Blackmore's Night

Νομίζω ότι εξαρχής ξενερώσαμε με τη στροφή του Blackmore στην Μεσαιωνική / Αναγεννησιακή μουσική  όχι μόνο γιατί άφησε το rock (του), αλλά κυρίως γιατί επέλεξε να εκφραστεί με την πιο απλοϊκή, μπαλανταδόρικη, ακίνδυνη εκδοχή της μουσικής αυτής. Ουσιαστικά μία σειρά τραγούδια που θα μπορούσαν εξίσου καλά αλλά πολύ περισσότερο αδιάφορα, να συνοδεύουν τους γάμους του "Game Of Thrones" ("The Bear & The Maiden Fair" κανείς;) είναι λίγο ως πολύ ό,τι έχει να μας προσφέρει ο Blackmore σε μία δισκογραφία που έδειχνε να ξεκινάει ως ένα διασκεδαστικό αστείο για να καταλήξει πλέον στον δέκατο δίσκο της να είναι μάλλον ένα πολυακουσμένο ανέκδοτο.

Τα βασικά συστατικά παραμένουν ίδια. Κυρίως ακουστικά όργανα, η ψιλή φωνή της συζύγου Blackmore, πλούσιες και προσεγμένες ενορχηστρώσεις και τραγούδια της τάβλας για να καταναλώνονται με ales και ψητά αγριογούρουνα. Οι χορευτικοί ρυθμοί δίνουν μία απαραίτητη δόση ευδαιμονίας που φαίνεται πόσο απαραίτητη είναι όταν ξαφνικά τα πράγματα σοβαρεύουν στα αργά, συναισθηματικά τραγούδια του δίσκου. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά φράσεις των 15 δευτερολέπτων της ηλεκτρικής κιθάρας (ακούστε το "Allan Yn N Fan") θυμίζουν γιατί σε αυτόν τον άνθρωπο έχουμε συγχωρήσει τόσα πολλά. Ενίοτε ορισμένες πιο σύγχρονες προσθήκες απομακρύνουν αρκετά τα τραγούδια από το χαρακτήρα αυτόν και εκεί μάλλον έχουμε και την καλύτερη στιγμή του δίσκου με το "Where Are We Going From Here" να τον φέρνει όσο πιο κοντά στους Rainbow του "Difficult To Cure" μπορεί να αντέξει και ο ίδιος να είναι.

Το πρόβλημα είναι ότι πράγματα που άλλοτε έβλεπες χαριτωμένα δεν έχουν πλέον κανένα νάζι να σου δώσουν. Είτε λόγω επανάληψης, είτε λόγω ενός έτσι κι αλλιώς ρηχού είδους ή τέλος γιατί έχει στερέψει ακόμα και εκείνη η αρχική έμπνευση και η όποια φλόγα για το κάτι διαφορετικό. Κατηγορώ την αμερικάνικη σοβαροφάνεια της Candice Night που δεν έχουν καταφέρει να στρέψουν τουλάχιστον στιχουργικά τα τραγούδια τους σε πιο ανάλαφρα μοτίβα, αστείες ιστορίες, χαρούμενα ή λυπηρά παραμύθια και άλλες περιπέτειες με πρωταγωνιστές ήρωες που θα έδιναν έναν πραγματικό folklore χαρακτήρα στους Blackmore's Night. Συνθετικά περισσότερο τα instrumental είναι που βγάζουν το φίδι από την τρύπα, ενώ όταν πάνε να συγκριθούν άμεσα με τον έναν εκ των μαστόρων των pop / rock με ολίγην από folk τραγουδιών, τον Mike Oldfield (ο άλλος είναι μάλλον ο παλιός καλός Chris De Burgh), το αποτέλεσμα είναι ένα κάκιστο "Moonlight Shadow" που -ποιος θα το έλεγε- δεν το σώζει ούτε το ηλεκτρικό solo του Richie και που δεν είναι καν η χειρότερη διασκευή του άλμπουμ...

Αν οι Blackmore's Night υπήρξαν πάντα η χαριτωμένη ιδιοτροπία ενός βετεράνου μουσικού με την οποία κανείς δεν θα ασχολούνταν αν δεν ήταν ένας θρύλος της κιθάρας, τότε το "All Our Yesterdays" είναι εύκολα ένα σημείο να πεις «άσε μας κι εσύ ρε μπάρμπα». Είτε από marketing είτε από εσωτερική ανάγκη, είναι τυχαίο που τώρα ξαναπαίζει η περίπτωση ο Richie να επισκεφθεί το rock παρελθόν του;