Doomocracy

Έχουν περάσει τρία ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του "The End Is Written", του πρώτου δίσκου των Κρητών Doomocracy, κι όμως ακόμα δεν λέει να «παλιώσει» μέσα μας, αντιθέτως, εξακολουθεί να ακούγεται μέχρι σήμερα με την ίδια ευχαρίστηση και θαυμασμό. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τον Μάρτιο του 2017, έρχεται ο διάδοχός του, και είναι κι αυτός το ίδιο, αν όχι περισσότερο, εντυπωσιακός.

Ξεκάθαρα πράγματα: Το άλμπουμ είναι άψογο, από την αρχή μέχρι το τέλος και κινείται στο ίδιο ύφος του προκατόχου του, δηλαδή σε αυτό το υπεραπολαυστικό power/doom metal υβρίδιο που παίζουν οι Doomocracy, με σημεία αναφοράς ασφαλώς τους Solitude Aeturnus και τους Candlemass αλλά και τους Morgana Lefay, τους Nevermore των δύο πρώτων άλμπουμ και τους Memento Mori. Οι κιθάρες παραμένουν υπέρβαρες, τα riff πελώρια και ευκολομνημόνευτα, τα solo μελωδικά και χωρίς να υπάρχουν απλώς «για να υπάρχουν», αλλά για να εξελίσσουν και να ομορφαίνουν τις συνθέσεις. Και ασφαλώς παραμένει αυτή η υπέροχη φωνή του Μιχάλη Σταυρακάκη, που περιέχει την απαραίτητη έκταση και δύναμη που χρειάζεται ένας metal τραγουδιστής (ιδίως στο συγκεκριμένο ιδίωμα), αλλά και αυτή την «πικάντικη» κρητική πινελιά στο vibrato, που χαρακτηρίζει όλους τους μεγάλους τραγουδιστές του νησιού, από τον Ξυλούρη και τον Γαργανουράκη μέχρι τους σύγχρονους παραδοσιακούς καλλιτέχνες και ομορφαίνει αλλά και προσδίδει ιδιαιτερότητα στο σύνολο του δίσκου.

Δεν υπάρχει σύνθεση που να υστερεί στο "Visions...": Οκτώ συνολικά τραγούδια, πραγματικά «ένα και ένα», χωρίς εισαγωγές και ιντερλούδια/πρελούδια και λοιπά συναφή. Άλλοτε σκοτεινοί και ενδοσκοπικοί ("Ghosts Of The Past", "My Bane", "One With Pain", "A Taste Of Absinthe"), άλλοτε επικοί και επιβλητικοί ("Lucid Plains Of Ra", "Guardian Within", "Visions And Creatures Of Imagination"), οι Doomocracy πάντα πετυχαίνουν τον σκοπό τους γιατί, πολύ απλά, ξέρουν να γράφουν καλά τραγούδια. Σαφώς και ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα ολόκληρος και έχει σωστή δομή (ιδανική και η φυσική και ογκώδης παραγωγή του πολύ Jim Morris), όμως και το κάθε τραγούδι ξεχωριστά είναι δουλεμένο λεπτομερώς, ώστε να έχει αξία αυθύπαρκτο και άρα να μπορεί να παιχτεί (και να ψαρώσει...) επί σκηνής.

Οι ταχύτητες δεν είναι ιδιαίτερα αργές (χωρίς όμως να λείπουν και τα αργά, ατμοσφαιρικά σημεία, όπως στο υπέροχο "Trinity Of Fates" και στο ΕΠΟΣ "A Taste Of Absinth", που κλείνει τον δίσκο), γι’ αυτό και το "Visions..." πιθανολογώ ότι θα αρέσει πολύ και σε power metal οπαδούς, ιδιαίτερα της αμερικάνικης σχολής. Διακριτική είναι και η χρήση πλήκτρων από το συγκρότημα (αξιοσημείωτη η guest συμμετοχή, σε τέσσερα κομμάτια από τον μαέστρο των Μemento Mori, Miguel Robaina), η οποία προσθέτει σε ατμόσφαιρα, χωρίς να «λατερνοποιεί» το άκουσμα (όπως π.χ. συμβαίνει στα πρόσφατα While Heaven Wept άλμπουμ...).

Εν κατακλείδει, παρά την εγγενή δυσκολία στο να κυκλοφορήσει μια μπάντα αμέσως κάτι αντάξιο ενός εντυπωσιακού ντεμπούτου, οι Doomocracy έκαναν «κίνηση μεγάλου παίκτου» και ανταπεξήλθαν με το παραπάνω. Με δεδομένο ότι θα συνεχίσουν να παίζουν ζωντανά όσο πιο συχνά μπορούν και ότι θα κυκλοφορούν δίσκους τέτοιας ποιότητας, όπως αυτός εδώ, νομίζω ότι μπορούμε να μιλάμε πλέον για το νέο μεγάλο ελληνικό -τουλάχιστον- όνομα στο χώρου του παραδοσιακού epic/doom metal.