Calexico

Οι αλκυονίδες μέρες, που φαίνεται ότι διανύουμε αυτή την περίοδο, είναι πάντα μια καλή ευκαιρία για βόλτες με συνοδεία ευχάριστη, ταξιδιάρικη μουσική. Και ίσως πιο ταιριαστή από την μουσική των Calexico δεν μπορώ να σκεφτώ, οι οποίοι μάλιστα έτυχε να κυκλοφορήσουν και το νέο τους δίσκο αυτή την εποχή. O δέκατος για την ακρίβεια στην δισκογραφία τους, ενώ σαν χτες θυμάμαι στην ιστορική εκπομπή Jammin της ΕΤ3,το "Black Light" να παρουσιάζεται σαν μια κυκλοφορία που δεν πρέπει να χάσει κανείς. 

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ευχαριστηθεί ιδιαίτερα τους δυο τελευταίους τους δίσκους. Είχα περάσει ευχάριστες στιγμές ακούγοντας τόσο το "Algiers" όσο και το "Edge Of The Sun", αλλά όποτε ήθελα να ακούσω Calexico θα επέλεγα κάτι μέχρι και το "Carried To Dust". Οι δυο δίσκοι μαζί είχαν 4-5 εξαιρετικά κομμάτια, αλλά κατά τα άλλα ήταν λίγο άνισοι στα αυτιά μου. Και περίμενα η ίδια μανιέρα να ακολουθηθεί και στο "The Thread That Keeps Us". Ευτυχώς η desert noir μπάντα - όμορφος και συνάμα πυκνός και περιγραφικός όρος που ο φίλος τους Fred Mills τους απέδωσε - από το Tucson, με διέψευσε κατηγορηματικά.

Τα απολαυστικά "Voices In The Field" και "Bridge To Nowhere" βρισκόμενα στην αρχή του δίσκου, σε πιάνουν με τη μια, παρόλο που δεν επενδύουν τόσο στο δυνατό σημείο της μπάντας, τα πνευστά, αλλά στην φωνή του Burns, τις μελωδίες και τα όμορφα ρεφρέν. Για να έρθουν τα "Under The Wheels" και "Flores Y Tamales" να τονώσουν τον latin χαρακτήρα του δίσκου με τα χάλκινα και τους ισπανικούς στίχους να πρωταγωνιστούν. Προσωπικά, στα  αγαπημένα μου ανήκουν και τα "Girl In The Forest" - το οποίο ανήκει στα πιο χαλαρά του, "Dead In The Water", που θα θυμίσει σε πολλούς Cyanna κάτι που δε με χαλάει καθόλου και "Thrown To The Wild" - ένα κομμάτι που θα ταίριαζε στο τοπίο της παραλίας Πορί του Άνω Κουφονησίου. Στο "The Thread That Keeps Us" επανέρχονται και τα μικρά ιντερλούδια τύπου "Spinball", "Unconditional Waltz" και "Shortboard" που είχαν εκλείψει από το "Carried To Dust", αν δεν κάνω λάθος.

Νομίζω ότι μπορώ με ασφάλεια να πω ότι το “The Thread That Keeps Us” είναι εύκολα ό,τι καλύτερο έχουν να πουν οι Calexico μετά το "Carried To Dust". Σε όλη τη διάρκεια του δίσκου κρατάνε το ενδιαφέρον αμείωτο, δεν κουράζουν, όπως ίσως έκαναν σε ορισμένα σημεία των προηγούμενων δύο δίσκων, ενώ οι εναλλαγές στο στυλ διατηρούν διαρκώς τον ακροατή σε εγρήγορση.

Η ανοδική τάση των Convertino και Burns φαινόταν ήδη από τον προηγούμενο δίσκο και εδώ απλώς επιβεβαιώνεται.Δεν είναι εύκολο μετά από είκοσι και βάλε χρόνια καριέρας να επανακαθορίζεις τον ήχο σου, χωρίς ωστόσο να τον αλλάζεις ριζικά, και να ακούγεσαι εξίσου φρέσκος. Ιδιαίτερα όταν προέρχεσαι από μια δεκαετή πορεία στην οποία πορευόσουν κατά κάποιο τρόπο στον αυτόματο πιλότο.