Destrage

Ενδιαφέρουσα περίπτωση αυτή των Destrage. Προέρχονται από την γειτονική Ιταλία και η εταιρεία τους διατυμπανίζει ότι «αντιπροσωπεύουν μία δυνατή συμβιβαστική λύση μεταξύ ευρωπαϊκού μελωδικού death, αμερικανικού thrash / hardcore και rock 'n' roll» και όλα αυτά κάτω από τη σφραγίδα του μοντέρνου και του εναλλακτικού. Έλα όμως που όλα αυτά δεν είναι μπαρούφες, όπως συνήθως, αλλά έχουν γερή βάση.

Το "The King Is Fat'N'Old" είναι ο δεύτερος δίσκος τους και μ' αυτόν η μπάντα φιλοδοξεί να κάνει το άνοιγμα στα σαλόνια του mainstream. Αυτό που ίσως βοηθήσει τους Destrage να ξεχωρίσουν είναι η γενική ανάλαφρη σκοπιά από την οποία αντιμετωπίζουν τα πράγματα αλλά και το απρόβλεπτο στοιχείο που αφθονεί στο σύνολο των συνθέσεων του album. Προσωπικά, προτιμώ το χαβαλέ και τον αυτοσαρκασμό από τη σοβαροφάνεια που πλήττει το χώρο και μου αρέσει η έκδηλη λατρεία της μπάντας προς τους Strapping Young Lad του "The New Black". Μ' αρέσουν οι ετερόκλητες -αλλά καλά δεμένες- επιρροές τους, που εκτείνονται από τους Soilwork, τους Protest The Hero και τους Darkane μέχρι τους Lamb Of God, τους SikTh ή ακόμη και τους The Dillinger Escape Plan. Μου αρέσει και η παραγωγή του Ettore Rigotti, που είναι μοντέρνα και πιασάρικη, χωρίς να γίνεται ενοχλητικά πλαστική (και συμπεριλαμβάνει έναν εκπληκτικό ήχο στο ταμπούρο).

Μπορεί το "Jade's Place" (που συνοδεύεται από ένα απολαυστικό video) να μην είναι το πιο αντιπροσωπευτικό του δίσκου, όντας υπερβολικά cheesy, όμως ακούγοντας ολόκληρο αυτόν τον αλλοπρόσαλλο δίσκο κυριολεκτικά δεν ξέρεις από πού σου έρχεται. Δεν είναι οι επιθετικοί metalcore ρυθμοί ("Smell You Later Fishy Bitch"), τα φωνητικά που αμφιταλαντεύονται μεταξύ Chester Bennington (Linkin Park) και Randy Blythe (Lamb Of God), οι κολλητικές μελωδίες ("Tip Of The Day"), η ευφυέστατη κιθαριστική δουλειά ("Wayout") ή τα όμορφα ακουστικά περάσματα ("Neverending Mary", "Collateral Pleasure") που κάνουν τη διαφορά. Είναι η θεοπάλαβη μίξη όλων αυτών που σε κολλάει στον τοίχο, αφού σε κάθε τραγούδι δεν έχεις την παραμικρή ιδέα του τι μπορείς να περιμένεις.

Είναι όμως τα ίδια τα προτερήματα του album που μπορούν κάλλιστα να λειτουργήσουν και αμφίδρομα. Σε κάποια κομμάτια ("Back Door Epoque", "Home Made Chili Delicious Italian Beef", "Panda Vs Koala") η μπάντα είναι αρκετά αναποφάσιστη σχετικά με το τι θέλει να κάνει και το αποτέλεσμα προξενεί πλήρη σύγχυση. Επιπλέον, οι στίχοι είναι προκλητικά γελοίοι, σε σημείο που, όσο και να θες, δε μπορείς να τους αγνοήσεις. Μεταξύ άλλων, οι Destrage χαρακτηρίζουν το δίσκο τους ως αμφιλεγόμενο, ντροπιαστικό, απροσδόκητο, εκπληκτικό, γελοίο και κακό... Ωραίο το χιούμορ, δε λέω, όμως όταν το ίδιο το συγκρότημα δεν παίρνει καθόλου στα σοβαρά τον εαυτό του, τότε πώς μπορεί να περιμένει κάτι παραπάνω από τον ακροατή;

Ιδιάζουσα περίπτωση τελικά το "The King Is Fat'N'Old". Ελκυστικό αντι-προϊόν, έχει έναν παράξενο τρόπο να γοητεύει, είναι ανέλπιστα εναλλακτικό, εξαιρετικά ποικιλόμορφο, απίστευτα διασκεδαστικό, αλλά και ενοχλητικά ασόβαρο και μπερδεμένο σε πολλές του στιγμές. Ένα είναι σίγουρο˙ με το δεύτερο δίσκο τους οι Destrage εμφανίζονται ως μία πολλά υποσχόμενη μπάντα και φαντάζουν ικανοί για πολύ μεγαλύτερα πράγματα. Kill the fat old king!