Deftones

Οι Deftones είναι από τις λίγες εκείνες μπάντες που ό,τι και να κάνουν δεν θα είναι ποτέ αρκετό για κάποιους. Όσες κατευθύνσεις και να αλλάξουν, όσες αναστροφές και να κάνουν, όσα comeback και να επιχειρήσουν, πάντα θα 'χει ο κόσμος έτοιμη την ερώτηση «ναι αλλά, είναι σαν το "White Pony";». Πραγματικά δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή κάποια μπάντα που να κουβαλάει βαρύτερο σταυρό από τη «ρετσινιά» του "White Pony" και να τα ακούει συνεχώς για τους λάθος λόγους.

Ο προπέρσινός τους δίσκος, "Diamond Eyes", αποτέλεσε μία πολύ ευχάριστη έκπληξη, που όχι μόνο σηματοδότησε την επαναδραστηριοποίηση της μπάντας μετά από τέσσερα χρόνια, αλλά και αποτέλεσε σίγουρα ένα από τα highlight της χρονιάς. Με έναν ήχο αρκετά πιο προσιτό θα έλεγε κανείς, αλλά σε καμία περίπτωση νερωμένο ή αλλοιωμένο, μπήκαν με ορέξεις πίσω στα πράματα παρ' όλη την αποχή τους από τα μουσικά δρώμενα και τα δράματα που ακολούθησαν το ατύχημα και το κώμα του Chi Cheng.

Ένα από τα μεγάλα ατού της μπάντας και βασικό στοιχείο που τους βοήθησε να επιζήσουν τον σχετικό θάνατο του NU Metal, ήταν ο έντονος ατμοσφαιρικός χαρακτήρας που είχαν οι δομές των κομματιών τους. Αυτό, σε συνδυασμό με τις διάφορες μουσικές αρμονίες και τα φωνητικά του Chino Moreno, προσδίδαν πάντα έναν ανώτερο αέρα στις κυκλοφορίες τους. Πάνω σε αυτό το στοιχείο λοιπόν φαίνεται να πάτησαν εντονότερα στο "Koi No Yokan", του οποίου η ambient ραχοκοκαλιά δένει απίστευτα τόσο με τα χαρακτηριστικά στακάτα riff των Deftones αλλά πολύ περισσότερο με τα φωνητικά του Chino, τόσο στις καθαρές όσο και στις φανταστικές λεπιδάτες στιγμές.

Ο δίσκος ανοίγει με το μικρό σχετικά -σε διάρκεια- "Swerve City", καθώς σε πιάνει από την αρχή με ένα άκρως  χαρακτηριστικό Deftonικό riff, κοφτό και to the point, που ακολουθείται από ένα άκρως πιασάρικο ρεφρέν. Παρόμοιο μοτίβο συναντάμε και στο επόμενο κομμάτι, "Romantic Dreams", αν και οι τόσες αλλαγές tempo τείνουν να χαλάνε τον βηματισμό του τραγουδιού και να εμποδίζουν την κορύφωσή του, αλλά καμία σημασία δεν έχει, καθώς ακολουθεί ένα από τα highlight του "Koi No Yokan" με τον τίτλο "Leathers". Τα ατμοσφαιρικά στοιχεία γίνονται ίσως πιο έντονα από ποτέ και ο συνδυασμός του με τις κραυγές του Chino αλλά και τις φωνητικές αρμονίες στο ρεφρέν καθιστούν το κομμάτι όχι μονάχα σαν ένα από τα αγαπημένα μου του δίσκου, αλλά της γενικότερης δισκογραφίας των Αμερικάνων.

Άλλες προσωπικές αγαπημένες στιγμές συναντάμε στο "Graphic Nature", του οποίου το εναρκτήριο riff δεν λέει να ξεκολλήσει από το μυαλό μου μέρες τώρα, και στο "Goon Squad" όπου, παρομοίως με το "Leathers", κάτι η σχεδόν post-rock ατμόσφαιρα του intro, κάτι η οργή του κουπλέ, κάτι η μελωδία του ρεφρέν το βάζει εκεί ψηλά με τα άλλα διαμάντια των Deftones του παρελθόντος.

Γενικά, ο δίσκος ρέει άψογα και δεν κατάφερα να εντοπίσω καμία κουραστική ή αχρείαστη στιγμή. Ο γενικότερος βηματισμός του άλμπουμ ενώ είναι γρήγορος, καθυστερεί εκεί που πρέπει, με πιο αργά και «μελό» κομμάτια να έχουν τοποθετηθεί εκεί που χρειάζεται, όπως το "Entombed" που σαν πέμπτο κατά σειρά κομμάτι του δίσκου λειτουργεί σαν ανάσα μετά τον καταιγισμό των τεσσάρων πρώτων.

Προσωπικά το θεωρώ μία από τις καλύτερες δουλειές της μπάντας, εφάμιλλο -για να μη πω καμιά κουβέντα και χεστούμε- με σημαντικά μνημεία του παρελθόντος τους. Οι Deftones συνεχίζουν ακάθεκτοι μία ποιοτική πορεία στη μουσική τους, ωριμάζοντας αλλά παράλληλα κρατώντας τον χαρακτήρα τους, δίνοντάς μας άλλη μία εντυπωσιακή κυκλοφορία που καλό θα ήταν να ακουστεί.