Blues Pills

Βαρέθηκα τα EP. Βαρέθηκα τις διαφορετικά χρωματισμένες εκδόσεις των βινυλίων. Πιο πολύ όμως βαρέθηκα τα πεθαμένα Μέσα που συνεχίζουν να προβάλουν το σίγουρο και το ξεψυχισμένο μέσα από επαναλαμβανόμενες και βαρετές playlist, οι οποίες είναι χειρότερες και από τις αντίστοιχες των εποχών που τα έπαιρναν από τις δισκογραφικές για να τις παίζουν. Ραδιόφωνα με «παραγωγούς» που ρωτάνε τον ηχολήπτη «ποιό είναι το επόμενο;» ακόμα και στον αέρα, και παίζουν ανά τρία τραγούδια Bon Jovi και Red Hot Chili Peppers. Περιοδικά με 20 χρόνια τους ίδιους καλλιτέχνες στο εξώφυλλο και βαθμολογίες 7/10 σε όλους εκτός από αυτούς που επιτάσσει η ανάγκη, εκεί πάνε στο 8/10. Όταν οι άνθρωποι της μπίζνας ξεχνάνε να ψάξουν και να ξεχωρίσουν, δεν μπορούν να το απαιτούν από τον πελάτη τους. Και τώρα που οι παλιοί κλασικοί καλλιτέχνες είναι πολύ ακριβοί, ποιόν θα φέρει ο διοργανωτής, ο οποίος τάιζε συγκεκριμένη τροφή το κοινό, για να γεμίζει την αρένα;

Δεν είναι τυχαία η παγκόσμια τελικά στροφή στο μικρό, ανεξάρτητο και εκτός συστήματος Μέσο, το οποίο προσφέρει ακόμα τα βασικά. Ο παραγωγός του web radio ψάχνει και φτιάχνει μόνος του τις εκπομπές του, ο γραφιάς του ανεξάρτητου ηλεκτρονικού μέσου προβάλει ανιδιοτελώς την πραγματική του προτίμηση και ο μικρός σε μέγεθος μερακλής διοργανωτής συνεχίζει να επιβιώνει με το μικρό σε αριθμό αλλά γουστόζικο κοινό του.

Ήταν στα τέλη του 2011 όταν ήρθαμε σε πρώτη επαφή με τους «μικρούς» ακόμα Blues Pills μέσω του YouTube. Το βινύλιο του πρώτου τους demo δεν μας ήρθε ποτέ, μιας και κάπου μεταξύ του δικού μας κλικ και του τυχερού που πήρε το τελευταίο κομμάτι, δεν ανανεώθηκε η τότε ερασιτεχνική τους ιστοσελίδα. Το «Συγγνώμη, αλλά τελικά δεν έχουμε άλλο διαθέσιμο» ήταν μια μικρή απογοήτευση την οποία γλυκάναμε με το EP "Bliss" το 2012. Εκεί φάνηκαν πολλά, τα οποία δεν βοηθούσε η παραγωγή που έθαβε αρκετά στοιχεία του συγκροτήματος. Oυσιαστικά, μόνο την φωνή της Elin Larsson χαρήκαμε και τις κραυγές της στην εισαγωγή του "Devil Man".

H υπογραφή στη Nuclear Blast έφερε την κυκλοφορία του EP "Devil Man". Εδώ είχαμε -ξανά όπως και πέρυσι- την κυκλοφορία ουσιαστικά ενός demo, μια δοκιμή πριν την έναρξη των εργασιών για το ολοκληρωμένο άλμπουμ, η οποία έδειχνε να τους βάζει στο παιχνίδι καλλιτεχνών τύπου Graveyard, με τις έξυπνες ρετρο-μοντέρνες παραγωγές των metal εταιριών και την προώθηση στα κατάλληλα φεστιβάλ. Κάπου εδώ έρχεται ο εκνευρισμός της πρώτης γραμμής του κειμένου. Το πράγμα δείχνει να κυλάει, το συγκρότημα αρέσει. Πρέπει να βγει και άλλο EP και μάλιστα ζωντανό αλλά με μόνο τέσσερα τραγούδια; Το “Live At Rockpalast” δεν σας το παρουσιάσαμε από άποψη, μιας και θα αρχίσατε να μας υποψιάζεστε για τα υπόλοιπα εκνευριστικά της πρώτης παραγράφου.

Και επιτέλους φτάνει το 2014 και το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ με το όνομα του συγκροτήματος στο τίτλο είναι γεγονός. Το τεστ νο1 για κάθε καλλιτέχνη, το ρεπερτόριο του δηλαδή, διαθέσιμο για τους κριτικούς όλου του κόσμου, έτσι ώστε οι τελευταίοι να μετατρέψουν την εντύπωσή που τους κάνουν τα ωραία πράγματα σε άλλη μορφή, εν προκειμένω σε κείμενο. (Κλεμμένο αυτό μουστάκια. Όσκαρ Ουάιλντ μουστάκια) Και είναι πολύ ωραία αυτά τα πράγματα σας διαβεβαιώνω. Το ταλέντο, η μαστοριά και η φωνάρα υπήρχαν. Η υποστήριξη σε όλα τα επίπεδα υπήρχε. Τώρα υπάρχει και το ρεπερτόριο, το οποίο τους μετατρέπει από συγκρότημα «τσόντα» στις playlist των ροκάδων και στα metal φεστιβάλ, σε πρωταγωνιστές.

Τέτοιο άλμπουμ δεν έχει κυκλοφορήσει κανένα συγκρότημα τα τελευταία πολλά χρόνια στο χώρο του κλασικού rock. Αν μάλιστα εμφανιζόταν στο προσκήνιο χωρίς να έχουν προηγηθεί τα δείγματα στα οποία αναφερθήκαμε παραπάνω, θα μιλούσαμε ξεκάθαρα για σοκ. Σκεφτείτε πως στο παρελθόν οι παλιοροκάδες παραμιλούσαν για το "Rise" των Answer, το οποίο την περισσότερη από την δυναμική του, την είχε κερδίσει από το single "Under The Sky". Εδώ λοιπόν έχουμε πολλά τέτοια διαμάντια, απλά αρκετά από αυτά τα γνωρίζαμε ήδη.

Αποφεύγοντας να χρησιμοποιήσουν τις ίδιες ηχογραφήσεις από το EP τους, κερδίζουν σε ομοιογένεια, τιμιότητα και προσπερνούν τον σκόπελο της «best of» συλλογής, όσο παράξενο και αν φαίνεται αυτό για σχετικά νέο συγκρότημα. Έτσι οι ιδέες, παλιές και νέες, πέφτουν ξανά στο τραπέζι και ηχογραφούνται με την ίδια μενταλιτέ. Για να το τονίσουν μάλιστα αυτό αφήνουν απ' έξω ακόμη και την χαρακτηριστική εισαγωγή του "Devil Man" η οποία είναι ήδη αναγνωρίσιμη στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Το τραγουδισμένο στα σουηδικά "Bliss" μετατρέπεται στο ...αγγλικό "Jupiter", το υπέροχο "River" ερμηνεύεται σαν την γλυκιά εναλλακτική εκτέλεση ενός παλιού και κλασικού τραγουδιού για να κολλήσει έτσι ιδανικά με το μισό μέλι - μισό δυναμίτης "Black Smoke".

Σε όλο το άλμπουμ το παίξιμο είναι ουσιαστικό, το τζαμάρισμα δεν ξεφεύγει εις το διηνεκές και η ισορροπία μεταξύ ρετρό αναπόλησης και rock ενέργειας είναι πραγματικά ζηλευτή. Το συγκρότημα προσφέρει τη έκσταση των συγκροτημάτων του δεύτερου μισού των '60s και μαζί με τους Rival Sons παίζουν τώρα την μουσική που όλοι ποθούν να ακούσουν, που «πεθαίνουν να ακούσουν», όπως δήλωσαν οι τελευταίοι σε μεγάλο αγγλικό περιοδικό το οποίο τους είχε εξώφυλλο (σαν κάτι να κινείται τελικά).

Αν ετούτο εδώ το άλμπουμ δεν κάνει αίσθηση, αν δεν γραφτούν πράγματα, αν δεν αποθεωθεί όπως του αρμόζει για τα δέκα μικρά του θαύματα, τότε ας τα παρατήσουμε όλοι και ας αφήσουμε τα πράγματα στους «επαγγελματίες».