Blues Pills

Χαρντροκάδες σας τη σκάσαμε. Οι Blues Pills προσωρινά αλλάζουν πορεία και πάνε αντίθετα από την πεπατημένη και την (παλιά;) γραμμή της εταιρίας τους. Το σκληρό blues rock κάνει πίσω για την ψυχεδέλεια, την ατμόσφαιρα ακόμα και την soul. Και λάμπουν ξανά. Ή μήπως όχι;

Τα παραπάνω περισσότερο ισχύουν στα χαρτιά και στα δελτία τύπου. Θα μου πείτε, οι περισσότερες κριτικές από εκεί αντλούν τις πληροφορίες τους μιας και η Nuclear Blast θα φροντίσει να έχουν όλα τα metal site κριτική του άλμπουμ, αναγκάζοντας ανθρώπους που δεν έχουν ακουμπήσει τις επιρροές του συγκροτήματος να το κρίνουν γράφοντας γενικότητες.

Το βλέπω μπροστά μου: «Ποιοτική και γενναία στροφή στην ψυχεδέλεια και στη soul. 9/10»

Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, γιατί στην ουσία τα συνθετικά «κόλπα» και οι δομές των Pills συνεχίζουν να υφίστανται σχεδόν αυτούσια. Και το σχεδόν πάει στη μεγάλη μείωση της ηλεκτρικής κιθαριστικής πινελιάς που «γέμιζε» τα τραγούδια της πρώτης περιόδου τους (2011 -2015).

Η ενορχήστρωση και οι στρατηγικά τοποθετημένες ακουστικές κιθάρες, τα πλήκτρα και τα δεύτερα φωνητικά είναι που παραλλάσουν τη φύση των συνθέσεων και δημιουργούν την ατμόσφαιρα που κυνήγησαν συγκρότημα και εταιρία.

Το ζήτημα είναι πως λείπει το ενδιαφέρον που παρουσίαζαν τα τραγούδια που είχαν καταλήξει στο ντεμπούτο τους. Για παράδειγμα, συνθέσεις όπως το "You Gotta Try" και το "Burned Out" δεν διαφοροποιούνται από το παλιό στυλ τους, αλλά δεν παρουσιάζονται ισάξια με κανένα παλιό τους τραγούδι. Έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολο πράγμα ο δεύτερος δίσκος. Στον πρώτο καταλήγουν τα καλύτερα τραγούδια που έχεις γράψει σε όλη σου τη μέχρι τότε ζωή. Στον δεύτερο όσα κατάφερες να γράψεις και να ηχογραφήσεις ανάμεσα στις περιοδείες ενός ή δύο ετών.

Κάπως έτσι καταλήγουμε τα περισσότερα τραγούδια να ολοκληρώνονται με μια προβλεπόμενη αύξηση της ταχύτητας στο τελευταίο μέρος των τραγουδιών, συνοδευόμενα πάντα με την ενίσχυση με τα έξτρα φωνητικά. Ειδικά το δεύτερο μέρος του δίσκου αυτού καταντά βαρετό.

Άλλο ένα στοιχείο είναι η προσπάθεια να γίνει πιο soul η ερμηνεία της Elin Larsson. Τρανταχτό παράδειγμα το παράταιρο "I Felt A Change" στο οποίο η Σουηδέζα αλλάζει εντελώς το στυλ της προσπαθώντας να βρει μια άλλη αυθεντικότητα από τη δική της. Η κατάληξη είναι μια a la Adele ερμηνεία που προσπαθεί να μας βγάλει το συναίσθημα με το ζόρι.

Οι Blues Pills σε αυτό το άλμπουμ ανοίχτηκαν σε ένα-δύο νέα επίπεδα -ως επί το πλείστον με αξιοπρέπεια- διατηρώντας την ψυχή τους και αυτήν της μουσικής τους. Δεν τους βγήκαν ιδιαιτέρως οι συνθέσεις και φυσικά δεν βρήκαν κάποιο "Devil Man" που χρειάζεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις. Συνεχίζουμε να τους πιστεύουμε προσπαθώντας να μην απογοητευόμαστε από τη σχέση προσδοκίας και αποτελέσματος σε αυτήν την περίπτωση.

Και αυτό γιατί η προσδοκία ήταν τεράστια, «πνίγοντας» ένα αρκετά καλό αποτέλεσμα.