Dark Funeral

Οι Dark Funeral αποτελούν εδώ και περίπου 25 χρόνια μια από τις «παραδοσιακές», εμπορικές και μη, δυνάμεις του black metal. Αρχής γενομένης, των, κλασικών πλέον, "Dark Funeral" EP (1994), "The Secrets Of The Black Arts" (1996) και "Vobiscum Satanas" (1998), oι Σουηδοί μετέτρεψαν, τις μελωδικές διδαχές του δεύτερου κύματος του black metal σε μια σταθερή, και προσιτή, φόρμουλα, η οποία με κάθε νέα κυκλοφορία τους καθιέρωνε ως μια από τις πλέον απαραίτητες εισαγωγικές μπάντες στον χώρο, καθώς και σημαιοφόρους της «σουηδικής παραλλαγής» του ήχου.

Η επιστροφή τους λοιπόν, έξι χρόνια μετά το "Where Shadows Forever Reign", είναι ένα από τα σημαίνοντα γεγονότα της ευρύτερης σκηνής. Στο "We Are The Apocalypse", έχοντας ανανεωμένο το rhythm section, το σχήμα του Lord Ahriman, επιχειρεί να επανέλθει στο προσκήνιο, μένοντας πιστό στο ηχόχρωμά του. Κοινώς, οι σκοτεινές μελωδίες και το αδυσώπητο drumming είναι παρόντα, όπως και τα εκφραστικά φωνητικά που ακολουθούν κατά πόδας τις ατμοσφαιρικές γραμμές.

Στον δεύτερο δίσκο τους με τον Heljamadr (Gra, Cursed 13) στα φωνητικά, οι Σουηδοί συνεχίζουν, εν πολλοίς, τη σταθεροποιητική πορεία έπειτα από τους, αμφιλεγόμενης ποιότητας, δύο τελευταίους δίσκους με το καλόπαιδο τον Emperor Magus Caligula στο μικρόφωνο. Εδώ έγκειται και το κύριο ζήτημα προσέγγισης μιας νέας κυκλοφορίας από πλευράς των Dark Funeral. Η δυναμική του brandname της μπάντας, καθώς και οι συναυλιακές απαιτήσεις του κοινού της, που είναι λογικές δεδομένης της βαρύτητας που ρίχνει το σχήμα σε αυτές, δεν επιτρέπει ιδιαίτερες καινοτομίες. Στην τελική, όντας βετεράνοι του χώρου, οι Dark Funeral διαθέτουν την ευχή και κατάρα, να έχουν αναγνωρίσιμο και παγιωμένο ηχόχρωμα.

Σε αυτό το πλαίσιο, λαμβάνοντας υπόψη τις προεκτάσεις της σύγχρονης σκηνής, καθώς και όλες τις, χωρικές και υφολογικές της διαστάσεις, η πρόταση των Σουηδών εν έτει 2022 μπορεί να φαντάζει ως τετριμμένη, ακόμη και κορεσμένη. Στις εννέα συνθέσεις του "We Are Apocalypse", συνολικής διάρκειας 44 λεπτών, ο σκοπός είναι απλός. Κάθε κομμάτι, να λειτουργεί τόσο συμπληρωματικά, ως μέρος της ταυτότητας της μπάντας, όσο και αυτόνομα, ως εν δυνάμει single. Με μέση διάρκεια τα 4μιση λεπτά, τα κομμάτια του έβδομου δίσκου της μπάντας, θα φέρουν χαμόγελα ικανοποίησης στους λάτρεις της ηχητικής τους άποψης και δη στους οπαδούς τους, με μερικά από αυτά, όπως το εναρκτήριο "Nightfall", το υποβλητικό "Leviathan", η αδυναμία μου το "Nosferatu" ή ο ολόσωστος κεραυνός του "A Beast To Praise", να δύνανται να πλαισιώσουν, ενθουσιωδώς, παλαιότερες συνθέσεις του δίσκου.

Στον αντίποδα, υφίστανται στιγμές όπου οι Dark Funeral, στον αυτοπεριορισμό τους, αναμασούν τεχνοτροπίες του παρελθόντος. Έτσι, το "Let The Devil In", ή το "When I’m Gone", αν και προσδίδουν ποικιλία στο συνολικό αποτέλεσμα, φέρνουν στο μυαλό αντίστοιχα μοτίβα συνθέσεων του παρελθόντος. Επειδή όμως σε κάθε προσέγγιση ενός έργου τέχνης έχει σημασία το πλαίσιο, η προσέγγιση ενός νέου δίσκου των Dark Funeral γίνεται υπό ένα συγκεκριμένο πρίσμα. Μεστό, εύπεπτο, σταθερό και ευθύ, το άλμπουμ ανταμοίβει τους λάτρεις του ήχου αυτού, παρόλο που σε άλλους, όπως στην περίπτωσή μου, που αντιμετώπισα τον προκάτοχό του ως επιστροφή σε φόρμα, θα δημιουργήσει μια νοσταλγία για όσα κυκλοφόρησε η μπάντα μέχρι και το κομμάτι "The Arrival Of Satan's Empire".

Σε μια ευρύτερη κλίμακα, το "We Are The Apocalypse" δεν θα ανατρέψει ούτε το ιδίωμα, ούτε και την κατάταξη της δισκογραφίας των Σουηδών. Διαθέτει όμως όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά ώστε να ασχοληθεί κανείς μαζί τους εν έτει 2022, αφού, η προσήλωση των βετεράνων στον ήχο τους, τους επιτρέπει να έχουν εκλεπτύνει την συνθετική τους ικανότητα και να δημιουργούν ολοκληρωμένες, μνημονικές συνθέσεις. Σε ένα ιδίωμα που δεν διαθέτει ηχητικά στεγανά, και του οποίου η ερμηνεία περί ουσίας αφήνεται στην ατομική οπτική του καθενός, το "We Are The Apocalypse" είναι ο καινούριος δίσκος που αναμενόταν από τους Σουηδούς. Η αμφισημία όμως του αναμενόμενου, είναι και η δαμόκλειος σπάθη που πλανάται χρόνια από πάνω τους.