Chelsea Wolfe

Σταμάτα να συγκρίνεις τις δισκογραφικές δουλειές της Chelsea Wolfe μεταξύ τους. Μην αναλώνεσαι στο αν το "Αποκάλυψις" είναι καλύτερο ή χειρότερο απ' το "Pain Is Beauty", αλλά, εστίασε στην ουσία της μουσικής της, στην αξιοσημείωτη εξελικτική της πορεία και στα όσα καταφέρνει σε κάθε καινούργια κυκλοφορία. Με κάθε αριστούργημά της.

Στο "Abyss" ενδυναμώνει τα metal-ικά στοιχεία που ενσωμάτωνε αργά και μεθοδικά στον ήχο της απ' την αρχή της καριέρας της, μέχρι και την εξωτερίκευσή τους στο "Pain Is Beauty". Πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής το metal. Φλερτάρει ωμά μαζί του με μία σκληρή, «λαμαρινάτη» και βρώμικη doom κιθάρα και ένα «δαιμονισμένο» bass synth χωρίς, όμως, να υποκύπτει σε φιλί.

Στέκεται με αυτοπεποίθηση, πια, απέναντι απ' το  τέρας ενός πεινασμένου υποσυνείδητου που δεν έχει πλήρως εξημερωθεί. Το κοιτάζει στα μάτια, άφοβα και του σφίγγει τις αλυσίδες  που εκείνο κοπανάει με ένταση, ενώ, γρυλίζει στην μπασογραμμή του εναρκτήριου "Carrion Flowers". Με τον μοναδικό τρόπο που ξέρει να το ηρεμεί, αρχίζει να τραγουδάει το "Iron Moon". Η αψεγάδιαστη παραγωγή το υπνωτίζει. Οι καθαρές μελωδίες των οργάνων καταβάλλουν το σώμα του. Σταματά να αντιστέκεται.

Στο "Dragged Out" έχεις ήδη κλείσει τα μάτια. Έχεις σηκωθεί απ' την θέση του ακροατή-κριτή και έχεις μπει στη θέση της Chelsea. Δεν πρόκειται, πλέον, για το δικό της τέρας, αλλά για το δικό σου. Είστε ένα, πια. Νιώθεις να πάλλεσαι πνευματικά. Να βυθίζεσαι σ' έναν ανεξερεύνητο χώρο. Τώρα καταλαβαίνεις τι πρεσβεύει το εξώφυλλο. Τώρα, είσαι εσύ αυτός που επιπλέει, ανάσκελα, στα απύθμενα νερά του "Maw".

«Πώς γίνεται να αισθάνομαι γαλήνια μες στο απόλυτο σκοτάδι;», αναρωτιέσαι.

Κάτι ακούστηκε. Δεν είσαι μόνος σου. Πετάγεσαι. Ψάχνεις. Δεν βλέπεις κανέναν γύρω, αλλά, είσαι σίγουρος ότι κάτι άλλαξε στο "Grey Days".

Ξέρεις ποιος ήταν. Τον έχεις ακούσει κι άλλη φορά. Αισθάνεσαι την παρουσία του κάθε φορά που ακούς το "After The Fall", οπότε, απλώς τον περιμένεις να εμφανιστεί. Μόνο που δεν το κάνει. Η βιόλα του "Crazy Love" λειτουργεί σαν ξόρκι προστασίας.

«Τι συμβαίνει; Μήπως τρελαίνομαι; Κάθομαι και περιμένω τι; Έναν δαίμονα;»

«Όλα είναι στο μυαλό μου. Εγώ το έχω κατασκευάσει. Αυτό το "Simple Death" φταίει.»

Συνειδητοποιείς ότι μιλάς στον εαυτό σου. Προσπαθείς να ελέγξεις την αδρεναλίνη σου. Οι παλμοί σου έχουν συγχρονιστεί με τον ρυθμό του "Survive". Τους ελέγχεις. Μα εκεί που νόμιζες ότι ηρέμησες, το φινάλε του σε ταρακούνησε. Εμφανίστηκε. Ακούς το ψεύδισμά του στο "Color Of Blood". Τώρα η καρδιά σου χτυπάει στο ρυθμό των τυμπάνων. Μην αγχώνεσαι. Μην φοβάσαι. Δεν ήταν κάποιος δαίμονας. Δεν ήταν κάτι τρομαχτικό. Η δική σου ψυχή ήταν. Μάλιστα, το πιο βαθύ σημείο της, η άβυσσός σου. Απλώς, έχει ένα διεστραμμένο χιούμορ και της αρέσει να σε «παίζει» υπό «θριλερική» υπόκρουση.

Ξυπνάς. Όχι, δεν κοιμόσουν, αλλά, ξύπνησες.

«Άραγε, κάπως έτσι να 'ναι η υπνική παράλυση;», σκέφτηκες.

Το "Abyss" είναι ένα άλμπουμ αρκετά δυνατό, ώστε να ξυπνήσει όλες τις αισθήσεις και όχι μόνο την ακοή. Ένα άλμπουμ που εξερευνά, δημιουργικά, την σκοτεινή ομορφιά μιας μοναδικής φωνής, στις ενδόμυχες στιγμές της. Αν είναι οι καλύτερές της ή όχι, είναι κάτι το υποκειμενικό. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η Chelsea ξεπέρασε στοιχειωτικά, ανατριχιαστικά και απολύτως θριαμβευτικά τον ίδιο της τον εαυτό.