Dizziness

Τους Έλληνες Dizziness τους γνώρισα το 2012 όταν κυκλοφόρησαν ένα split με τους Lycayges, το οποίο και διαδέχθηκε κάποια demo που είχαν προηγηθεί .Τότε είδαμε ότι αυτό που μας παρουσίασαν άφηνε κάποιες υποσχέσεις για το μέλλον, αλλά εμφάνιζαν αρκετές αδυναμίες και το σίγουρο ήταν ότι χρειάζονταν ακόμα δουλειά και προσπάθεια για να βρουν τον δρόμο τους. Μέτα σε ένα σύντομο διάστημα κυκλοφορούν το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ με σκοπό να δείξουν αυτό που μπορούν να κάνουν.

Αυτό που κάνουν οι Dizziness είναι ότι θυμούνται και μας μεταφέρουν πίσω στο χρόνο, ενσωματώνοντας στον ήχο τους πολλά στοιχεία από τις ένδοξες (όσο ήταν) ημέρες του ελληνικού black metal των 90s (με τους Kawir ως κύρια επιρροή), ενώ παράλληλα κοιτούν και λίγο προς Νορβηγία μεριά κάτι που γίνεται εμφανές από τα ατελείωτα σιδηροδρομικά riff που κάνουν την εμφάνισή τους σε πολλά σημεία κατά τη διάρκεια του άλμπουμ. Από εκεί και πέρα η μουσική τους χαρακτηρίζεται από έναν έντονο πολεμικό χαρακτήρα, ο οποίος διακόπτεται από κάποια εξαιρετικά μελωδικά περάσματα γεμάτα νοσταλγία, αλλά και ακουστικές στιγμές.

Εκτελεστικά παρουσιάζονται βελτιωμένοι και συνθετικά αρκετά δεμένοι. Η παραγωγή είναι φροντισμένη, ίσως περισσότερο από ότι θα έπρεπε και παρά το ότι συναντάμε κάποιες επαναλήψεις και κάποιες αμήχανες στιγμές το τελικό αποτέλεσμα αν και απλό στη σύνθεση του μπορεί να χαρακτηρισθεί ολοκληρωμένο και συμπαγές, τηρουμένων πάντα των αναλογιών και των δεδομένων.

Είναι σαφές ότι οι Dizziness αποφεύγουν το όποιο ρίσκο, παίζουν αυτό που τους αρέσει και το κάνουν καλά. Η προσπάθεια κρίνεται αξιόλογη και σίγουρα έχουν κάνει άλματα προόδου, αλλά και πάλι υπάρχει κάτι που τους λείπει.