Cult Of Luna & Julie Christmas

Ω τι έκπληξη! Julie και Luna ρε! Τι άλλο θες. Το κράτησαν κρυμμένο καλά και αυτό του έδωσε ακόμα μεγαλύτερη αξία και εξύψωσε την ανυπομονησία. Η καλύτερη ευρωπαϊκή μπάντα του σύγχρονου sludge metal, με την καλύτερη τραγουδίστρια του σκληρού αυτού ήχου. Πέντε κομμάτια, κοντά μιας ώρας μουσική. Πάμε να τα δούμε ένα ένα.

"A Greater Call"

Ήρεμη, ατμοσφαιρική, αλλά υποχθόνια θορυβώδης εισαγωγή, που ξεκινάει το ταξίδι σαγηνευτικά, χωρίς να μπορεί να σε προϊδεάσει για το τι ακολουθεί. Μετά από περίπου τρία λεπτά, έρχεται η πρώτη ανατριχίλα. Ω Θεέ της μουσικής, τι μου προσφέρεις εδώ; Η πρώτη κραυγή των Σουηδών, ταυτόχρονα με μια ασύλληπτα πιασάρικη φωνή της Julie σου διαλύουν το είναι. Συνδυασμός που σε πηγαίνει μέχρι τις γνωστές κοφτές και σκληρές κιθάρες των COL. Μέχρι να αρχίσεις να κοπανάς το κεφάλι σου. Μέχρι να θυμηθείς γιατί αγαπάς αυτό το τεράστιο συγκρότημα από το Βορρά. Πλήκτρα και κιθάρες σε αδιανόητη αρμονία και η φανταστική Αμερικάνα να μαγεύει πίσω από αυτή την σκληρή σαπίλα της σύνθεσης. Το κομμάτι όσο πλησιάζει στο τέλος, απλά χτίζει σταθερά την όμορφη ιδέα που σε υπνωτίζει χωρίς καν να το καταλάβεις. Αν είχε κι άλλη ένταση ο ενισχυτής μου θα το ανέβαζα, όσο πάει. Δεν χωράνε άλλα συναισθήματα κι άλλη πώρωση όσο μπορείς να ξεχειλίσεις ακούγοντας αυτό το αριστούργημα. Αν οι Σειρήνες έφτιαχναν μουσική, για ένα φίλο του σύγχρονου και ατμοσφαιρικού sludge metal, αυτό το κομμάτι θα ήταν το δόλωμα, η γοητεία και η μουσική που θα έσπαγε ακόμα και το κατάρτι που σε δένει.

"Chevron"

Χτίστηκε σίγουρα για την κυρία της συνεργασίας. Είναι ραμμένο για να φορεθεί μόνο από αυτήν. Θυμίζει απίστευτα τις συνθέσεις με τις παλιότερες μπάντες της, αλλά και προσωπικές της δουλειές. Με μια διαφορά όμως. Το ταλέντο στα έγχορδα των COL και την μοναδική ατμόσφαιρα που μόνο αυτοί φτιάχνουν στο metal τους. Εδώ η Christmas μας θυμίζει γιατί είναι η καλύτερη τραγουδίστρια που υπάρχει εκεί έξω στον χώρο του προοδευτικού και σάπιου metal. Όταν συνδυάζει τις κραυγές της με τα σημεία που η μουσική σπέρνει και πετάει κοτρόνες, νομίζεις ότι θα σε κατασπαράξει. Ειλικρινά, οι ανατριχίλες που μου χαρίζει δεν μπορούν να συγκριθούν με τίποτα. Αν αγαπάς αυτές τις φωνές, εδώ τα όνειρα σου γίνονται πραγματικότητα. Γίνονται πραγματικότητα, γιατί κάπου στο μέσο, αυτή η σατανική κιθάρα έρχεται και δένει τόσο γαμημένα όμορφα στη σύνθεση και ακολουθείται από το ασύλληπτο εύρος αυτής της φωνής, αυτού του απίθανου χαμαιλέοντα, που αλλάζει στυλ και χροιά τουλάχιστον έξι φορές, μόνο σε αυτό το τραγούδι, που αναρωτιέσαι αν έχει ξαναυπάρξει ποτέ καλύτερος συνδυασμός.

"The Wreck Of S.S. Needle"

Εδώ πέφτεις σε μια παγίδα και ηρεμείς. Γιατί σε ξεγελάει η γλυκιά φωνή και το synth που ανοίγουν το κομμάτι. Για ένα λεπτό όμως. Μόνο. Αλλά δεν χαλιέσαι. Μα πως να χαλαστείς. Ξεκινούν άμεσα οι κιθάρες που αγαπάς. Είσαι έτοιμος να σπάσεις το κορμί σου στα δύο. Έχεις αρχίσει και ιδρώνεις και αυτή η φοβερή τραγουδίστρια σου χαρίζει τσιρίδες, κραυγές, κορόνες και μελωδίες με το θεϊκό λαρύγγι της. Αργός και σταθερός ο ρυθμός, δείχνει πόσο έξυπνα χτίζεται γύρω από την όμορφη ιέρεια και σε ζαλίζει. Σαν ναρκωτικό παράγει μαγικές εικόνες και σε σφίγγει συναισθηματικά. Μια σύνθεση χωρίς τρομερά σκαμπανεβάσματα, με αξιοζήλευτη σταθερότητα, που φτιάχνει όμως το πιο ατμοσφαιρικό κομμάτι του δίσκου. Από την αρχή μέχρι το τέλος, απλά δυναμώνει. Μένει στο ίδιο ύφος, αλλά δυναμώνει και εμπλουτίζεται με όργανα, επιπλέον συγχορδίες, θορύβους και μαυρίλα. Στο τέλος έχεις χαζέψει, είσαι σκυφτός, κουνάς ανεπαίσθητα τον σβέρκο σου πάνω κάτω. Κοιτάς το πάτωμα, αλλά ουσιαστικά δεν κοιτάς πουθενά. Ανατριχιάζεις, ξανά, όταν τα περάσματα κιθάρα-φωνής περνούν από την ραχοκοκαλιά σου.

"Approaching Transition"

To περισσότερο post-rock, τουλάχιστον στον τρόπου που μεταβάλλεται, κομμάτι του δίσκου. Δεκατρία λεπτά σε ένα δημιούργημα σκοτεινό και έντονα κινηματογραφικό. Μια φωνή στο ξεκίνημα, παραμορφωμένη και ηλεκτρονική, δείχνει στον παγωμένο βορρά. Χωρίς εντάσεις, οι χορδές τεντώνονται όσο πρέπει. Τα τύμπανα δεν λαμβάνουν κεντρικό ρόλο, αλλά διάσπαρτα και αραιά, μεταβάλουν λίγο την ησυχία. To γαργαλητό στην κιθάρα κάπου εκεί στα τρία λεπτά μου θύμισε ακόμα και τους Γιαπωνέζους Mono. Αργό. Πολύ αργό. Ατμοσφαιρικό. Πραγματικά σε διεγείρει, γιατί έχει συνδυάσει, πλήκτρα, νότες φωνών (χωρίς την Julie, εδώ) και πορεία προς το σκότος, ιδιαίτερα όμορφα. Λέω σκότος, γιατί, τρία λεπτά προς το τέλος, έρχεται το πλέον σάπιο, σκατένιο, σκληρό και βρώμικο doom metal, που έχεις ακούσει ποτέ από αυτούς. Ρε μιλάμε για αδιανόητα ουρλιαχτά πάνω σε doom ιντερλούδια, πένθιμα, σκληρά και άγρια.

"Cygnus"

Στο τελευταίο, έπος του δίσκου, ακούμε για δεκατέσσερα λεπτά το πιο όμορφο, σύγχρονο, μοντέρνο και ατμοσφαιρικό sludge της εποχής μας. Εϊναι ο ήχος που λατρεύουμε οι fans του είδους. Αργό, γλυκό και χαομένο στην αρχή. Σκληρό, σάπιο και επιθετικό στην πορεία. Riffs που σε ξεγελάνε. Μουσικές που σε ταξιδεύουν. Είναι πραγματικά ένα από τα καλύτερα, συνθετικά, κομμάτια των Σουηδών. Μπορεί κατά την διάρκεια του να ξεφύγεις. Μπορεί να αποτρελαθείς. Υπάρχει περίπτωση να το χάσεις εντελώς. Σε σημεία που σε μαγεύει, ξανά και ξανά η φωνάρα της τρελής, νομίζεις ότι μπορεί να σε κάνει ότι θέλει. Αλήθεια, είναι εντυπωσιακό κομμάτι, με τρομερές ιδέες και όμορφη, έως και εξαιρετική ενορχήστρωση. Είναι πελώριο. Πως αλλιώς να το γράψω. Μελωδικό και αυταρχικό μαζί. Στρώματα ήχου, εγχόρδων, τοίχος θορύβου και φωνές απίθανες. Απλό, αλλά κατά βάθος τόσο μα τόσο πολύπλοκο. Κλείνει το μάτι και σου χαμογελά. Φτύνει στα μούτρα κάθε τι mainstream. Μεγαλώνει το underground και δείχνει ότι η μπάντα και η τραγουδίστρια, κατάφεραν να φτιάξουν ένα ασύλληπτο κομμάτι.

Έφτιαξαν έναν ασύλληπτο και άκρως ανατριχιαστικό δίσκο.

Τι άλλο να ζητήσεις από την μουσική. Εφόσον μπορεί και σε ανατριχιάζει τόσο έντονα, μάλλον έχει πετύχει κάθε της σκοπό. Είναι ο καλύτερος δίσκος που έχω ακούσει στον χώρο εδώ και χρόνια. Διαφέρει λίγο από το αριστούργημα των Minsk, που μου πήρε τα μυαλά πέρσι, αλλά η λατρεία προς του COL και ο έρωτας προς την Julie έχουν ανταπόκριση. Εσύ τους αγαπάς κι αυτοί σε ανταμείβουν και με το παραπάνω.