Disturbed

Τα σημάδια ήταν εμφανή πέντε χρόνια πριν. Για πρώτη φορά οι Disturbed ακούγονταν κουρασμένοι και να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους, ενώ κι επί σκηνής φαίνονταν άνευροι και κατώτεροι των προσδοκιών. Ακόμα και το γεγονός πως το "Asylum" παρουσίασε σημαντικά μικρότερες πωλήσεις σε σχέση με τους προκατόχους του, κάτι υποδείκνυε. Η «παύση εργασιών» ήταν μια δύσκολη, αλλά συνετή απόφαση μετά, όμως η αξία της θα φαινόταν στο επόμενο βήμα της μπάντας, αν ποτέ ερχόταν αυτό...

Οι Disturbed σεβάστηκαν πραγματικά τον ξεχειλωμένο πλέον όρο «hiatus». Δεν προέβησαν σε σωρεία δηλώσεων γύρω από αυτό, δεν έκαναν reunion περιοδεία, ούτε καν διαφήμισαν την επιστροφή τους όσο αυτή λάμβανε σάρκα και οστά. Τα μέλη τους ασχολήθηκαν με επιμέρους project και λίγες μόνο μέρες πριν την κυκλοφορία του νέου δίσκου αποκάλυψαν στον κόσμο ότι είχαν βγάλει το συγκρότημα από τον πάγο. Γεγονός που δεν εμπόδισε καθόλου τους οπαδούς τους από το να ενθουσιαστούν με την επιστροφή τους.

Με το "Vengeful One" να αποτελεί τον ιδανικό προπομπό και μια σειρά από τραγούδια να σερβίρονται το ένα μετά το άλλο, οι Disturbed επιστρέφουν εν τέλει με το "Immortalized" και μοιάζει σαν να μην πέρασε μια μέρα... από το "Indestructible". Σε περίπτωση που είστε επιφυλακτικοί, ετοιμαστείτε για ένα comeback που -αν πραγματικά γουστάρετε την μπάντα- θα σας ικανοποιήσει απόλυτα.

Όπως αποδεικνύεται, το διάλειμμα δεν ήταν στάχτη στα μάτια των οπαδών, αλλά ευκαιρία ανασύνταξης δυνάμεων και φρεσκαρίσματος των ιδεών, χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουν ηχητική ταυτότητα. Όλα όσα καθιέρωσαν τους Disturbed είναι εδώ, όπως πρέπει. Ίσως δείχνουν τον δρόμο της καλλιτεχνικής ανάτασης πολλών καλλιτεχνών που έχουν πέσει στην αναγκαστική λούπα της κυκλοφορίας δίσκων κάθε δύο χρόνια, μόνο και μόνο για να υποστηρίξουν τις ενδιάμεσες περιοδείες.

Στα του δίσκου τώρα, το ένα και μόνο αρνητικό είναι πως ο κόσμος θα το κρίνει με βάση την deluxe έκδοση των δεκαέξι τραγουδιών, που όσο καλά κι αν είναι, παραείναι πολλά για ένα και μόνο άλμπουμ. Αυτό από μόνο του, όμως, δεν αρκεί για να αναστρέψει το σημαντικά θετικό πρόσημο του "Immortalized", το οποίο γίνεται ακόμα μεγαλύτερο αν κριθεί βάσει των δεκατριών τραγουδιών της κανονικής έκδοσης.

Θες δυνατά ρεφρέν; Πάρε το "Vengeful One", το "Open Your Eyes", το "What You're Waiting For" ή το "Who Taught You How To Hate" και κάμποσα ακόμα. Θες δύναμη στα riff και το rhythm section; Πάρε το ομώνυμο τραγούδι ή το "Who". Θες σπουδαίες ερμηνείες; Πάρε το "The Light" και κυρίως άκου την συγκλονιστική κλιμακωτή ερμηνεία του Draiman στη διασκευή του "Sound Of Silence" των Simon & Granfunkel. Μένοντας πιστοί (σε σχέση τουλάχιστον με τους Nevermore) στην αρχική ιδέα, ντύνουν το τραγούδι με πολύ ωραία ενορχήστρωση και ο Draiman αποδεικνύει γιατί (θα έπρεπε να) θεωρείται μεταξύ των κορυφαίων τραγουδιστών της εποχής μας.

Το "Immortalized" παρά τα πολλά τραγούδια του ακούγεται με ευκολία από αρχής μέχρι τέλους. Κυρίως, ακούγεται δυνατά. Επανατοποθετεί τους Disturbed στο παιχνίδι και μάλιστα εκεί που τους αρμόζει, μεταξύ των κορυφαίων. Η νέα γενιά έχει τους δικούς της ήρωες κι όσοι παλιότεροι δεν φοβήθηκαν ποτέ να τους αγκαλιάσουν θα απολαύσουν μαζί της έναν ακόμα εξαιρετικό δίσκο μοντέρνου metal.