Coldplay

Ο έβδομος δίσκος των Coldplay μιλά για την «περιπέτεια της ζωής μας». Από μια μπάντα που έδειχνε ανοιχτή σε ηχητικές προκλήσεις, ρίσκο δεν υπάρχει. Ο ηγέτης τους, Chris Martin, δήλωσε πως επιστρέφει στην διασκέδαση, ενώ στο προηγούμενο "Ghost Stories" είχαν τονίσει πως ήταν στενοχωρημένοι. Λογικά, φταίνε οι χαμηλότερες πωλήσεις της καριέρας τους και οι αρνητικές κριτικές.

Άρα, από τον «πάτο» πας μόνο ψηλότερα. Έφεραν και τον παραγωγό Stargate, «υπεύθυνο» επιτυχιών σε pop αστέρια, αλλά ακόμα και η δική του πιο pop παρουσία φαίνεται σε δυο-τρεις στιγμές όλες κι όλες. Οι Coldplay στοχεύουν ξεκάθαρα σε ένα νεανικό κοινό, ξεχνώντας τις ευαίσθητες καρδιές που τους αγάπησαν πριν 15 χρόνια και σήμερα έχουν πατήσει τα 35 με 40. Τους δίνουν μερικά τραγούδια από τον αυτόματο πιλότο του παρελθόντος, αλλά δεν είναι ικανά να σε κάνουν να επαναλαμβάνεις διαρκώς τις ακροάσεις τους.

To "A Head Full Of Dreams" ξεκινά με το ομότιτλο με μια χαρούμενη μπασογραμμή, να δίνει έναν χορευτικό τόνο περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Όπως και το επόμενο "Birds", με την απουσία όμως ενός «μεγάλου» ρεφρέν, από αυτά που τους έκαναν διάσημους, να είναι εμφανής. Στο "Ηymn For The Weekend" με τη μικρή βοήθεια της Beyonce ξαναβρίσκουν το... groove τους, με ένα τραγούδι άξιο επιτυχίας, πάντα σε σύγκριση με ορισμένα pop σκουπίδια που βρωμίζουν τα chart.

Στη μπαλάντα με συνοδεία πιάνου -από αυτές που λογικά γράφουν και στον ύπνο τους- το "Everglow" τραγουδά κάπου στο βάθος και η Gwyneth Paltrow (η πρώην σύζυγος). Ο αυτόματος πιλότος που γράψαμε παραπάνω, πάμε παρακάτω...

Το πρώτο single, "Adventure Of A Lifetime", έχει στίχους διαφήμισης αναψυκτικού που τα βλέπει όλα σούπερ στη ζωή και ένα κιθαριστικό riffάκι, που είναι το δικό τους "Sweet Child O' Mine" (αυτοί το είπαν, εμείς απλά το μεταφερουμε). Με ένα ρυθμό που παραπέμπει (;) στο "Get Lucky" των Daft Punk, καταφέρει να αποδείξει πως οι Coldplay μπορούν να ξαναβρούν μια νέα κατεύθυνση, αλλά συνολικά δεν συνέβη κάτι τέτοιο.

Το "Fun" είναι μάλλον το αντίθετο από αυτό που λέει ο τίτλος, μπερδεμένο και άνευ ουσίας. Το "Army Of Me", από την άλλη, βρίσκει στόχο στις καρδιές των ορκισμένων fans, συναισθηματικό με mid tempo ρυθμό, με το γνωστό φαλτσέτο του Martin παρόν. Το κομμάτι μεταμορφώνεται στο κρυφό track "X Marks The Spot", μια αδέξια προσπάθεια σύγχρονου r'n'b και funk με ηελκτρονικά κολπάκια των παραγωγών να «κρύβουν» αδυναμίες της μελωδίας... Τουλάχιστον, προσπάθησαν να ακουστούν διαφορετικοί.

Στο "Amazing Day" η φωνή του Martin με τα «oh, oh, oooh» της, τσακίζει ένα τραγούδι που ήταν εξαρχής καταδικασμένο στη λήθη. Ο δίσκος κλείνει με το "Up&Up", με την μπάντα να δοκιμάζει την δοκιμασμένη συνταγή να οδηγεί το τραγούδι σε ένα μουσικό κρεσέντο που την ελπίδα να φτάσει και ο ακροατής σε ένα παρόμοιο συναισθηματικό.

Η ταύτιση του καθενός με τη μουσική είναι σίγουρα προσωπική υπόθεση, αλλά πλέον έχω την αίσθηση πως οι Coldplay δεν έχουν λόγο ύπαρξης και «εκβιάζουν» αισθήματα όταν στο ξεκίνημά τους απλά τα έβγαζαν χωρίς κόπο, μέσα από το τραγούδι.

Αν είναι έτσι οι «καλύτερες περιπέτειες της ζωής τους», λογικά ζουν πολύ βαρετά...