Bon Jovi

Η μουσική βιομηχανία δεν παύει ποτέ να έχει ανάγκη από σταθερές. Μία απ' αυτές θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι οι Bon Jovi. Φέτος κλείνουν τα τριάντα χρόνια από την ίδρυσή τους και η δισκογραφική τους παρουσία, όσο αμφιλεγόμενη κι αν είναι, έχει αφήσει το δικό της αντίκτυπο στη σύγχρονη μουσική κουλτούρα, επίτευγμα που θα ζήλευαν αναμφίβολα πολλοί. Η φετινή επέτειος λοιπόν δεν γιορτάζεται με κάποια επανακυκλοφορία, κάποιο live DVD, ή -ακόμα χειρότερα- από κάποια χρηματοθηρική εορταστική περιοδεία. Αντ' αυτών, ο Jon Bon Jovi κι η παρέα του αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν ένα νέο άλμπουμ, με ολοκαίνουργιο υλικό, τέσσερα χρόνια μετά απ' την τελευταία τους προσπάθεια.

Τότε, μετά την κυκλοφορία του "The Circle", αν και προσωπικά το βρήκα αρκετά συμπαθητικό, πίστευα πως η ιδανική κίνηση για την μπάντα ήταν να κάνει ένα διάλειμμα πέντε χρόνων τουλάχιστον μέχρι να βγάλει κάποιο καινούργιο υλικό. Εξηγούμαι. Είναι γεγονός, πως η περασμένη δεκαετία ήταν η παραγωγικότερη του συγκροτήματος, με έναυσμα το 2000 την επιτυχία του "It's My Life", το οποίο εκτόξευσε το brand name «Bon Jovi» σχεδόν στα ύψη που βρισκόταν την τετραετία 1986-1990. Αυτή η επιτυχία όμως έμελλε να τους πέσει κάπως βαριά, αφού αν και παρέμειναν στο προσκήνιο και στα charts, οι δισκογραφικές τους δουλειές αποτύγχαναν να εντυπωσιάσουν ιδιαίτερα. Έτσι, μετά από μια τέτοια δεκαετία, το λογικό θα ήταν να αποτραβηχτείς, να ανασυντάξεις τις δυνάμεις σου και να επιστρέψεις μονάχα όταν είσαι σίγουρος πως έχεις κάτι πραγματικά αξιόλογο να προσφέρεις.

Λαμβάνοντας αυτά υπόψη, θα μπορούσε να πει κάποιος πως το "What About Now" ήρθε στην ώρα του. Από τις πρώτες ανακοινώσεις για την κυκλοφορία του όμως, δεν ένιωθα έτσι. Μπορεί να έχουν περάσει τέσσερα χρόνια απ' το "The Circle", αλλά μετά από αυτό ακολούθησε μια παγκόσμια περιοδεία, ένα greatest hits και άλλη μια παγκόσμια περιοδεία (που τους έφερε κι απ’ τα μέρη μας για πρώτη φορά), κάτι που σημαίνει πως ουσιαστικά λείπουν απ' το προσκήνιο δύο περίπου χρόνια.

Την εντύπωσή μου πως οι Bon Jovi ήθελαν κι άλλο χρόνο εκτός, ήρθε να την επιβεβαιώσει περίτρανα το πρώτο single του άλμπουμ, "Because We Can". Γενικόλογοι στίχοι περί μιας επίπλαστης αισιοδοξίας, μελωδίες που έχουμε ξανακούσει απ' τη μπάντα, ρεφρέν κατώτερο από αυτά που την έχουμε συνηθίσει και ενορχήστρωση που -ας το πω ευγενικά- δεν παρουσιάζει κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Με λίγα λόγια, πρόκειται κατ' εμέ για το πιο αδιάφορο πρώτο single του σχήματος τα τελευταία χρόνια, μπορεί και στην καριέρα του.

Έτσι, η ακρόαση του δίσκου ξεκινά όχι και με τους καλύτερους οιωνούς. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία λένε πάντως και το "I'm With You" που έπεται του παραπάνω εναρκτήριου single, έρχεται για να την κρατήσει (για πολύ άραγε;) ζωντανή. Κομμάτι που θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνεται στο "These Days", δουλεμένο μουσικά με τρόπο που έχουμε να δούμε πολλά χρόνια απ’ το εν λόγω γκρουπ, με ένα ωραίο κιθαριστικό solo και με προσγειωμένους στίχους που δεν ξενίζουν. Απρόσμενη έκπληξη σίγουρα. Αυτή η «απογείωση» οδήγησε όμως σε σύντομη πτήση και σε κάπως ανώμαλη προσγείωση στην συνέχεια.

Αυτή, μας επιφυλάσσει το δεύτερο single και ομώνυμο του δίσκου τραγούδι. Σύνθεση και πάλι αδιάφορη, που έχει ελάχιστα πράγματα να προσφέρει. Στοιχείο που αποτελεί εντέλει αδυναμία του συνόλου του δίσκου. Όσες φορές και να τον ακούσεις, δύσκολα θα βρεις κάτι που θα σου κρατήσει πραγματικά το ενδιαφέρον. Ναι, θα βρεις κομμάτια όπως το αναζωογονητικό "That's What The Water Made Me", το συμπαθητικό "What's Left Of Me" και το αρκετά όμορφο "Army Of One", αλλά αυτά δεν είναι σε καμία περίπτωση αρκετά να κρατήσουν το βάρος όλου του εγχειρήματος.

Εάν έπαιζα για λίγο τον Sherlock Holmes και προσπαθούσα να βρω ποια ήταν τα αίτια της αστοχίας της πλειονότητας του υλικού και κατά συνέπεια του ίδιου του δίσκου, θα κινούμουν σε δύο άξονες: o πρώτος άξονας, θα είχε να κάνει σίγουρα με την παραγωγή. Η δουλειά που έχει γίνει σε αυτήν είναι ιδιαίτερα απογοητευτική. Στα πιο «δυνατά» τραγούδια τα όργανα μπλέκονται το ένα με το άλλο σε ένα ηχητικό μοντερνιστικό -με την κακή έννοια- μίγμα, με μοναδικό σκοπό το ανούσιο «γέμισμα» του ήχου, ενώ στις πιο ήρεμες στιγμές η φωνή του Mr. Jovi μοιάζει να καλύπτει τα πάντα (μάλλον γι' αυτό ο Τζονάκος έχει ανακηρύξει τον παραγωγό, John Shanks, άτυπο πέμπτο μέλος της μπάντας).

Ο δεύτερος και κυριότερος άξονας τώρα, θα είχε να κάνει με το γεγονός πως το "What About Now" είναι στην ουσία μια προσπάθεια περισσότερο του Jon παρά των Bon Jovi ως σύνολο. Αυτό αποδεικνύεται από την ισχνή (συνθετική και κιθαριστική) παρουσία του Richie Sambora, ο οποίος νιώθω πως λειτουργεί στη συγκεκριμένη κυκλοφορία περισσότερο ως session μουσικός παρά ως δεύτερος βασικός πόλος του συγκροτήματος. Σε αυτό έπαιξε ρόλο βέβαια το ότι κατά την συγγραφή του "What About Now" εκείνος ήταν εν μέρει απασχολημένος με το solo άλμπουμ του. Εκεί πιθανώς βρήκε πάτημα ο Jon Bon Jovi και άρπαξε την ευκαιρία να κάνει τα «δικά του», είτε επιχειρώντας να μιμηθεί τον έτερο θρύλο του New Jersey, Bruce Springsteen ("The Fighter"), είτε γράφοντας το δικό του "Hallelujah" ("Amen"). Και τα δύο όμως αποτελούν άοσμες στιγμές, ειδικότερα συγκρινόμενες με το απείρως πιο ειλικρινές solo κομμάτι του τραγουδιστή και bonus track, "Not Running Anymore" (το οποίο κέρδισε και την υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα - γραμμένο για την ταινία "Stand Up Guys").

Απ' ότι φαίνεται λοιπόν, τα τριάντα χρόνια από την ίδρυσή των Bon Jovi δεν γιορτάζονται δυστυχώς και με τον ιδανικότερο τρόπο. Κρίμα πάντως, μιας και το "What About Now" θα μπορούσε, υπό διαφορετικές συνθήκες, στη συγκεκριμένη συγκυρία να αποτελέσει εφαλτήριο για την απαραίτητη για το συγκρότημα μουσική επανεκκίνηση. Όμως, η αλήθεια είναι πως σαν σύνολο δεν έρχεται να προσθέσει τίποτα το εξαιρετικά αξιόλογο στην έως τώρα δισκογραφική πορεία του σχήματος.