Darkthrone

Νέος δίσκος από τους Darkthrone. Μια έκφραση που πιθανολογώ δεν θα στερηθεί ποτέ του ενθουσιασμού που, οφείλει να, τη συνοδεύει. Τι και αν μόλις το περασμένο καλοκαίρι οι Νορβηγοί θρύλοι κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό, και λίγα λέω, "Eternal Hails……", η παραγωγικότητά τους δεν είναι άγνωστη. Έτσι, το "Astral Fortress" είναι και επίσημα γεγονός, αποτελώντας το επόμενο κεφάλαιο στην αμείλικτη δισκογραφία του ντουέτου, όπως και ένα, αισθητικό και ηχητικό, διάδοχο στο περσινό τους πόνημα.

Αναμενόμενα, η «καθιερωμένη» ερώτηση του «τι δύναται να προσφέρει πλέον» ένας δίσκος των Darkthrone, ξεπροβάλλει. Η απάντηση, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μπορεί να δοθεί σε δύο άξονες. Σε πρώτο επίπεδο, καθαρά εσωτερικό στη μυθική πορεία της μπάντας, το "Astral Fortress" συνεχίζει εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχός του. Οι doom metal αναφορές έχουν πλέον εδραιωθεί, τονίζοντας διαρκώς την ξηρή ψύχρα που επανήλθε δυναμικά με το νεκρικό heavy metal του "Arctic Thunder". Τα μεγάλα και επιβλητικά χτισίματα είναι παρόντα, o επικός χαρακτήρας των αντίστοιχων επιρροών δίνει μοχθηρές νότες όσο και στιγμές ψυχολογικής ανάτασης, και φυσικά το riffing, αυτή η μοναδική στιγμή όπου όλα συμπυκνώνονται σε λίγα μουσικά μέτρα, παρόν όπως μόνο οι Darkthrone ξέρουν.

Κατά αυτόν τον τρόπο, οι Darkthrone αναζητούν βαθύτερα το αίσθημα απομόνωσης και περιπλάνησης με όρους «καταδίκης». Σε ένα δεύτερο επίπεδο, ο μινιμαλιστικός και αναγνωρίσιμος πυρήνας της ταυτότητάς τους, παραμένει ακέραιος και θελκτικός. Το, εκ νέου, συμπαγές αποτέλεσμα, είναι αισθητά πιο ασφυκτικό από παραπλήσιες κυκλοφορίες, και εμφανώς πιο «μαύρο» και απογυμνωμένο από τον ωκεανό riffs που χαρακτηρίζει το σχήμα. Ακόμη και το εξώφυλλο, που προσωπικά το λογίζω, σε συνδυασμό με τον τίτλο της κυκλοφορίας, ως μια αντίθεση σε αυτά του "Eternal Hails", αναδεικνύει, πέραν της αίσθησης χιούμορ, μια μοναξιά. Το διαχρονικό αυτό, άσβεστο συναίσθημα που σκεπάζει κάθε δίσκο της μπάντας, αποκαλύπτεται και εδώ, διστακτικά μεν, ελκυστικά δε.

Κοινώς, η ανάγκη για τις απογυμνωμένες ατμόσφαιρες και καταβυθίσεις των Νορβηγών είναι ακόρεστη και παρούσα, και μια μόνο ακρόαση στο "Astral Fortress" αρκεί για να την καλύψει. Ο Fenriz, στο συνοδευτικό δελτίο τύπου, ήταν ξεκάθαρος: «Στιχουργικά, είναι σκοτεινότερο από ποτέ, βράζει στην κόλαση». Δεν υπήρχε περίπτωση η μουσική να μην ακολουθούσε.

Ανάμεσα στους δύο αυτούς ομόκεντρους κύκλους, κρύβεται η ακαταμάχητη δυναμική των ίδιων των συνθέσεων. Το εναρκτήριο "Caravan Of Broken Ghosts", από την Bathory-ική του εκκίνηση θα πάει στους Celtic Frost και το ‘80s doom, μέχρι να παραδοθεί στις «πολεμικές» εναλλαγές ταχυτήτων που τόσο μαεστρικά χειρίζεται το σχήμα. Το mid-tempo "Impeccable Caverns Of Satan" αν και φαινομενικά απλοϊκό, εκμεταλλεύεται τον ρυθμό του για να δημιουργήσει ένα αίσθημα απόγνωσης.

Ο Nocturno Culto στο "Astral Fortress" βγάζει τα εσώψυχά του στο μικρόφωνο. Η φωνή - μαύρος γρανίτης είναι εδώ, ενδεδυμένη σε μια καταθλιπτική χροιά, παραδομένη στη μονολιθικότητα των ξερών riffs. Το ίδιο αίσθημα, εντείνεται στο "Stalagmite Necklace", όπου το mellotron κάνει την εμφάνισή του, δίνοντας μια θεατρική χροιά στην αφηγηματικότητα των Νορβηγών, που κορυφώνεται στο δεύτερο μισό της σύνθεσης.

Το "Astral Fortress" είναι δύστροπο άλμπουμ. Οι συννεφιασμένοι, μαύροι ουρανοί που ξεπροβάλλουν στα τελειώματα των riffs τους, θα φέρουν κατά νου την καταθλιπτική μαγεία του "Panzerfaust". Διόλου τυχαία, η αναφορά του στο εξώφυλλο του άλμπουμ, ακόμη και αν το δάσος πλέον βρίσκεται στον ορίζοντα. Οι Darkthrone αναζητούν καταφύγιο με αυτό το δίσκο, ενδυναμώνοντας εαυτούς από την πίστη στο μονοπάτι που επέλεξαν. Ακόμη και αν αυτό τους φέρει στα μεγαλύτερα βάθη. Έτσι, το συγκλονιστικό δεκάλεπτο "The Sea Beneath The Seas Of The Sea", ξεχωρίζει με χαρακτηριστική άνεση.

Συνεχίζοντας εκεί που έμειναν οι δυο καταληκτικές συνθέσεις του "Hails…", με ένα κόψιμο στη μέση όπου η φωνή του Fenriz, το τυμπανιστικό γύρισμα και το Moog synthesizer στρώνουν το έδαφος για την ανάσυρση. Οι Νορβηγοί άρχοντες κατάφεραν να αποκρυσταλώσουν την ανάδυση προς την επιφάνεια με μια συνθετική εξέλιξη, που αν παραδοθείς στις διαθέσεις της, δεν θα μείνεις ασυγκίνητο, ειδικά σε αυτό το καταραμένο lead στο όγδοο λεπτό.

Τέτοιες μικρές στιγμές εμπεριέχουν ολόκληρο τον κόσμο και τη φιλοσοφία της δυάδας. Οι Fenriz και Culto συνεχίζουν ακλόνητοι να τιμούν το όραμά τους, σεβόμενοι πρώτα τους εαυτούς τους. Καταθέτουν με κάθε κυκλοφορία το είναι τους, και έτσι, στιγμές όπως το αινιγματικό τετράλεπτο "Kevorkian Times", βγάζουν νόημα ακριβώς επειδή χτυπούν στο μεδούλι, με κάθε νότα να ηχεί καίρια. Αυτό το όραμα λοιπόν, όπως και ο προαναφερθείς πυρήνας, άντεξαν προσκρούσεις, μεταλλάξεις, απογωμνώσεις και μεταστροφές.

Έτσι, όταν το σχήμα επέλεξε να κλείσει το δίσκο του με το "Eon 2", κάτι ξύπνησε μέσα μου. Ο Fenriz έχει μιλήσει αμέτρητες φορές για την μόνιμη, αισθητικά και μη, πηγή έμπνευσης που είναι για τη μπάντα το μυθικό "Thulcandra" demo του 1989. Ο πνευματικός διάδοχος του εναρκτήριου κομματιού της κυκλοφορίας, ξεπροβάλλει από τα άδυτα του Kolbotn, με ένα εισαγωγικό riff - εγκέλαδο. Η απότομη παύση ταχυτήτων δεν έχει καμία σημασία. Ο μηδενισμός του, το χτύπημα στα σωθικά, το σφίξιμο καρδιάς και γροθιάς, θα κλείσει πιθανώς ένα νοητό κύκλο.

Οι Darkthrone είναι παρόντες. Κάθε βήμα τους κάνει το ιδίωμα να τραντάζεται, ακόμη και αν δεν το παραδεχόμαστε πλέον φανερά. Ο λόγος, απλός. Οι Νορβηγοί ανασυγκροτούν το black metal συναίσθημα ανά πάσα στιγμή, με οποιοδήποτε τρόπο. Όσο δισκογραφούν, όσες συγκινήσεις και αν προσφέρουν, όση οικειότητα και αν εξασφαλίζουν, πάντα θα επικαλούνται το φάντασμα που στοίχειωσε μια ολόκληρη μουσική, αλλάζοντας την πορεία της. Αυτοί όμως, δεν παραστράτησαν ποτέ, γιατί είδαν στο παρελθόν τα κλειδιά του παρόντος, αντιστεκόμενοι στο εφήμερο, ορίζοντας το διαχρονικό.

Bandcamp
Spotify

"I pledged that I no longer will
The aspen leaves adhere
Bow to darkness, heed the words
You were never here"