Caspian

Το συγκρότημα δεν μας έπεισε ούτε με το "Waking Season", ούτε και με το "Hymn For The Greatest Generation". Η μουσική που μας είχε συνηθίσει έδειχνε ότι έμενε πίσω και την θέση της έπαιρναν πιο μελωδικά και ήρεμα κομμάτια. Τα ξεσπάσματα που τους έκαναν τεράστιους ήταν δυσεύρετα. Προσωπικά τους είχα κατατάξει στις μπάντες που ξέρουν από θόρυβο και οι δίσκοι τους μου έδιναν να καταλάβω ότι έμπνευση, αλητεία και όρεξη για πειραματισμό φέρνουν ιδανικό αποτέλεσμα. Για μένα ήταν στις κορυφαίες post-rock μπάντες.

Πλέον, αυτή η άστοχη προσπάθεια να φτάσουν στο ξέσπασμα. Η σχεδόν αδυναμία να ταιριάξουν τους θορύβους, ώστε να αποδώσουν ένα καλό και δυνατό κομμάτι του είδους, με παραξενεύει και κυρίως με λυπεί. Αυτό ρε γαμώτο, που ακούς στο "Rioesco", λες να το πλησιάζει το σπάσιμο, αλλά τελικά δεν έρχεται ποτέ. Μόνο μικρά και ανεπαίσθητα ανεβάσματα που δυστυχώς δεν έρχονται στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Στην καφρίλα, στο τοίχο από θόρυβο, στην επιθυμητή ένταση και στην μανία που μπορούσαν να σου προκαλέσουν. Δεν ουρλιάζουν μέσα μου, πως να το πω! Το "Arcs Of Command" λαμπρή και ίσως μοναδική ευχάριστη έκπληξη στην φετινή τους κυκλοφορία. Σύνθεση που ναι, έχει τα πάντα που αγαπώ ακόμα σε αυτούς. Τεχνικό, πολύπλοκο και γεμάτο πώρωση και θόρυβο. Κιθάρες και πάλι κιθάρες, ακαθόριστα τύμπανα, ένταση και ξανά κιθάρες η μια πάνω στην άλλη, εναλλάξ, μαζί, ταυτόχρονα και με διαφορετικά riff. Το "Echoes And Abyss" μετά, κατέχοντας μέχρι και φωνητικά, αρκετά πίσω, τα οποία λαμβάνουν μια θέση σαν έξτρα μουσικό όργανο, φέρνουν στ' αυτιά μας ένα μοναδικά πρωτότυπο κομμάτι τους. Κι εδώ, περιμένεις κάτι παραπάνω όμως. Δεν έρχεται ποτέ το ξέσπασμα. Τα τύμπανα καλπάζουν, το συναίσθημα σε χτυπάει, αλλά η κορύφωση λείπει, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες λίγων δευτερόλεπτων προς το τέλος με μερικά ουρλιαχτά και τρία τέσσερα δυνατά χτυπήματα στα τύμπανα.

Παρακάτω, αυτό που θα ακούσεις δύσκολα θα βρεις όμοιο του σε ολόκληρη την δισκογραφία τους. Ακουστική κιθάρα και ένα τραγούδι γλυκό και ήσυχο. Μια μπαλάντα στο "Run Dry" που σε αφήνει να κάνεις ένα διάλειμμα, μαζί με το επόμενο πιανιστικό "Equal Night". Στο "Sad Heart Of Mine" αν και μικρό για τα συνηθισμένα, καταφέρνει να συμπυκνώσει και να χωρέσει όλες τις πτυχές του είδους και να φέρει γρήγορα γρήγορα το πολυπόθητο εκρηκτικό ανέβασμα που τόσο μου λείπει από αυτούς. Αυτό εδώ είναι ένα αντιπροσωπευτικό post-rock κομμάτι για να ακούν οι άμαθοι και να αντιλαμβάνονται το είδος. Μια μικρή δόση εντόνου τρόμου προς το τέλος του "Darklife", επιτέλους μου θυμίζει το ταλέντο αυτών εδώ των τύπων. Για να μου φύγει με την επόμενη πειραματική χαζομάρα - γρατζούνισμα κιθάρας, στο "Aeternum Vale". Για καλή μας τύχη, το "Dust And Disquiet" κλείνει με το ομώνυμο κομμάτι. Για έντεκα και πλέον λεπτά φτιάχνει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που είναι φθινοπωρινή, μοιάζει σκούρα, έχει θολούρα και υγρασία. Είναι σαν εκείνα, τα παλιά, υπέροχα κομμάτια των Mogwai, στα αργά καλά τους. Σε γεμίζει συναισθήματα, έτσι απλά.

Καθότι οπαδός και ακόλουθος φανατικά της μπάντας ίσως απογοητεύομαι από το ότι δεν ακούω αυτό που περιμένω ή μου ταιριάζει σε αυτούς. Το βαρέλι του post-rock είναι μεγάλο όμως. Χωράει πολλές ιδέες και ακούσματα και αξίζει προσοχής. Δώστε σε αυτό το δίσκο μια ευκαιρία, όπως θα κάνω κι εγώ ξανά, καθώς αντικειμενικά είναι ένας όμορφος, γλυκός και καλός δίσκος. Δεν έχει σίγουρα την ένταση και την δύναμη που μπορούν να δώσουν, αλλά έχει μια άλλη άποψη, μια καθαρή ομορφιά και μια αιθέρια μυρωδιά.