Caligula's Horse

Η περίπτωση των Caligula’s Horse ανήκει σε αυτή των συγκροτημάτων που βρίσκονται κάπου στη μέση. Δεν είναι τελείως άγνωστοι στο χώρο τους, αλλά δεν έχουν ξεφύγει κι από συγκεκριμένα πλαίσια αναγνωρισιμότητας. Ίσως κάποιος ισχυριστεί πως τους ξέρουν «όσοι πρέπει», αλλά σας διαβεβαιώνω ότι αυτοί οι «τόσοι» δεν είναι ποτέ αρκετοί για μια μπάντα με φιλοδοξίες. Και οι Αυστραλοί είναι σίγουρα φιλόδοξοι...

Στο τέταρτο στούντιο άλμπουμ τους - και δεύτερο υπό την στέγη της Inside Out - η παρέα των Jim Grey (φωνή) και Sam Vallen (κιθάρα) - αφού άλλαξε και πάλι μέλη σε κιθάρα και ντραμς - επανακάμπτει με μια δουλειά που τη βρίσκει ξανά σε περιπετειώδη φάση, κοντύτερα στα δύο πρώτα άλμπουμ της, σε σχέση με τον προκάτοχό της "Bloom". Κι αυτό είναι καλό...

Όχι πως το "Bloom" δεν ήταν καλό άλμπουμ. Αντιθέτως, με συνθέσεις σαν τα "Firelight" και "Turntail" η μπάντα από το Μπρισμπέιν έδειχνε να ανοίγει τα φτερά της προς νέες, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες κατευθύνσεις, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα θεωρώ πως υπολειπόταν της μοναδικότητας των δυο πρώτων άλμπουμ. Αυτή η μοναδικότητα είναι που επανέρχεται με το "In Contact".

Πρόκειται για ένα concept άλμπουμ, χωρισμένο σε τέσσερα κεφάλαια, με αλληγορικές ιστορίες που κρύβουν πολλή ουσία στο υπόστρωμά του. Φερ' ειπείν ο πρωταγωνιστής της πρώτης ιστορίας είναι ένας πολύ επιτυχημένος ζωγράφος, ο οποίος όμως μπορεί να μεγαλουργήσει μόνο υπό την επήρεια κάποιας ουσίας, την οποία δεν έχει άλλο περιθώριο να χρησιμοποιήσει άλλο. Το κοινό επιζητά ένα ακόμα μεγάλο έργο από αυτόν, ο ίδιος το θέλει διακαώς, αλλά το κόστος είναι η ίδια του η ζωή. Κάποιος μπορεί να υποθέσει μόνο μια σειρά από θέματα που πραγματεύεται αυτή η ιστορία...

Μουσικά, το άλμπουμ έχει πιο heavy ήχο και πιο progressive δομές σε σχέση με τον προκάτοχό του. Φυσικά, καθορίζεται από το δίπολο των guitar licks του Sam και των φωνητικών γραμμών του Jim, που άλλοτε εναλλάσσονται σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, άλλοτε περιπλέκονται κι άλλοτε ταυτίζονται. Η εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει σε επίπεδο σόλο υποδεικνύει ότι η επιλογή του νέου κιθαρίστα, Adrian Goleby, ήταν ιδανική, ενώ η αναμενόμενα αψεγάδιαστη παραγωγή (Αυστραλία γαρ) ενισχύει ακόμα περισσότερο το δέσιμο του rhythm section. 
Επίσης, υπάρχει η απαραίτητη ποικιλία τόσο για να εκφραστούν τα διάφορα συναισθήματα των ιστοριών, όσο και για να κρατιέται αμείωτο το ενδιαφέρον. Από μικρά, ακουστικά τραγούδια ("Love Conquers All", "Capulet"), σε πιο straight forward & heavy στιγμές ("Will’s Song", "The Cannon’s Mouth") κι από 8λεπτες περιπετειώδεις, εξαιρετικές συνθέσεις ("Dream The Dead", "Songs For No One") ως το επικό 15λεπτο κλείσιμο του "Graves", με το εντυπωσιακό φινάλε. Μέχρι και πρόζα υπάρχει στο μενού ("Inertia And The Weapon Of The Wall") σε ένα άλμπουμ που τιμάει επί της ουσίας τον όρο progressive.

Στα δικά μου μάτια είναι σαφές πως οι Caligula’s Horse έχουν επιλέξει τον μακρύ δρόμο της συνέπειας και της ποιότητας για να μεγαλώσουν ως όνομα. Το "In Contact" δεν αποκλίνει από αυτή την πορεία και ταυτόχρονα είναι ένα άλμπουμ που έχει ό,τι απαιτείται να τους πάει ένα βήμα παραπέρα. Σε πρώτη φάση να τους καθιερώσει ως μια από τις καλύτερες σύγχρονες μπάντες στον progressive metal ήχο, ώστε εν συνεχεία να βγουν κι έξω τα στενά όρια του ιδιώματος και να αναγνωριστούν ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες εκεί έξω. Γιατί στην πραγματικότητα αυτό είναι.