British Sea Power

Προσοχή, προσοχή! Κυρίως προς όλους τους μουσικόφιλους που αρέσκονται στους Blind Guardian και τους Manowar: Ο όρος «Valhalla», που χρησιμοποιείται σχεδόν καταχρηστικά στον τίτλο, δεν έχει καμία σχέση με τις λυρικές επικές περιγραφές των στίχων των προαναφερθέντων συγκροτημάτων και οι British Sea Power δεν έχουν επίσης καμία σχέση με το power metal. Τουναντίον μάλιστα. Πρόκειται για τη νέα δισκογραφική δουλειά των εκκεντρικών μουσικών από το Brighton, που όταν δε βιώνουν τις επιπτώσεις του αποτυχημένου φεστιβαλικού stage diving και δεν κάνουν συναυλίες στον Αρκτικό Κύκλο, γράφουν και λίγη μουσική.

Οι British Sea Power, λοιπόν, επέστρεψαν μετά από το "Man Of Aran" του 2009, όπου προσπάθησαν να προσδώσουν έναν αέρα πιο κινηματογραφικό στη μουσική τους, με το ελπιδοφόρο μήνυμα της αλλαγής και της πρωτοτυπίας από μέρους τους. Η προσκόλληση, όμως, στις επιρροές τους φαίνεται τελικά να είναι αυτή που για μία ακόμα φορά δεν τους αφήνει να «ανθίσουν» και να γράψουν μουσική η οποία θα τους χαρακτηρίσει. Το "Valhalla Dancehall" είναι μεν πληθωρικό από άποψη συνθέσεων, αλλά δυστυχώς και πάλι δεν καταφέρνουν να γράψουν μουσική που θα γεμίσει τα αυτιά και το μυαλό του ακροατή. Το αποτέλεσμα είναι να μη μπορούν να ξεπεράσουν τα επίπεδα των προηγούμενων άλμπουμ τους και να κινούνται μουσικοθεματικά σε συνθέσεις μεγάλων «λαϊκών ηρώων», όπως οι R.E.M., οι U2, οι Cure, φυσικά οι Joy Division (νομίζατε ότι θα τους ξέφευγαν), με μερικές πινελιές από Pixies. Χμ... τι ξεχάσαμε; Α! Και το εντεκάλεπτο post κομμάτι που έχει υποχρέωση κάθε alternative-indie συγκρότημα να συμπεριλαμβάνει στο άλμπουμ του. To βέβαιο είναι ότι θέτουν υψηλούς στόχους στη μουσική τους, αλλά την ίδια στιγμή οι ίδιοι κατακρημνίζονται από τις εμμονές τους, κάνοντάς τους να ακούγονται ανεπαρκείς.

Εμφανής μάλιστα είναι και η αδυναμία τους να ανακαλύψουν πρωτότυπους τρόπους προσέγγισης του ήχου, μιας και εν μέρει προσπαθούν να επαναλάβουν την επιτυχία (και παραλίγο «παρασημοφόρηση» με βραβείο Mercury) του "Do You Like Rock Music?", αλλά τελικά αυτή που  βγαίνει νικήτρια είναι μόνο η επανάληψη. Πασιφανείς αποδείξεις είναι το "Observe The Skies", που είναι και το πιο ραδιοφωνικό του άλμπουμ, με το "Lights Out For Darker Skies" και το "We Are Sound", που μοιάζει τραγικά με το "Down On The Ground", σε σημείο που αν τα προηγούμενα ανήκαν σε άλλο συγκρότημα θα έθεταν ζήτημα κλοπής πνευματικών δικαιωμάτων. Για καλή τους τύχη, όμως, υπάρχουν το "Stunde Null" και το πιο punk "Thin Black Sail" που σώζουν λίγο την κατάσταση, αλλά και πάλι, το "Once More Now" που ακολουθεί ρίχνει κατακόρυφα τους ρυθμούς του άλμπουμ.

Είχα γράψει και σε μία πρόσφατη κριτική μου ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να συνθέσουν επιτυχημένα riff μέχρι και στον ύπνο τους. Δυστυχώς, οι British Sea Power δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία και μάλλον πρέπει να υποβληθούν σε ύπνωση για να το καταφέρουν. Ίσως ο Jack White να είναι ο καταλληλότερος γιατρός για αυτήν τους την «πάθηση» και θα αρκούσε μόνο μία συνεδρία μαζί του για να αρχίσουν να γράφουν πιο ενδιαφέροντα θέματα. Και στο "Valhalla Dancehall" είναι φανερή αυτή τους η αδυναμία, αν και θα ήταν άδικο να πούμε ότι δεν έχουν δείξει στοιχεία πως μπορούν να το επιτύχουν. Με την αισιοδοξία και την εκκεντρικότητα που τους διέπει ελπίζουμε κάποια στιγμή να το καταφέρουν.