Bring Me The Horizon

Υποθέτω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί οπαδοί των Bring Me The Horizon που θα γκρινιάζουν ότι με το νέο τους άλμπουμ «φλώρεψαν», «ξεπουλήθηκαν», «δεν παίζουν όπως τους αγάπησαν» κλπ. Και λέω πως «υποθέτω», διότι δεν έχω πραγματική εικόνα, καθώς ποτέ δεν ήμουν οπαδός τους, ούτε ασχολήθηκα σοβαρά μαζί τους ως τώρα. Με το "That's The Spirit", όμως, έχω κάθε λόγο να ασχοληθώ με αυτούς εδώ τους Βρετανούς.

Η αλήθεια είναι πως τέτοιες κουβέντες περί ξεπουλήματος δεν με συγκινούν πλέον. Ήμουν νιος και γέρασα ακούγοντας συνεχώς για rock και metal μπάντες που ξέπεσαν στα μάτια τον οπαδών τους. Κι αν κάποιοι ισχυριστούν ότι οι Bring Me The Horizon άλλαξαν πολύ σύντομα και πολύ απότομα το ύφος τους, «μαθηματικά» δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Η αλλαγή από το "Sempiternal" στο "That's The Spirit" μοιάζει ανάλογη με την μετάβαση από το "There Is A Hell, Believe Me I've Seen It. There Is A Heaven, Let's Keep It A Secret" στο "Sempiternal".

Για να είμαι ειλικρινής, παρ' όλο που είχα εντοπίσει κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία στην προηγούμενη δουλειά τους, αδυνατούσα να αντιληφθώ τι το τόσο ξεχωριστό έβρισκε η νεολαία σε αυτή τη μπάντα και σκεφτόμουν ότι μάλλον μεγάλωσα πολύ για να ταυτιστώ με μουσικές που εκφράζουν τους σημερινούς εικοσάχρονους. Όμως, με το νέο τους άλμπουμ δεν μου αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης.

Η κύρια δυσκολία που είχα ήταν στα «σκισμένα» φωνητικά του Oli Sykes, τα οποία πλέον αποτελούν παρελθόν κι όταν εμφανίζονται ακούγονται απολύτως ταιριαστά, θυμίζοντας περισσότερο τον Chester Bennington στα άγριά του, παρά έναν τύπο έτοιμο να ξεράσει τις φωνητικές του χορδές. Τα δε καθαρά του είναι πολύ-πολύ καλύτερα του αναμενομένου τόσο σε επίπεδο ερμηνείας, όσο και σε επίπεδο τοποθέτησης φωνητικών γραμμών, καθιστώντας τον πρωταγωνιστή στο άλμπουμ, μαζί με τον πληκτρά Jordan Fish ο οποίος τον συμπληρώνει και στα δεύτερα φωνητικά, ενώ παρέα οι δυο τους ανέλαβαν και την πολύ δυνατή παραγωγή.

Πάντως, το μεγάλο ατού του "That's The Spirit" είναι οι ίδιες οι συνθέσεις που περιλαμβάνει. Καμία από τις έντεκα δεν είναι περιττή, αντιθέτως έξι-εφτά εξ αυτών είναι δυνητικά hits και μάλλον ως τέτοια θα καταλήξουν.

Η απίστευτη επιτυχία του "Drown" -που δημοσιεύτηκε ως αυτόνομο single σχεδόν έναν χρόνο πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ, αλλά τελικά συμπεριλήφθηκε στο "That's The Spirit"- είχε θέσει ψηλά τον πήχη, όμως τραγούδια σαν το "Throne" (το νέο "Faint") ή το "True Friends" με την απίστευτη ρεφρενάρα του, είναι ακόμα πιο κολλητικά και πιασάρικα και κανονικά θα πρέπει να το υπερβούν σε δημοτικότητα.

Τα τρία προαναφερθέντα τραγούδια, μαζί με το ανεβαστικό "Happy Song" με τα cheerleader φωνητικά αλά Faith No More, το εναρκτήριο "Doomed" με τα εξαιρετικά ηλεκτρονικά στοιχεία και το τελείως pop oriented "Follow You" συνθέτουν μια εντυπωσιακή εξάδα που σπάνια συναντάται σε μοντέρνα rock / metal άλμπουμ.

Όχι πως τα υπόλοιπα τραγούδια δεν έχουν κάτι να πουν το καθένα. Το "Oh No" έχει το ωραίο σαξόφωνο, το "What You Need" έχει rock attitude που θυμίζει καλούς Atreyu, το "Avalanche" έχει πολύ όμορφες μελωδίες, ενώ τα "Run" και "Blasphemy" χρησιμοποιούν ιδανικά ένα rnb / pop υπόστρωμα που καλό θα ήταν να ακούσουν όσοι θεωρούν ότι οι Shinedown ή οι Halestorm έκαναν καλή δουλειά στα τελευταία άλμπουμ τους.

Ηχογραφημένο στην Σαντορίνη, και συγκεκριμένα στα Black Rock Studios, το "That's The Spirit" είναι το άλμπουμ που θα πρέπει να κάνει τους Bring Me The Horizon από ήρωες της τσαντισμένης νέας γενιάς, σε mainstream rock αστέρες.

Για να το θέσω διαφορετικά, είναι το άλμπουμ που δεν έβγαλαν ποτέ οι Linkin Park μετά το "Meteora". Κι αν συνεχίσουν έτσι, θα γίνουν συγκρότημα αντίστοιχου βεληνεκούς συγκρότημα. Θυμηθείτε το.