Black Sheep Wall

Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από το υπερογκώδες “I Am God Songs” (2008) και οι Black Sheep Wall –οι οποίοι έχουν πάρει το όνομα του από ένα cheat από το θρυλικό βιντεοπαιχνίδι, Starcraft- επιστρέφουν , σχετικά αργοπορημένα ίσως και λόγω των διάφορων ανακατατάξεων στη σύνθεση της μπάντας, με νέο ογκόλιθο.

Έχοντας αυτό το καπρίτσιο με τις όσο-πιο-heavy-τόσο-το-καλύτερο κυκλοφορίες και ψάχνοντας διαρκώς για δίσκους που θα προκαλέσουν ζημιές στα ηχεία μου, το προαναφερθέν ντεμπούτο τους “I Am God Songs” με είχε απασχολήσει αρκετά πριν από 1-2 χρόνια, όταν και το είχα πάρει χαμπάρι. Το πρόβλημα όμως με το “No Matter Where It Ends” είναι ότι ενώ πληροί τις προϋποθέσεις όσον αφορά το «heaviness», φαίνεται να χωλαίνει ως προς την ποιότητα, την έμπνευση και την τόλμη για πειραματισμό.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Εδώ έχουμε να κάνουμε με πολύ ζόρικο και τραχύ sludge με γεμάτα και «παχιά» riffs, τελετουργικά τύμπανα, drone/noise αναφορές και down-tempo, αργόσυρτους ρυθμούς. Αυτά συνδυάζονται ενίοτε με την τεχνοτροπία των Meshuggah, παίζοντας σε άρσεις και άλλοτε με το post-metal των Isis. Το κακό είναι ότι όλα αυτά τα ακούσαμε στο ντεμπούτο τους και εδώ πλέον το στοιχείο της έκπληξης έχει εξαλειφθεί παντελώς. Οι Black Sheep Wall πέφτουν στην παγίδα της επαναληψιμότητας με αποτέλεσμα, ο δίσκος να ακούγεται τρομερά μόνοτονος και βαρετός σε βάθος χρόνου. Τα φωνητικά παραμένουν οργισμένα με βάθος και πολύ ένταση αλλά πλέον φαντάζουν απόλυτα μονοδιάστατα, χωρίς την παραμικρή αυξομείωση της έντασης τους, έτσι έστω για την αλλαγή. Τα ντραμς σφυροκοπάνε αλλά πλέον μοιάζουν περισσότερο με drum machine και μόνο τα ισοπεδωτικά riffs και το ογκώδες μπάσο, έχουν μείνει για να κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Παρ’ ολα αυτά, το κομμάτι “Liminality” είναι από τα καλύτερα που έχουν γράψει και ξεχωρίζει χάρη στο εκπληκτικό κιθαριστικό του lead, ενώ και τα “Agnostic Front” και “Black Church” είναι εξίσου πωρωτικά. Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι και τα τρία αυτά κομμάτια είναι τα μοναδικά τα οποία φλερτάρουν με το post-metal, προσφέροντας κάτι διαφορετικό σε σχέση με την προβλέψιμη προσέγγιση των υπολοίπων.

Το “No Matter Where It Ends” δεν είναι κακός δίσκος. Η πρώτη ακρόαση είναι σίγουρα «ψαρωτική» και αρκούντως ικανοποιητική. Από εκεί και μετά είναι που ξεκινάει η αδιαφορία και εν τέλει στην ουσία έχουμε να κάνουμε με ένα άτολμο, άχρωμο, προβλέψιμο και μονότονο δίσκο, που έχει μεν τις στιγμές του αλλά συνολικά κινείται στα ρηχά. Γι’ αυτό θα συμβούλευα να το ακούσετε πρώτα 1-2 φορές και μετά να επενδύσετε.