Δ (Alt-J)

Δίσκοι σαν τα "An Awesome Wave" και "This Is All Yours" δύσκολα (ξανα)βγαίνουν. Ορισμένες από τις συνθέσεις των δυο αυτών άλμπουμ είναι ασύλληπτες και αυτό διότι οι Alt-J ξέρουν να γράφουν κομματάρες. Το 'χουν αποδείξει στο παρελθόν και το ξανακάνουν με το "In Cold Blood", γιατί μπορούν. Ωστόσο, στο "Relaxer" εστιάζουν περισσότερο στο να γράψουν πιο «εσωτερικά» κομμάτια, και όχι τόσο εμπορικά. Στην αλλαγή αυτή, πιθανολογώ ότι έπαιξε ρόλο και η αποχώρηση του ιδρυτικού μέλους - και μπασίστα της μπάντας - Gwil Sainsbury το 2014.

To εναρκτήριο "3WW" διέπεται από μια χαλαρή διάθεση που παραπέμπει στον τίτλο του δίσκου, με τις trademark χροιές των Unger-Hamilton και Newman να φτιάχνουν την ατμόσφαιρα για τη συνέχεια. Η είσοδος της Ellie Rowsell και της ορχήστρας θυμίζουν τα κινηματογραφικά στοιχεία που όλα αυτά τα χρόνια έχουν συμπεριλάβει στη μουσική τους. Η συνέχεια με το χιτάκι του δίσκου a.k.a. "In Cold Blood", μια σύνθεση επιπέδου "Breezeblocks", έτοιμη για ραδιόφωνο. Παίζει με το δυαδικό σύστημα στους στίχους και παρά τη χρήση χάλκινων πνευστών, που θα μπορούσαν να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα του κομματιού, έχει τις βάσεις να αποτελεί στο μέλλον ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια της μπάντας.

Ακολούθως, οι Alt-J τόλμησαν να πάρουν ένα παραδοσιακό κομμάτι (και χιλιοδιασκευασμένο), όπως το "House Of The Rising Sun" και να του «αλλάξουν τα φώτα» με μεγάλη επιτυχία. Ουσιαστικά, μόνο τα φωνητικά κράτησαν, και δημιούργησαν μια σύνθεση που καμία σχέση δεν έχει με το πρωτότυπο, αλλά έχει ποτίσει με το άρωμα των Alt-J, σε εμφανώς πιο πένθιμο τόνο. Το "Hit Me Like That Snare", το οποίο παρεμπιπτόντως είναι το πιο κιθαριστικό/rock κομμάτι του δίσκου, είναι ίσως και το λιγότερο ενδιαφέρον του δίσκου σε σχέση με τα υπόλοιπα - αλλά παρ' όλα αυτά αδιάφορο δεν το λες. Η μόνη «παραφωνία» του "Relaxer" κατά τη γνώμη μου.

Το "Deadcrush" με το βαρύ beat του θα φέρει στο μυαλό κάτι από Massive Attack, σε μια εμπνευσμένη ηλεκτρονική στιγμή, ενώ το "Last Year" απογειώνεται όταν τα φωνητικά αναλαμβάνει η - γνώριμη από τις προηγούμενες συνεργασίας της με την μπάντα - Marika Hackman. Ένα Bon Iver-ικό κομμάτι με ακουστική κιθάρα και μελαγχολικό τόνο. Bon Iver επιρροές και για τη συνέχεια με το "Adeline", μια πολυεπίπεδη σύνθεση, με αρκετά διαφορετικά στοιχεία, ένας ύμνος στον δίχως ανταπόκριση έρωτα ενός τασμανού διαβόλου με μια κολυμβήτρια. Καθημερινές ιστορίες.

Στο "Pleader", το αρχικά αλλόκοτο κιθαριστικό θέμα αποκτά σταδιακά ένα soundtrack-ικό ύφος, με την ορχήστρα να αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο. Ύστερα από λίγο επανέρχεται το αρχικό θέμα παιγμένο από εκκλησιαστικό όργανο συνοδευόμενο από τη χορωδία, ηχογραφημένη στον καθεδρικό ναό του Ely, εξ ου και το έντονο εκκλησιαστικό στοιχείο του κομματιού. Όντας και το τελευταίο του δίσκου, ολοκληρώνεται αφήνοντας ένα αίσθημα ανάτασης, σε αντίθεση με την διάχυτη μελαγχολία που κυριαρχεί στον υπόλοιπο.

Στο "Relaxer" οι Alt-J πλησιάζουν περισσότερο την ηλεκτρονική, pop πλευρά τους, παραμένοντας indie και βγάζοντας μια ποιότητα που πλέον έχει γίνει συνυφασμένη με το όνομά τους. Ο ντόρος γύρω τους έχει, πλέον, κοπάσει. Από ελπίδα της indie σκηνής, έχουν γίνει το παρόν και ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά της. Η σύγκριση με τις προηγούμενες δυο κυκλοφορίες τους κρίνεται άσκοπη. Εδώ μειώνουν τα γκάζια, κάνουν τον ήχο τους πιο ατμοσφαιρικό και βγάζουν μια πιο εσωστρεφή εικόνα τους στο κοινό. Μια εικόνα πραγματικά όμορφη.