Buddy Guy

Θλιβερός ο τρόπος, άξιος ο τίτλος όμως και μετά τον θάνατο του B.B. King, ο Buddy Guy είναι ο εν ζωή βασιλιάς του είδους και ίσως ο τελευταίος μεγάλος της blues παράδοσης. Έχοντας εδώ και καιρό αποδείξει ότι τα τελευταία χρόνια έχει ένα άχαστο σερί καλών και καλύτερων δίσκων και με τη σιγουριά πλέον ενός ήδη κερδισμένου παιχνιδιού, ο Buddy Guy κάνει τα βασικά στο "Born To Play Guitar" και οι λέξεις αυτές αφήνουν λίγα στη φαντασία.

Με την Stratocaster του Guy στο προσκήνιο και τη φωνή του γερασμένη αλλά πειστική (το προνόμιο των μπλουζάδων...) δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη έκπληξη που να περιμένει τον τακτικό ακροατή του 79-χρονου μουσικού. Θετικό από κάθε άποψη το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία από τις δεκατέσσερις συνθέσεις του δίσκου είναι πρωτότυπες κι ας είναι μόλις πέντε από αυτές με τη συμμετοχή του ιδίου. Είναι ο παραγωγός του, Tom Hambridge, που κατευθύνει συνθετικά τον δίσκο και μια χαρά καταφέρνει να προσφέρει το έδαφος πάνω στο οποίο ο Buddy Guy μπορεί να ξεδιπλώσει το ξέφρενο Chicago blues στυλ του. Μάλιστα δεν λείπουν και οι στιγμές που ο ήχος γίνεται απρόσμενα σκληρός φέρνοντας στο μυαλό περισσότερο νεότερους μουσικούς. Για παράδειγμα το "Whiskey, Beer & Wine" έχει έναν φοβερό funky και fuzz-αριστά μπάσο ρυθμό, ως εκ τούτου και συνεπικουρούμενο από το πάντα ευπρόσδεκτο hammond ξεχωρίζει θετικά από την πρώτη ακρόαση.

Σκληράδα διακρίνει και το "Wear You Out", εκεί όμως είναι η συμβολή του Billy Gibbons των ZZ Top που έχει την ευθύνη. Και αυτό διακρίνεται στο σύνολο των τραγουδιών διαμορφώνοντας μία πολύ θετική άποψη για τον τρόπο που οι συμμετέχοντες έχουν απορροφηθεί στο σύνολο του δίσκου. Την άποψη αυτή ενισχύει και η πάντα εντυπωσιακή ερμηνεία του Van Morisson στο "Flesh & Bone" (αφιερωμένο στον B.B. King), ένα συναισθηματικό τραγούδι πολύ πιο κοντά στο στυλ της προσωπικής δισκογραφίας του Ιρλανδού. Η Joss Stone στη φωνή και ο Kim Wilson στη φυσαρμόνικα εντάσσονται και αυτοί στο κλίμα και χρωματίζουν από τη δική τους πλευρά τα τραγούδια όπου συμμετέχουν.

Δεν είναι όλο καινοτομίες φυσικά το άλμπουμ, ούτε καν στο μεγαλύτερο ποσοστό του. Κυρίως οι blues πιουρίστες είναι που θα ικανοποιηθούν και μία επίκληση στο αυθεντικό blues κάνει και ο ίδιος ο Buddy παρακαλώντας τον Muddy Waters να γυρίσει στο "Come Back Muddy". Άλλες κλασικές στιγμές που ξεχωρίζουν είναι οι "Back Up Mama", "Turn Me Wild" και φυσικά το ομότιτλο του δίσκου, ενώ τα "Crying Out Of One Eye" και "Thick Like Mississippi Mud" έχει τα πνευστά του να το διαχωρίσουν από τα υπόλοιπα.

Για να εντυπωσιαστεί κανείς από το "Born To Play Guitar", θα πρέπει να είναι ο πρώτος δίσκος του Buddy Guy που ακούει. Για να τον απολαύσει όμως αρκεί να είναι φίλος της καλής blues μουσικής που, όπως έχουμε ξαναπεί, είναι η ευκολότερη και ταυτόχρονα η δυσκολότερη μουσική να δημιουργήσεις.