Cobalt

O Phil McSorley, ιδρυτής, κιθαρίστας και τραγουδιστής των Cobalt, μας φλόμωσε με μερικές αηδίες κι έφυγε από την μπάντα. Πριν κάνα δύο χρόνια είχα διαβάσει ότι το διαλύει, μετά αν θυμάμαι καλά προσπάθησε να το ξαναπαλέψει. Τελικά, όπως φαίνεται, το παράτησε εντελώς, αφού φρόντισε να αφήσει κάποια σεξιστικά, ρατσιστικά και μισανθρωπικά σχόλια πέρα δώθε. Ο Erik, μάλλον κατάλαβε με τι σόι άνθρωπο είχε να κάνει, είδε ότι πλέον δεν ταιριάζουν (και καλά έκανε) και συνέχισε μόνος του. Ουστ κύριε Phil. Στο καλό.

Ο προηγούμενος δίσκος τους, "Gin" ήταν ένας από τους πλέον επιδραστικούς, του νέου κύματος, ατμοσφαιρικού και μοντέρνου black metal. Όσο κι αν διαφωνώ με τις απόψεις του ρατσιστάκου - στρατόκαυλου McSorley, κατά τη γνώμη μου αυτός ήταν και ένας από τους καλύτερους δίσκους σκληρού metal (γενικότερα) της προηγούμενης δεκαετίας. 'Εμπλεκε αξιοθαύμαστα, sludge, thrash, ακραίους hardcore ήχους και φωνές, σε ένα αδιανόητα προοδευτικό black metal. Από πέρσι λοιπόν, ξαναλέω, ότι έμεινε μόνος ο Erik Wunder, αποφάσισε και μαγκιά του να συνεχίσει με το όνομα Cobalt και ευτυχώς παίζει και γράφει πλέον τα πάντα μόνος του. Για τον δύσκολο ρόλο των φωνών, κάλεσε τον Charlie Fell, ο οποίος έχει ακουστεί στους Lord Mantis (ζωντανά έχει βοηθήσει και τους Nachtmystium) κι έπαιξε τύμπανα στον τελευταίο δίσκο των Abigail Williams.

Φέτος, ο διπλός αυτός δίσκος, εμπεριέχει μιάμιση ώρα μουσικής και ακραίων φωνητικών. Το στυλ, ο ήχος και τα είδη που εμπλέκονται εδώ μέσα είναι τόσα πολλά που δεν έχει κανένα νόημα να απαριθμηθούν. H αρχή με το "Hunt Τhe Buffalo", είναι τόσο παράξενη. Ένα μεθυστικό gothic στοιχείο ανοίγει το χορό για να καταλήξουμε σε ένα παλαβό και μαύρο progressive, βγαλμένο από ένα άσχημο τρελοκομείο. Οι συνθέσεις δεν έχουν καμία σταθερά. Πέραν του ότι διακατέχονται από έμπνευση και ακρότητα. Έχουν, φυσικά, στοιχεία από black metal, αλλά δεν μένουν εκεί. Είναι πολύ παραπάνω από αυτό. Είναι μια συλλογή από παρανοϊκές συνθέσεις, ουρλιαχτά, βαριά τύμπανα και κιθάρες που γεμίζουν τον χώρο με ένταση. Το "Ruiner" ας πούμε, είναι ένα σάπιο, γεμάτο μαυρίλα doom/sludge που συναυλιακά πιστεύω μπορεί να γκρεμίσει στάδια. Τι να πω όμως για το επόμενο του, "Beast Whip", που η λέξη κολοσσιαίο είναι λίγη για να περιγράψει το μεγαλείο του. Φρενήρης ρυθμός, παρορμητική μελωδία και ζωώδεις διαπεραστικές (κάθε είδους) κραυγές. Κοντά σε έμπνευση και δημιουργία έρχεται και το "King Rust". Όπως και στο "Animal Law", εδώ βρίσκω στοιχεία που μου θυμίζουν (στα τύμπανα σίγουρα) τους Neurosis. Το κομμάτι σε ταρακουνάει για τα καλά. Sludge ατμόσφαιρα και σαπισμένα άρρωστη κατάσταση. Φοβερό. Ο πρώτος δίσκος θα κλείσει με το γαλήνιο "Breath" το οποίο ουσιαστικά σε ηρεμεί για το "Cold Breaker". Ένα λυσσαλέο crust, με εξαιρετικά ρυθμικά σημεία και εξαντλητική διάθεση. Άσχημα όμορφο.

Στη δεύτερη πλευρά η κατάσταση συνεχίζει άρρωστα. Ο παράφρων στίχος "Cold whore's hair , motherfucking nightmare" που ακούγεται στο "Elephant Graveyard", με τα εξαιρετικά τύμπανα και την μανιακή hardcore punk επίθεση, μέχρι την αλλαγή και την μοχθηρή μετάβαση σε αργό και βασανιστικό λοιμογόνο οχετό, σου φρικάρει το μυαλό. Το εντεκάλεπτο "Final Will" στην συνέχεια, ξαναμαυρίζει τον ουρανό. Αρχίζει πιο black απ' όλα τα κομμάτια τους, αλλά καταλήγει σε ένα παραφορτωμένο, ατμοσφαιρικό χαμό. Παραπαίει πανέμορφο προς ένα επικό φινάλε. Η γέφυρα "Iconoclast" που θυμίζει κάποια λόγια του Ernest Hemingway σε φέρνει στο τελευταίο "Slow Forever" το οποίο περιέχει την απαιτούμενη βία, αλλά και μια μελωδική, σκοτεινή και μελαγχολική πορεία, για να κλείσει έναν υπέροχα ακραίο δίσκο. Παρακάτω, βρίσκεις το κρυφό "Siege"(θυμίζει εποχές '90 που άκουγες CD κι έσκαγε μια παράνοια στο τέλος) το οποίο έχει ξεκάθαρα βγει από το "Through Silver In Blood" των Neurosis και σπέρνει λίγο πριν το τέλος έναν ακατάλληλο για φλώρους βομβαρδισμό αίματος.

Ο δίσκος, ξεπερνάει τον προκάτοχο του. Είναι με σιγουριά ο καλύτερος δίσκος της μπάντας. Θα το προτιμούσα λίγο μικρότερο χρονικά, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό. Ο Erik έτσι όμορφα αποχαιρετά, τον πρώην συνοδοιπόρο του (μουσικά) και του λέει, στα τσακίδια να πάει, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Listen