Δ (Alt-J)

Λίγα indie ντεμπούτα έχουν κάνει το θόρυβο που έκανε το "An Awesome Wave" των Alt-J το 2012. Το άξιζε άραγε; Τώρα που έχουμε ευθύς μπροστά μας να βαθμολογήσουμε τα γραπτά του τεστ του χρόνου, μπορούμε να αποφανθούμε ότι πέρασαν με άριστα άλφα. Δύο χρόνια μετά, το "An Awesome Wave" όχι μόνο δεν έχει ξεφουσκώσει, αλλά συνεχίζει να ακούγεται φρέσκο, ανανεωτικό και κολλητικό όπως τότε.

Φέτος, οι κάτοχοι Mercury Prize Award καλούνται να δώσουν για ακόμη μια φορά εξετάσεις. Κακά τα ψέματα, το να προσπαθείς να ξεπεράσεις έναν critically acclaimed -που λεν' και οι Άγγλοι- δίσκο με τη νέα σου δουλειά, είναι από τα δυσκολότερα εγχειρήματα που οφείλει να φέρει εις πέρας ένας καλλιτέχνης κατά τη διάρκεια της καριέρας του, είτε μια φορά είτε πολλές. Είναι δύσκολο εγχείρημα, επειδή αν εξετάσεις το παρελθόν της μουσικής βιομηχανίας θα δεις ότι το παιχνίδι είναι στημένο: είτε κυκλοφορήσεις αντάξιο δίσκο, είτε όχι, πάντα στην αρχή η πλειοψηφία των ακροατών θα τον κρίνει ως κατώτερο, έως ότου έρθει το πλήρωμα του χρόνου να αποδώσει τω Καίσαρι  όσα ανήκουν σε ...πατρίκιους ή πληβείους.

Πέρα από το υπερβολικό hype που ακολουθούσε τους Alt-J και πια κόπασε, έχει αλλάξει κατάτι και το μουσικό ύφος της μπάντας. Αυτό που μένει άσβεστο είναι ότι, πάλι, οι συνθέσεις «φωνάζουν» από μακριά πόσο δουλεμένες και πολυεπίπεδες είναι, ακτινοβολώντας ταυτοχρόνως σε κύματα διαφορετικών συχνοτήτων, τα οποία εν τέλει συντέμνονται σε ένα πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα που φτάνει στα αυτιά μας. Η δουλειά αυτή έχει λάβει χώρα τόσο στο αμιγώς συνθετικό μέρος, όσο και  σε αυτό της (φοβερής) παραγωγής.

Στο "This Is All Yours" οι Alt-J σοβάρεψαν, περιορίζοντας σημαντικά τις ανέμελες / παιχνιδιάρικες στιγμές τους. Σε σημεία, έγιναν μέχρι και σκοτεινοί, σε συνθέσεις όπως το εξαιρετικό "The Gospel Of John Hurt" με το υπέροχο πέρασμα ακουστικής κιθάρας κάπου στο 3:30. Έκαναν, επίσης, πειραματισμούς, όπως στο "Left Hand Free", το οποίο θα μπορούσε, από την άλλη μεριά του καθρέπτη, να είναι πειραματισμός των Black Keys ενός παράλληλου σύμπαντος. Τα πολυφωνικά φωνητικά παραμένουν σήμα κατατεθέν και μεγάλη δύναμή τους. Χρησιμοποιούνται δε υποδειγματικά στον μουσικό κύκλο αφιερωμένο στην πόλη Nara της Ιαπωνίας, "Arrival In Nara", "Nara" και "Leaving Nara". Στο "Hunger Of The Pine" σαμπλάρουν Miley Cyrus και για πρώτη φορά δεν μας ενοχλεί η φωνή της, στο "Every Other Freckle" γίνονται εμπορικοί γιατί χρειάζεται και αυτό, ενώ στα πανέμορφα ελεγειακά "Warm Foothills" και "Bloodflood Pt.II" φανερώνουν της Bon Iver-ικές ευαισθησίες τους.

Ξεπέρασαν το "An Awesome Wave"; Θα μιλήσουμε σχετικά με αυτό σε δυο-τρία χρονάκια, στην κριτική της επόμενης δουλειάς τους. Σίγουρα, όμως, κυκλοφόρησαν μία από τις ποιοτικότερες indie κυκλοφορίες του 2014. Έναν indie pop δίσκο που χρειάζεται να πάρει τις ακροάσεις του, αλλά στο τέλος, σίγουρα, θα εκτιμηθεί.