Doomocracy

Και σπάει ο διάολος το ποδάρι του και βρίσκεσαι στο Roadburn Festival κάνοντας γνωριμίες εκτός συνόρων και σκάει η αποφράδα στιγμή που θα σε ρωτήσουν «ποιά είναι η καλύτερη doom metal μπάντα σας;» και θα ψάχνεις...και θα αναρωτιέσαι...και δεν θα βρίσκεις, όχι επειδή δεν μπορείς να διαλέξεις, αλλά επειδή δεν υπάρχει! Το παραδοσιακό doom το αγαπάμε ως κοινό, λίγοι αλλά φανατικοί, το αναμειγνύουμε με άλλα συγγενικά είδη, το θαυμάζουμε αλλά δεν το δημιουργούμε. Κάποιες προσπάθειες έγιναν στο μακρινό και στο πρόσφατο παρελθόν, δεν είχαν όμως συνέχεια λόγω...

...ανειλημμένων υποχρεώσεων; Αδυνατώ να κατανοήσω πώς την ίδια στιγμή που πλακωνόμαστε μεταξύ Solitude Aeturnus & Candlemass κι αποθεώνουμε σκανδιναβικά και γερμανικά group, δεν έχουμε την όρεξη ή το κουράγιο να παράγουμε κάτι ανάλογο μιας και σαφώς το έχουμε. Οι Doomocracy από το Ηράκλειο Κρήτης, όχι μόνο αποφάσισαν να κουβαλήσουν όλους εμάς τους αργόσχολους στις πλάτες τους, ψήφισαν στο περιβόητο βουβό doom δημοψήφισμα κι αποφάνθηκαν κιόλας, ορθώς.

Δεν επιδιώκουν να διχάσουν, έχουν όμως μια προτίμηση στους Solitude Aeturnus τόσο μουσικά όσο και φωνητικά.  Δικαίως; Το "The End Is Written" τους δικαιώνει, οπότε εκ του αποτελέσματος μιλάμε από άλλη βάση. Δεν είναι μίμοι, μήτε ο τραγουδιστής λιώνει να ακουστεί σαν τον Lowe (το "Faceless" είναι εκτός διαγωνισμού). Τουναντίον, περισσότερο epic heavy ακούγεται κι αυτό ίσως να οφείλεται στην μουσική που όταν συνθέτει επικές μελωδίες, δεν ψάχνει τους Candlemass αλλά τους Crimson Glory. Δύσβατα τα μονοπάτια, αλλά είναι επιδέξιοι και χώνουν λίγο Count Raven στο εναρκτήριο "Sadness &  Hesitation". Μερακλήδες...

...και με μεγάλη έφεση στα μελωδικά solo. Ίσως τελικά δεν είναι μόνο θέμα κωλυσιεργίας η απουσία μας από τον doom χάρτη αλλά και ποιότητας. Ίσως πάλι να είναι και θέμα επιλογής. Φαντάσου ορισμένα μόνο από τα άνθη της stoner / heavy rock σκηνής να το ρίξουν στο παραδοσιακό doom τι έχει να γίνει. Οι Doomocracy άνοιξαν άθελά τους μεγάλη κουβέντα, ανίκανη όμως να υποσκελίσει την ποιότητα του δίσκου τους, γιατί πολύ απλά είναι πλέον το σημείο αναφοράς για όλους τους επίδοξους εγχώριους μιμητές. Θέλεις από θέμα παραγωγής, θέλεις από θέμα διάρκειας του δίσκου ή από την μουσική που αποφάσισαν να παίξουν εν έτει 2014, έπραξαν το αυτονόητο κι ας ακούγεται σαν ρίσκο.  Μαζί τους...