Dead Quiet

Οι Dead Quiet είναι νεώτερη είσοδος στο εκτενές κιτάπι των καλλιτεχνών που καταθέτουν υπέροχες μουσικές και ο ψυχαναγκασμός μας μάς υποχρεώνει να ακολουθούμε κάθε τους βήμα από τούδε και στο εξής - ο ευχάριστος γολγοθάς του μουσικόφιλου! Ετούτη η τετράδα από το παγωμένο Vancouver ηχογράφησε πέρσι το ντεμπούτο της, το οποίο εν τέλει κυκλοφόρησε «ασκεπές», δίχως δισκογραφική, στις αρχές αυτού του Αυγούστου.

Πιθανότατα, στην αγκάλη καμιάς εδραιωμένης δισκογραφικής θα έκαναν το ένα εξώφυλλο μετά το άλλο στα ανά τον κόσμο περιοδικά, να 'ναι καλά οι δημόσιες σχέσεις, αλλά αυτά είναι εικασίες που ποσώς μας ενδιαφέρουν. Όσο υπάρχει αυτό το πράγμα που ονομάζουν ίντερνετ και υπηρεσίες όπως το πολυαγαπημένο BandCamp, τέτοια εξαιρετικά δημιουργήματα θα φτάνουν στα αυτιά μας, οπότε ουδέν πρόβλημα.

Στην ηχογράφηση βοήθησε ο μηχανικός ήχου Jess Gander, ο οποίος έχει συνεργαστεί με Bison B.C., The Pack AD, White Lung, Japandroids και Anciients, ονόματα που δίνουν ένα δυνατό hint για το τι μπορεί να ακούσει κανείς μέσα στο άλμπουμ. Και αν θέλετε κάτι πιο κραυγαλέο, ας ισχυριστούμε πως οι Dead Quiet είναι παιδιά της μουσικής παρακαταθήκης των Mastodon - προσθέτοντας, βέβαια, πολλές από τις εκλεκτές τους επιρροές που ξεκινούν από ψυχεδέλεια και progressive και κατρακυλούν προς stoner metal, doom και sludge έγκατα ...ή αλλιώς από Thin Lizzy και Pink Floyd μέχρι Baroness και Cave In!

Ο δίσκος ξεκινά με τις δισολιές του δυναμικού "The Sorceress" λίγο πριν μπουν τα στονερίζοντα φωνητικά του Kevin Keegan (κιθάρα-φωνή), ο οποίος είναι και η καρδιά στη σύνθεση του συγκροτήματος. Έπειτα, το πρώτο single του δίσκου, "Foul Words", σέρνεται με αργά, επιθετικά, doom riff πάνω από προοδευτικό drumming. Τα εν λόγω δύο δυναμικά κομμάτια δίνουν εξαρχής ώθηση σε ένα δίσκο που κρύβει ακόμη καλύτερα πράγματα για τη συνέχεια.

Το ηρωικό "God Was Wrong" ξεκινάει σαν διασκευή Mastodon, δίνει χώρο στις Opeth-ικές κιθάρες για να επιστρέψει sludge-ίζον σε εποχές "Leviathan". Το heavy "My Finest Hour", το μικρότερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου (3:28), βρίσκει τους Dead Quiet πιο πιασάρικους από ποτέ, σε πλήρη αντίθεση με το επτάλεπτο ψυχεδελικό "Remaining Remains" που χτίζεται αργά και υπομονετικά.

Και όπως είπαμε, τα καλύτερα ακόμα δεν έχουν έρθει! Η τελευταία τριπλέτα διαφοροποιείται ακόμη περισσότερο σε σχέση με την μέχρι εκεί ροή του δίσκου. Το "Home Is Where You Go To Die" είναι στην μεδούλι του άκρως progressive rock με alt rock ρεφρέν που σου κολλάει με μένος στο μυαλό. Για την προτελευταία κομματάρα "The Fall Of Me" τα είπα στο άρθρο με τα καλύτερα κομμάτια του 2015, μην τα ξαναλέμε, και το κλείσιμο του "Let It Die" θα θυμίσει πιο βαρείς κι ασήκωτους Clutch.

Δίσκος για μεγάλα πράγματα.