και οι συνθέσεις που περιλαμβάνονται σε αυτό καταρρίπτουν την κάθε δυσπιστία. Τι βρίσκουμε στο νέο άλμπουμ; Μεστότητα και στιβαρότητα, πληθώρα εμπνευσμένων ιδεών, συνθέσεις που ανεξαρτήτως διάρκειας κρατάνε τη συνοχή τους, καθώς και μερικές μικρές -αλλά αρκούντως σημαντικές- διαφοροποιήσεις από το πρόσφατο παρελθόν και την πρόσφατη δισκογραφία της μπάντας.

Αρχικά, η παραγωγή φαίνεται ιδανική, ενώ δεν πρόκειται να λείψει σε κανέναν η απουσία των (growl) φωνητικών του Portnoy,  όπως επίσης, μόνο ως θετική μπορεί να χαρακτηριστεί η εγκατάλειψη της sci-fi θεματολογίας στους στίχους, με στροφή σε πιο ανθρωποκεντρικά θέματα. Επιπροσθέτως, δεν θα ακούσει κανείς μέσα στα τραγούδια Metallica, Tool, Muse σημεία ή όποια άλλη επιρροή υιοθετούσαν, παρά μόνο Dream Theater, ενώ παράλληλα ο Rudess δείχνει να έχει σταματήσει τα πειράματα με τα keytar solo ή τα iphone και να έχει ανακτήσει όλο το εύρος των ήχων που θα υπενθυμίσουν σε πολλούς γιατί οι οπαδοί πανηγύριζαν στην ανακοίνωση της ένταξης του στο συγκρότημα. Όμως, μην τρελαθούμε, δεν υπάρχει καμία μεγάλη επιστροφή των Dream Theater που πολλοί θα προσπαθήσουν να πουλήσουν, καθώς ποτέ δεν έφυγαν από το προσκήνιο για να επιστρέψουν, ποτέ δεν έκαναν έκπτωση στο όραμα και στην ποιότητά τους, απλά στο νέο άλμπουμ παραμέρισαν τα στοιχεία που προβλημάτιζαν μια σημαντική μερίδα των οπαδών τους και επικεντρώθηκαν σε αυτά για τα οποία αγαπήθηκαν περισσότερο.

Από την άλλη πλευρά, αυτό εμπεριέχει και μια μεγάλη παγίδα που ενδεχομένως να λειτουργεί κάπως ανασταλτικά, καθώς ο δίσκος δίνει την αίσθηση των safe επιλογών σε κάποια επίπεδα, ενώ πολλές δομές είναι στηριγμένες σε παλιότερα τραγούδια, όχι υπερβολικά ή άκομψα, όμως επισημαίνεται ως μια προσέγγιση που δεν τους χαρακτήριζε ποτέ σαν συγκρότημα. Ενδεχομένως, το γεγονός πως προέρχονται από τον πιο επιτυχημένο εμπορικά δίσκο της καριέρας τους να αποτελεί σημαντική και ουσιαστική δικαιολογία, αλλά η πορεία των Dream Theater ήταν πάντα γεμάτη ρίσκα, εκπλήξεις και στοιχεία που ανεξάρτητα αν άρεσαν ή όχι τελικά τους έδιναν ξεχωριστή ταυτότητα. Θυμηθείτε πόσα απανωτά ρίσκα πήραν από το "Scenes From A Memory" στο "Six Degrees Of Inner Turbulence", στο "Train Of Thought" και στο "Octavarium". Εδώ δε θα βρείτε κάποια ιδιαίτερη έκπληξη, κάποια καινοτομία ή κάποιο ρίσκο στα 9 τραγούδια και τα 77 λεπτά της διάρκειας του άλμπουμ, αλλά θα βρείτε πολλή μουσική, τουτέστιν πολλή ουσία.

Το "On The Back Of Angels" έχει δοθεί αρκετό καιρό τώρα και -χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερα εντυπωσιακό- ανοίγει όμορφα το δίσκο,  όντας εν μέρει χαρακτηριστικό του ύφους του άλμπουμ, με το θέμα που παίζει ο Petrucci στη γέφυρα να ξεχωρίζει. Το "Bring Me Up, Break Me Down" είναι το «εμπορικό» τραγούδι του δίσκου με μια εισαγωγή που θυμίζει Linkin Park(!) φέρνοντας στο μυαλό μια πιο heavy και prog εκδοχή του "These Walls" και διαθέτοντας το πιο πιασάρικο refrain στο άλμπουμ, ενώ πιθανότατα θα αποτελέσει και την επιλογή της εταιρείας για ενδεχόμενο video. Το "Lost, Not Forgotten" είναι μάλλον το πιο heavy τραγούδι, πατώντας μεταξύ "Train Of Thought" και "Scenes From A Memory",δυναμικό, με straight χαρακτήρα και τα πρώτα όργια. Το "This Is The Life" είναι η πρώτη μπαλάντα, με στίχους αρκετά προσωπικούς που πραγματεύονται τις επιλογές που κάνει ο καθένας στη ζωή του, ενώ παραπέμποντας ελαφρά στον ήχο του "Sacrified Sons", με αρκετό πιάνο και τα συναισθηματικά σόλο του Petrucci να κάνουν τη διαφορά. Τα "Bridges In The Sky"και "Outcry" που ακολουθούν είναι δύο 11λεπτα prog έπη, στα οποία θα βρει κανείς όλα τα στοιχεία που έχουν κάνει σπουδαίους τους Theater. Φοβερές αρμονίες, μεγάλα instrumental μέρη, ανατολίτικες κλίμακες, ιδιαιτέρως όμορφο ρεφραίν στο πρώτο και εναλλαγές στο δεύτερο, καθώς και πολύ μεστές ερμηνείες από τον Labrie.

Φυσικά, ο μπροστάρης είναι ο Petrucci και από κοντά του ο Rudess, σε κρεσέντα έμπνευσης που θα φέρουν ακόμα και Liquid Tension Experiment οάσεις στα μάτια των πιο παρατηρητικών. Η δεύτερη μπαλάντα του δίσκου, το "Far From Heaven" είναι ένα τετράλεπτο τραγούδι με πιάνο και φωνή στο οποίο οι προσωπικοί στίχοι, γραμμένοι σε πρώτο πρόσωπο, ίσως απευθύνονται στον Portnoy. Μουσικά δεν είναι τόσο απλοϊκό όσο το Vacant, ούτε στη λογική του "Answer Lies Within" ή του "Wither", παρουσιάζοντας μια πιο prog λογική και μια πολύ εκφραστική  ερμηνεία. Το "Breaking All Illusions" είναι το τραγούδι που θα ξεχωρίσει μάλλον εύκολα ανάμεσα στους οπαδούς, όντας προκλητικά prog, γεμάτο έμπνευση και διαρκείς αλλαγές, ενώ φέρει τη σφραγίδα του Myung, που επιστρατεύτηκε να συνεισφέρει στη συσπείρωση. Ίσως κάποια σημεία «πατάνε» λίγο περισσότερο στη λογική του "Learning To Live", αλλά εν τέλει στα 12 λεπτά του στέκεται αυτόφωτα σαν μια εξέχουσα σύνθεση. Το άλμπουμ κλείνει με την τρίτη κατά σειρά μπαλάντα, που είναι ένα χαλαρό easy listening τραγούδι, το οποίο ο Petrucci προόριζε αρχικά για προσωπική χρήση, αλλά τελικά χρησιμοποιήθηκε για να κλείσει το άλμπουμ με μια τάση μελαγχολίας, αρκετά όμορφης μεν, όχι συγκλονιστικής δε.

Κάθε ακρόαση του δίσκου μπορεί να προσεγγιστεί από διαφορετική πλευρά εστιάζοντας στο τι προσφέρει μονομερώς το κάθε μέλος, καθώς οι Dream Theater δεν είχαν ποτέ επιφανειακή κρίση από κανέναν, κάτι που αποτελεί την ευλογία και την κατάρα τους. Σε αυτή τη λογική ο Petrucci είναι για μια ακόμα φορά καθηλωτικός σε πολλά σημεία, ο Rudess κάνει την καλύτερη συνολική του εμφάνιση εδώ και πολλά χρόνια, ο Myung δείχνει πιο ενεργός από το πρόσφατο παρελθόν και ο Labrie επιδεικνύει πραγματικά μεστές ερμηνείες, αποφεύγοντας ακροβασίες με τη φωνή του. Τέλος, ο Mangini είναι άψογος στην απόδοση του, δένει πολύ ωραία με τους υπόλοιπους, αναδεικνύεται στα instrumental parts και κάνει την απουσία του Portnoy να φαντάζει όσο ανώδυνη γίνεται, γεμίζοντας εντυπωσιακά το κενό του, ένα κενό που εκ των πραγμάτων γνωρίζουμε ότι δεν θα καλυφθεί ποτέ πλήρως.

Για το αν το "A Dramatic Turn Of Events" θα ήταν ποιοτικό δεν είχα ιδιαίτερη αμφιβολία, αλλά το ότι είναι τόσο καλό με χαροποιεί ιδιαίτερα, καθώς η φυγή του Portnoy έμοιαζε να φέρνει τη μπάντα σε ένα σταυροδρόμι χωρίς ηγέτη και ως εκ τούτου χωρίς προσανατολισμό. Αποχωρώντας, ο Portnoy πήρε μαζί του και τα στοιχεία του χαρακτήρα του από τη μπάντα, ήτοι την ξεροκεφαλιά, την μεγαλοφυΐα, τον οπαδισμό και την μεγαλομανία του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο δίσκος σε σχέση με το παρελθόν να στέκεται ψηλά, χωρίς να ακουμπάει κορυφές, αλλά και χωρίς ίχνος χαμηλών πτήσεων ή μεμπτών σημείων. Προσοχή, όμως, σε αυτούς που θα μιλήσουν για επίπεδο "Images And Words", "Awake" ή "Scenes From A Memory", μιας και τέτοιες συγκρίσεις κρύβουν μάλλον φτηνό marketing ή ασχετοσύνη γύρω από την τεράστια ιστορία αυτής της μπάντας.

Εν κατακλείδι, μετά από όσα συνέβησαν το "A Dramatic Turn Of Events" κρίνεται ως μια μεγάλη νίκη για τους Dream Theater, αντάξιο του μεγάλου status που έχουν κατακτήσει όλα αυτά τα χρόνια και της ποιότητάς τους. Μοιάζουν να ισοσκέλισαν ξανά μεταξύ του progressive και του metal και να επανεπένδυσαν στη λυρικότητα. Κι αν στη μέση μπήκαν εφιάλτες, μπορούμε όλοι όσοι δεν σταματήσαμε να αγαπάμε αυτή τη σπουδαία μπάντα να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε...