Devin Townsend

Ρίχνοντας μια ματιά στη δισκογραφία του Devin Townsend, είναι δύσκολο να μη θαυμάσεις όχι μόνο τον όγκο και το εύρος των δίσκων που έχει κυκλοφορήσει, αλλά ιδιαίτερα το πώς είναι δυνατόν να κρατά τον πήχη σταθερά ψηλά, θέτοντας διαφορετικούς στόχους κάθε φορά αλλά πάντα κρατώντας τον χαρακτήρα του είτε πρόκειται για κάτι χαλαρό σαν το "Κi" ή παρανοϊκό σαν το "Deconstruction". Δυο χρόνια μετά το μεγαλεπήβολο εγχείρημα του διπλού "Z2", το οποίο κατά τον ίδιο τον Devin ήταν μια δυσάρεστη και κουραστική δημιουργική εμπειρία, επανέρχεται με το "Transcendence" και μερικές αλλαγές που φαίνεται πως έκαναν τη διαφορά.

Η πρώτη και σημαντικότερη αλλαγή αφορά στη σύνθεση των κομματιών, κάτι που τόσα χρόνια αποτελούσε αποκλειστική δουλειά του Devin παρόλο που η μπάντα του είχε σταθερό lineup. Αυτήν τη φορά, όλα τα μέλη πρότειναν τις ιδέες τους στα ήδη γραμμένα από τον ίδιο κομμάτια, και μπόρεσαν να έχουν την ευελιξία ειδικά όσον αφορά στα επιμέρους μέρη κάθε οργάνου. Επιπλέον, η προσθήκη του Nolly Getgood των Periphery στη θέση του μηχανικού ήχου και στη μίξη έσπασε την παράδοση του "wall of sound" που χαρακτήριζε τον ήχο του Devin σε κάθε άλμπουμ. Και με τις αλλαγές αυτές υπόψιν, ας περάσουμε και στο ζουμί της υπόθεσης. Τη μουσική.

Το άλμπουμ απαρτίζεται από δέκα κομμάτια, εκ των οποίων το "Truth" είναι μια νέα ηχογράφηση του κομματιού από το "Ιnfinity", ενώ το (φοβερό) "Transdermal Celebration" είναι διασκευή του κομματιού των Ween. Αυτό που χαρακτηρίζει τον δίσκο από την αρχή ως το τέλος, είναι μια διάχυτη αέρινη αίσθηση, μια δειλή αισιοδοξία που ξεπηδά μέσα από τις πολυφωνίες, την ορχηστρική επένδυση των κομματιών, ενώ οι δραματικές ερμηνείες του Devin είναι όπως πάντα καθηλωτικές. Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κομμάτια, σίγουρα το "Offer Your Light" με την Anneke και το upbeat αίσθημα είναι από τις πιο πιασάρικες και δυνατές στιγμές, το "Higher" είναι ένας prog χείμαρρος με επικά χορωδιακά μέρη, ενώ και το πρώτο single "Failure" είναι από τις πιο μελαγχολικές συνθέσεις και γεμάτο συναισθήματα. Το "From The Heart" είναι επίσης ένα πολύ όμορφο κομμάτι και το ακουστικό, Floyd-ικό κλείσιμο είναι αναπάντεχο αλλά καλοδεχούμενο.

Αυτό που ανακαλύπτει κανείς όσο ακούει αυτό το άλμπουμ είναι το πόσο ομαλά κυλάει, λειτουργώντας απόλυτα σαν ένα συμπαγές σύνολο, γι’ αυτό και είναι δύσκολο να αναδειχθούν ξεχωριστά κομμάτια. Ο συναισθηματισμός είναι διάχυτος σε όλη τη διάρκειά του, ενώ η υποδειγματική ενορχήστρωση, οι φωνητικές αρμονίες και η εξαιρετική παραγωγή συντελούν στο να δημιουργούν ένα μουσικό ταξίδι που σε απορροφά και εν τέλει σε οδηγεί σε αυτήν τη μετάβαση που περιγράφει και ο τίτλος, το "Transcendence".

Δεν ξέρω αν είναι απλά μια καλή συγκυρία και το κατάλληλο state of mind που με έκανε να εκτιμήσω τόσο αυτόν τον δίσκο, αλλά πραγματικά θεωρώ ότι αποτελεί μια από τις καλύτερες δουλειές του Devin, και αυτό λέει πολλά δεδομένου του μουσικού πλούτου που μας έχει προσφέρει τόσα χρόνια. Ξεχειλίζει από συναισθήματα, όμορφες μελωδίες και ηχοχρώματα που είναι δύσκολο να βρει κανείς στον χώρο του progressive metal. Για τεχνική, απόδοση των μελών είναι άτοπο να μιλήσω, εξάλλου η μπάντα απαρτίζεται από φοβερούς μουσικούς και ο Devin δεν ικανοποιείται με τίποτα λιγότερο από την τελειότητα.

Συνεπώς, αν έχετε όρεξη για όμορφη μουσική, με λυρικότητα, ένταση αλλά και συναίσθημα, αυτός ο δίσκος συστήνεται ανεπιφύλακτα. Και μας κάνει να απορούμε για το αν και πότε θα δούμε κάποιο στραβοπάτημα από τον Devin Townsend. Με τέτοιες δουλειές, δεν φαντάζει και πολύ πιθανό.