Bon Jovi

Είναι γεγονός πως ελάχιστες μπάντες επιβίωσαν δισκογραφικά από την «επίθεση» της grunge. Ορισμένες από αυτές δεν άλλαξαν τίποτα και συνέχισαν να δημιουργούν μουσική πάνω σε κλασσικές glam metal φόρμες, ελπίζοντας στην όποια fan base τους να τους κρατήσει ζωντανούς. Ένα από τα πρώτα και πιο επιτυχημένα σχήματα του είδους όμως, οι Bon Jovi, τροποποιήσαν τον ήχο τους, όχι βέβαια εξαναγκάζοντας τον Jon Bon Jovi να ακούγεται σαν τον Vedder ή τον Cobain, αλλά εξελίσσοντας τη μουσική τους, από εκεί που την άφησαν στο "New Jersey" (1988) και από εκεί που τη «μπαστάρδεψαν», με western και blues στοιχεία, στα πρώτα solo άλμπουμ τους οι Jon Bon Jovi (Young Guns 2 soundtrack) και Richie Sambora ("Stranger In This Town") αντίστοιχα.

Η μοίρα, λοιπόν, έμελλε να τους κρατήσει στο μουσικό mainstream προσκήνιο μέχρι και τις μέρες μας. Κάτι όμως που θα μπορούσε ίσως να μην έχει συμβεί ποτέ, εάν έπειτα από ένα μακροσκελές διάλειμμα πέντε ετών από την κυκλοφορία του "These Days", η αρχή της νέας δεκαετίας δε στιγματιζόταν ανεπανόρθωτα από το monster hit "It's My Life", το οποίο τραγουδιέται ακόμα και δέκα χρόνια μετά.

Σήμερα, εν έτει 2010, ο Bon Jovi και η παρέα του κυκλοφορούν τη δεύτερη best of συλλογή τους, μετά από το "Crossroads", δεκαέξι χρόνια πριν. Λιτός κι απέριττος ο τίτλος ("Greatest Hits"), όπως και το εξώφυλλο, το οποίο κοσμεί το κλασσικό heart & dagger logo της μπάντας. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία έχει δύο βασικά format. Την απλή έκδοση, με τον ένα δίσκο και δύο καινούργια κομμάτια ("Greatest Hits") και την "Greatest Hits - The Ultimate Collection" έκδοση, με τα δύο cd και τέσσερα νέα κομμάτια.

Στο πρώτο cd υπάρχουν γνωστοί '80s ύμνοι του συγκροτήματος ("Livin' On A Prayer", "You Give Love A Bad Name", "Wanted Dead Or Alive", "Born To Be My Baby" κ.ά.), οι οποίοι «παντρεύονται» επιτυχημένα με τα '00s hits "It's My Life" και "Have A Nice Day". Παρ' όλα αυτά, τα '90s είναι κάπως ριγμένα (όπως και στις setlist των συναυλιών τους άλλωστε), αφού κάνουν την εμφάνισή τους μόνο οι μπαλάντες "Always", "Bed Of Roses" και "In These Arms", αφήνοντας στην αφάνεια τις δυναμικές στιγμές εκείνης της περιόδου ("Hey God", "I Believe" και φυσικά το δεκάλεπτο αριστούργημα "Dry County").

Τέτοια τραγούδια θα περίμενε κανείς να συμπεριληφθούν στον δεύτερο δίσκο, ο οποίος επρόκειτο να αποτελείται από fan favorites (προσπαθούν να μας πείσουν δηλαδή πως το "Lost Highway" και το "(You Want To) Make A Memory" είναι αγαπημένα των ίδιων ατόμων που αγόρασαν το 1986 το βινύλιο του "Slippery When Wet" ή έστω αυτών που βρήκαν το 2005 κάποιο ενδιαφέρον στο μήνυμα του "Have A Nice Day" και στην τραχύτητα της κιθάρας του Sambora στο συγκεκριμένο κομμάτι; Το αντιπαρέρχομαι...). Πάντως, για να μην είμαι άδικος, οι επιλογές που έχουν γίνει δεν είναι άσχημες, μιας και τα '80s hitάκια "Runaway" και "In And Out Of Love", τα δυναμικά "Keep The Faith", "Blaze Of Glory", "Blood On Blood" και φυσικά το αριστούργημα "These Days" είναι γεγονός πως αποτελούν μερικούς από τους λόγους που έχουμε υπάρξει κάποια δεδομένη στιγμή λυσσασμένοι ακροατές των άλμπουμ των Bon Jovi.

Ας έρθουμε και στο πιο ενδιαφέρον σημείο της συγκεκριμένης κυκλοφορίας όμως. Τα τέσσερα νέα κομμάτια. Ας αρχίσουμε με το πρώτο single, "What Do You Got?". Πριν να φτάσει στα αυτιά μου το τραγούδι, ακούγοντας τον τίτλο και βλέποντας το εξώφυλλο του single, πίστευα πως έχουμε να κάνουμε με ένα upbeat κομμάτι, κομμένο και ραμμένο να κεντρίσει και πάλι το ενδιαφέρον του μέσου ακροατή στην παρέα από το New Jersey, ίσως με ένα κολλητικό refrain. Τελικά οι εκτιμήσεις μου δε θα μπορούσαν να είναι πιο λανθασμένες. Το "What Do You Got?" είναι μια συμπαθητική μπαλάντα, με ένα αρκετά καλό refrainάκι, σχετικά ενιαφέρουσα δομή και ένα υποτυπώδες solo από τον Sambora. Ένα κομμάτι που μπορεί άνετα να κάνει αρκετή επιτυχία στα ραδιόφωνα των ΗΠΑ, αλλά δεν το βλέπω να έχει κανένα impact από Ευρώπη μεριά (συμβουλή για όσους το ακούσουν για πρώτη φορά... όχι δεν πρόκειται για το "One" των  U2, μην μπερδεύεστε!).

Όσα δεν είναι το "What Do You Got?", όμως, είναι το "This Is Love, This Is Life". Στίχοι κάπως παρεμφερείς με το θεματικό υπόβαθρο των "It's My Life", "Have A Nice Day", "Everyday" κλπ, με το γνωστό από το "Livin' On A Prayer" talkbox να κάνει την εμφανισή του ανά σημεία και με ένα αρκετά συμπαθητικό κιθαριστικό solo. Αλλά αυτό που ξεχωρίζει είναι το εκπηκτικό και μελωδικότατο refrain του, το οποίο φέρνει μνήμες από το «πανταχού παρών» refrain του "It's My Life". Παρά την υπεργυαλισμένη παραγωγή του, φαίνεται πως έχει τις δυνατότητες να είναι το νέο μεγάλο hit των Bon Jovi.

Ακόμα, έχουμε τα "No Apologies" και "The More Things Change". Το πρώτο «σε πιάνει από τα μούτρα» εξαρχής, πλασάροντας το συμπαθητικό refrain του, που όμως καταντά κατάτι κουραστικό μετά από λίγες ακροάσεις. Υπεργυαλισμένη και σχεδόν «χορευτική» παραγωγή κι εδώ. Το "The More Things Change" θυμίζει outtake από το "Lost Highway" του 2007. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του τραγουδιού είναι οι σαρκαστικοί στίχοι για τη μουσική βιομηχανία και τη σημερινή παρακμή της. Αρκετά ανεβαστικό συνολικά, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο.

Εάν λοιπόν είσαι fan των Bon Jovi δε χρειάζεται καν να σε πείσω να ενδιαφερθείς για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Εάν όμως είσαι κάποιος που απλά εχει πάρει το αυτί του λίγο από το "Livin' On A Prayer" και το "You Give Love A Bad Name", ρίξε καμιά ακρόαση στο συγκεκριμένο Greatest Hits. Προτίμησε την "Ultimate Collection" έκδοση όμως, για να μη χάσεις διαμάντια όπως τα "Blood On Blood", "Keep The Faith" και "These Days".