Dragged Into Sunlight

Τρία χρόνια πάνε από το απόλυτο μηδενιστικό αριστούργημα, "Hatred For Mankind", τον δίσκο που έδειξε την σκοτεινή πλευρά της μουσικής στην πιο αυθεντική της μορφή. Ένα σοκαριστικό άλμπουμ που, λόγω της βίαιης φύσης του, δεν διασκεδάζει στο ελάχιστο. Ψυχρό, απάνθρωπο, χαοτικό και κτηνώδες, έθεσε νέες βάσεις στον ακραίο ήχο και ανέβασε κατακόρυφα τις προσδοκίες για τον διάδοχό του.

Το "Widowmaker" είναι ένα 40λεπτο έπος το οποίο έχει χωριστεί σε τρία μεγάλα κομμάτια και δείχνει να διαφοροποιείται αρκετά του προκατόχου του. Το μανιασμένο deathgrind που χαρακτήριζε το "Hatred..." έχει εξαλειφθεί σχεδόν πλήρως, το ίδιο και τα blasts και η ψυχρή ατμόσφαιρα που προσέδιδαν μια black αύρα. Η παραγωγή έχει γίνει πιο «ζεστή», πιο καθαρή και το sludge κυριαρχεί σχεδόν ολοκληρωτικά. Το ζουμί του δίσκου εντοπίζεται στα δύο τελευταία κομμάτια, αφού οι παράφρονες Βρετανοί προέβησαν σε μια τελείως αντισυμβατική κίνηση όσον αφορά το εναρκτήριο κομμάτι το οποίο για δεκαπέντε λεπτά κινείται σε funeral / ambient σχεδόν ακουστικά μονοπάτια χρησιμοποιώντας αποκλειστικά κιθάρα και βιολί. Όμορφο γενικά αλλά και βαρετό και εν τέλει περιττό, θα μπορούσε να έλειπε.

Στο δεύτερο κομμάτι είναι που ξεκινάει ο πανικός. Η έμφαση στο sludge και στους Eyehategod και Neurosis είναι φανερή και μόνο κάτι λίγα αλλά ουσιώδη τσιμεντένια riff à la Incantation έχουν μείνει να θυμίζουν το πιο έντονα death παρελθόν τους. Αυτό είναι το μοναδικό κομμάτι του δίσκου που από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τέλος βομβαρδίζει ανελέητα και παρά την εμφάνιση του βιολιού στα μισά περίπου, δεν σταματάει να επιτίθεται. Όταν ειδικά μπαίνει και εκείνο το μεγαλειώδες riff κάπου στο έβδομο λεπτό και αλλάζει ρότα το κομμάτι, τα πάντα θολώνουν και απλά βαράμε το κεφάλι μας πάνω στο πελώριο groove που ανοίγει τρύπες στο σύμπαν. Το τρίτο κομμάτι μοιάζει με μια μίξη των δύο που προηγήθηκαν αλλά και αυτό ειδικά από τα μισά και μετά επισφραγίζει την ευφυία των Βρετανών, δίνοντας την αίσθηση ότι τα πάντα καταρρέουν.

Τα σκισμένα φωνητικά είναι όσο τρομακτικά πρέπει, τα samples για άλλη μια φορά κολλάνε τέλεια στην όλη ατμόσφαιρα, τα mid-tempo ξεσπάσματα καθηλώνουν και ενώ, τελικά, ο δίσκος χάνει σε σοκ (σε σχέση με το ντεμπούτο), κερδίζει σε αμεσότητα. Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα κιόλας με αυτή τη στροφή που πραγματοποίησαν, αλλά και πάλι έχουν στιγμές οι άτιμοι που ξεκολλάνε κεφάλια. Άξιοι.