Diagonal

Τέσσερα χρόνια μετά το εκπληκτικό ομώνυμο άλμπουμ τους, οι Diagonal επιστρέφουν και θέτουν νέες βάσεις για την αναγνώριση σε ένα ηχητικό πεδίο που εν πολλοίς διακρίνεται πλέον για την συνεχή παραγωγή ποιοτικών και απαλλαγμένων από τυποποιημένα πρότυπα δίσκων και συγκροτημάτων. Με μια εξαιρετική τάση να αφομοιώνουν τις διδαχές μεγάλων δασκάλων σαν τους King Crimson φερ' ειπείν, οι Diagonal στο δεύτερο άλμπουμ τους καταφέρνουν όπως και στο μνημείο του 2008 να αποδώσουν στο έπακρο την προοδευτική τάση για συνθέσεις χωρίς στεγανά και νομοτέλειες.

Το "The Second Mechanism" αποτελεί ένα παράδειγμα της ολοένα και ανοδικής τάσης που έχει πλέον ο progressive χώρος και με τα απαραίτητα «δάνεια» της χρυσής εποχής προσφέρει ένα άλμπουμ που επαναφέρει και αυτό με τη σειρά του την πολυπλοκότητα και τις jazz επιρροές σαν προτάσεις δημιουργικότητας σε μια εποχή μετριότητας και στερεοτύπων στο μουσικό στερέωμα. Το μέχρι πρότινος εφταμελές συγκρότημα πλέον αποτελεί κουιντέτο, αλλά η εμπνευσμένη και δημιουργική συνάμα οπτική τους γύρω από τον ήχο τους καταφέρνει και παραμένει στο προσκήνιο. Με βασικές συνθετικές δομές γύρω από το space rock, το fusion και τη χρήση φυσικά αναλογικού εξοπλισμού και πνευστών, οι Diagonal μεταφέρουν τον ακροατή σε ένα ιδεώδες prog rock ταξίδι στον χρόνο. Όπως και τα φιλαράκια τους από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, οι Astra, με επίσης νέο καταπληκτικό άλμπουμ, έτσι και οι Diagonal με μια παρόμοια vintage αισθητική και διαθέσεις καταφέρνουν εξίσου καλά να δημιουργήσουν περιπετειώδεις συνθέσεις που περιπλανώνται σε ηχητικές ατραπούς που βασίζονται στα πλήκτρα φέρνοντας στο νου τους Eloy ή τους πρώιμους πειραματικούς Floyd και άλλοτε ταξιδιάρικους ρυθμούς à la Canterbury. Κυρίως όμως οι fusion/jazz καταβολές του συγκροτήματος είναι αυτές που οδηγούν και προσδιορίζουν το ηχητικό και αισθητικό πλαίσιο γύρω από το οποίο οι Diagonal αναπτύσσουν τις ιδέες τους.

Σε κομμάτια ιδίως όπως το "These Yellow Sands" ή το "Mitochondria", το συγκρότημα αναμιγνύει τις επιρροές του με μια έντονη Zappa διάθεση, συνδυάζοντας μεθυστικές μελωδίες με κιθαριστικά ξεσπάσματα και επικές στιγμές στα drums. Η μυστηριακή ατμόσφαιρα που διέπει το "The Second Mechanism" πρωταγωνιστεί και στο "Capsize" που κλείνει το άλμπουμ μέσα από μια αίσθηση κυριαρχίας της space rock jamming λογικής πάντα με ολίγη από jazz. Εν ολίγοις, αν είχατε επαφή με το προηγούμενο καταπληκτικό άλμπουμ των Βρετανών και το progressive rock meets fusion αρκεί για να περιγράψει και το νέο τους κατόρθωμα, τότε οι Diagonal θα αποτελέσουν ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα της νέας γενιάς και θα δημιουργήσουν νέες προσδοκίες στην εποχή της επαναφοράς του συγκεκριμένου ήχου σε πιο mainstream μονοπάτια. Ένα 100% μοντέρνο άλμπουμ, το οποίο χαίρει αυθεντικής vintage prog προέλευσης και σίγουρα ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.