Chris Cornell

Είναι γενική παραδοχή ότι οι προσωπικοί δίσκοι του Chris Cornell υστερούν σε ποιότητα, σε σχέση με τις δουλειές που έχει παρουσιάσει κυρίως με τους Soundgarden αλλά και με τους Audioslave. To "Euphoria Morning" άφησε σχετικά καλές εντυπώσεις με το low-tempo στυλ του, ενώ το "Carry On", πέρα από τη διασκευή στο "Billie Jean" και το "You Know My Name" για τον πράκτορα «007», δεν το θυμόμαστε για κάτι άλλο.

Η είδηση ότι ο Chris Cornell για το τρίτο προσωπικό του album θα συνεργαζόταν με τον r&b παραγωγό Timbaland προκάλεσε ανάμικτες εντυπώσεις έως και ειρωνικά γελάκια ως προς το τί σχέση έχει ένας rocker - είδωλο μιας ολόκληρης γενιάς με έναν καλό παραγωγό μεν, αλλά «ξένο» ως προς τη μουσική ταυτότητα του Cornell. Μετά άρχισαν να ξεπηδούν κάτι videos στο διαδίκτυο, τα οποία έδειχναν ξεκάθαρα ότι δε θα ήταν ο Cornell αυτός που θα άλλαζε μουσικές συνήθειες στον Timbaland, αλλά το ανάποδο...

Το "Scream", λοιπόν, είναι ένα καθαρόαιμο pop/r&b album με τη χαρακτηριστική φωνή του Cornell πίσω από το μικρόφωνο. Το κατακριτέο της υπόθεσης δεν είναι ότι ο Chris Cornell αποφάσισε να στραφεί σε άλλα μονοπάτια (δικαίωμά του στην τελική), αλλά το ότι ακόμα και για το είδος του το "Scream" είναι ένα κακό album, στο οποίο με δυσκολία ακόμα και ο πιο αδιάφορος easy-listener θα «ψάρευε» ένα καλό κομμάτι.

Από την άλλη, και για κάποιον που λατρεύει την προσωπικότητα με το όνομα Chris Cornell η προσπάθεια να δει «φως στον ορίζοντα» σε αυτό το album βρίσκει σε «ύφαλους» σαν το "Part Of Me". Αλήθεια περίμενε κανείς ποτέ ότι ο άνθρωπος που έχει γράψει στίχους σε τραγούδια σαν το "Burden In My Hand" θα τραγουδούσε pop χιτάκια με στίχους "...that bitch, ain't a part of me"; Ειρωνικά, το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, το "Two Drink Minimum", που θυμίζει παλιό καλό Cornell, βρίσκεται καταχωνιασμένο ως hidden track μετά το τελευταίο κομμάτι, είτε ως «δώρο» στους παλιούς fans, είτε ως «μάθημα» στους τυχόν νέους.

Το να πειραματίζεται κάποιος καλλιτέχνης και να αλλάζει τον ήχο του είναι σημάδι καλλιτεχνικής ανησυχίας, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Από τον Chris Cornell, προς Θεού, δεν έχουμε την απαίτηση να φορέσει πάλι βερμούδες, να αφήσει το μαλλί και να χτυπιέται όπως στα '90s. Στην περίπτωσή του όμως η ριζική αλλαγή που παρατηρείται στο "Scream" δε μπορώ να καταλάβω από τι ακριβώς υποκινήθηκε. Μήπως ο Chris περνάει μια "Midlife Crisis", που λένε και οι επίκαιροι Faith No More, ή απλά κουράστηκε να παίζει ροκ; Το σπάσιμο της κιθάρας στο εξώφυλλο του "Scream" πάντως περισσότερο έχει να κάνει με την αποποίηση του rock χαρακτήρα του, παρά με την έκφραση ενός rock κλισέ. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε πώς θα κινηθεί πλέον ο Cornell και να λικνιστούμε σε κάνα club υπό τους ήχους της φωνής του...