Crippled Black Phoenix

Οι Crippled Black Phoenix είναι από τα πλέον τρανά παραδείγματα του πώς οι εσωτερικές διαμάχες και οι αποχωρήσεις μελών, μαζί και με κάμποσες κατινιές στο διαδίκτυο τις οποίες δεν έχει νόημα να απαριθμήσουμε εδώ, μπορούν να κάνουν ένα συγκρότημα να απολέσει την αστρόσκονη που το έκανε τόσο μοναδικό. Μακριά από την μπάντα που κάποτε ανέβαζε ένα "Song For The Loved" στο Myspace και μας έκανε να κυλιόμαστε στα πατώματα για μέρες, μοιάζουν να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές που φάνταζαν μία από τις μεγαλύτερες μπάντες της εποχής μας -με όλη την υποκειμενικότητα που μπορεί να διακρίνει μια τέτοια δήλωση.

Ο Justin Greaves, ιθύνων νους και μοναδικό μυαλό πίσω από τα κομμάτια πια, εξακολουθεί να είναι άκρως πολυσυλλεκτικός όσον αφορά τις επιρροές του. Αν υπάρχει κάτι που συνδέει τους παλιούς, μεγάλους Crippled Black Phoenix με την τωρινή τους μορφή είναι πως εξακολουθεί να είναι σχεδόν αδύνατο να τους κατατάξεις σε κάποιο μουσικό είδος. Θετικό αυτό. Macabre rock αυτοαποκαλούνται πια και ας το δεχτούμε λοιπόν.

Το "Bronze", ένας συμπαθητικός δίσκος στην ολότητά του, συνεχίζει το καθοδικό σερί των Crippled Black Phoenix, ανεβάζει τα γκάζια και ψάχνει μάταια να βρει ένα χαμένο mojo που κάποτε προκαλούσε τη συνηθέστερη των αντιδράσεων στις μουσικές τους: τις ανατριχίλες. Χαμένοι σε μια προσπάθεια επιβολής του μεγαλεπήβολου, αφήνοντας στην άκρη τις Floyd-ίλες για πιο heavy κιθαριστική δουλειά από ποτέ, εκμαιεύουν μια μόνιμα γλυκόπικρη γεύση. Κυριαρχεί η σκέψη του πόσο καλός θα ήταν ο δίσκος αν κυλούσε πιο αβίαστα, αν δεν είχαμε ακούσει τις ιδέες του ξανά στο παρελθόν από τους ίδιους σε καλύτερες εκδοχές και αν δεν ήταν τραγουδιστής ο Daniel Anghede, η φωνή του οποίου είναι, επιβεβαιωμένα πια, λίγη για αυτά που θέλει να επιτύχει ο Justin Greaves...

Και σε περίπτωση που αναρωτιέστε τι απέγινε η φωνή με την οποία λατρέψαμε τους Crippled Black Phoenix, θα σας τα πω εδώ εν τάχει, καθότι... μην περιμένετε κριτική: ο Joe Volk έβγαλε ακόμα έναν προσωπικό δίσκο φέτος, σε folk μονοπάτια, ονόματι "Happenings And Killings", δίχως να μπορεί να επιτύχει κάποιο ρίγος συγκίνησης.

Πίσω στο "Bronze" που μετά από μια πεντάλεπτη εισαγωγή, μας εισάγει σε ένα τραγούδι με πωρωτικό riff. Το "Deviant Burials" είναι από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου και ένα ξεκίνημα που θα ανεβάσει τις ελπίδες μας, οι οποίες ωστόσο δεν θα παραμείνουν ψηλά για πολύ ακόμα. Θα περάσει αρκετή ώρα για να φτάσεις στο έβδομο τραγούδι και να βρεις την, με διαφορά, καλύτερη στιγμή του άλμπουμ. Σαν να επηρεάστηκαν από τη διασκευή τους στο "Of A Lifetime" και είδαν ότι κάτι σε πιο straight '70s φόρμες τους πάει... Όμως, μην ξεγελαστείς. Το "Turn To Stone" δεν είναι δικό τους, μα του Joe Walsh, και με αυτήν τη διαπίστωση θα καταλήξεις πως δεν φταις εσύ, μα οι Crippled. Κι ας πάνε να σώσουν την παρτίδα με το "Scared And Alone" που ακολουθεί, όπου η Belinda Kordic (συνοδοιπόρος του Greaves στην άλλη μπάντα του, τους Se Delan, όπου παραμένουν τα ρηχά νερά) κάνει μια εξαιρετική ερμηνεία στη δεύτερη καλύτερη στιγμή του δίσκου.

Δεν ξέρω τι να προτείνω σε μια τόσο αγαπημένη μου μπάντα. Και στην τελική, ποιος είμαι εγώ. Και γιατί είμαι τόσο αυστηρός. Όμως δύο πράγματα χρειάζονται: απομάκρυνση τραγουδιστή και χρονοβόρα δουλειά ώστε να επανακτηθεί μια μόνιμα εξελισσόμενη μουσική ταυτότητα. Μόνο θετικό ότι οι δύο τελευταίες full-length δουλειές τους, παρόλο που είναι οι πιο αδύναμες συνθετικά, έχουν πολύ περισσότερο live feeling, οπότε θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα καταφέρουν στις επερχόμενες συναυλίες τους στα μέρη μας, τις οποίες, φυσικά, δεν θα χάσουμε. Οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται.