Bob Dylan

Ήταν κατά τη διάρκεια της απονομής των βραβείων Grammy που ο Bob Dylan φανέρωσε το πόσο τελικά τον πειράζει η κριτική που του ασκείται σχετικά με την ποιότητα της φωνής του. Το να πούμε ότι τον έχουν πει μέτριο τραγουδιστή θα είναι μάλλον λίγο. Έχουν ακουστεί πολλά και πολύ χειρότερα και σε έναν βαθμό σωστά σε ό,τι έχει να κάνει με την ποιότητα της φωνής του. Ο Dylan δεν ήταν ποτέ καλός τραγουδιστής γενικά, ήταν καλός τραγουδιστής στα τραγούδια του. Πόσο μάλλον ερμηνευτής άλλων τραγουδιών πολύ κλασικών και πολυτραγουδισμένων.

Αν το "Shadows In The Night" απαντάει στην ερώτηση «είναι τελικά τόσο κακός τραγουδιστής ο Bob Dylan;» τότε έχει έναν λόγο ύπαρξης. Και μάλιστα η απάντηση είναι ότι, περιέργως, είναι καλύτερος από ότι ο περισσότερος κόσμος θα περίμενε. Τα τραγούδια που επιλέγει τα φέρνει στα μέτρα του και με τον χαρακτηριστικό τρόπο ερμηνείας του, υποτονικά, μισοαφηγηματικά και ψιθυριστά, τα αποδίδει χωρίς να εκτίθεται. Και φυσικά η εμμονή του Dylan εδώ και χρόνια είναι να παίζει μουσική σαν να μην συνέβη ποτέ στην Ιστορία ο ...ίδιος, όπως πολύ ορθά έχει σχολιαστεί.

Είναι όμως αυτός πραγματικά λόγος για να κυκλοφορήσει ένας δίσκος; Και πολύ περισσότερο είναι αυτός λόγος για να αγοράσει κάποιος έναν δίσκο; Το "Shadows In The Night" είναι πραγματικά εντελώς αδιάφορο και χωρίς νόημα πέρα από το να ικανοποιήσει μάλλον την προσωπική μισαλλοδοξία ενός αγαπημένα εγωιστή μουσικού. Σίγουρα μουσικά τα τραγούδια αποδίδονται άψογα με αρκετές ενορχηστρωτικές ελευθερίες και μίνιμαλ διάθεση. Αλλά πάλι αυτό έλειπε, να μην μπορεί ο Dylan να προσλάβει την αφρόκρεμα των οργανοπαιχτών αν θέλει. Ναι, το τελικό αποτέλεσμα σε κάνει να θες να ψάξεις ίσως τις άλλες, πιο δημοφιλείς εκτελέσεις των τραγουδιών αυτών. Αλλά ο ίδιος δεν φέρνει τίποτα στο αποτέλεσμα, τα όρια της φωνής του είναι πολύ φανερά και το γεγονός ότι «τα βγάζει» δεν μπορεί να είναι ο στόχος για έναν καλλιτέχνη του διαμετρήματός του.

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αν αφαιρέσεις από τον Dylan την συνθετική του ικανότητα, την στιχουργική του διάνοια, ακόμα και την οργανοπαικτική του ιδιαιτερότητα (τουλάχιστον παλιότερα), αυτό που μένει δεν είναι άξιο του ονόματός του. Κατά συνέπεια και το "Shadows In The Night" είναι κατάλληλο μόνο για όλα αυτά τα περιοδικά που έχουν συνηθίσει να αποθεώνουν τον Dylan χωρίς λόγο και θα το έκαναν ακόμα και αν κυκλοφορούσε δίσκο με ποντιακά ανέκδοτα. Οι υπόλοιποι δεν θα χάσετε τίποτα αν προσπεράσετε.