Black Pyramid

Αν μου έλεγαν πριν έναν-δύο μήνες ότι το 2012 θα ανοίξει με το νέο πόνημα των Αμερικανών Black Pyramid, θα απάνταγα ότι «απλά δεν παίζει». Και πώς να το περιμένω όταν από το φανταστικό ομώνυμο ντεμπούτο τους το 2009 και μετά, το μόνο που κάνουν είναι να κυκλοφορούν split, singles, να αφήνουν υποσχέσεις για νέο άλμπουμ και αμέσως να εξανεμίζονται μέσα σε μια παραφιλολογία περί διάλυσης; Διάλυση, που σχεδόν πήρε σάρκα και οστά όταν πριν από μερικές εβδομάδες ανακοίνωσαν ότι ο βασικός συνθέτης/στιχουργός/κιθαρίστας/τραγουδιστής Andy Beresky, αποχωρεί από τη μπάντα και, ακόμα χειρότερα, πες ότι τελικά κυκλοφορεί ο νέος τους δίσκος, πώς να περιμένω εγώ ότι μπορεί έστω και ελάχιστα να ακουμπήσει το ντεμπούτο τους;

Εν τέλει όμως, όχι μόνο κυκλοφορεί το "II" και αντικαθίσταται σε χρόνο μηδέν ο Beresky (από τον Darryl Shepard των Hackman), αλλά φαίνεται  και ότι έχουμε να κάνουμε με τρελή δισκάρα που, με απόλυτη επίγνωση και χωρίς καμία υπερβολή, μπορώ να πω ότι είναι καλύτερος από τον πρώτο.

Το θέμα με τους Black Pyramid είναι ότι συνδυάζουν τη stoner/doom αμεσότητα με τους sludge φρενήρεις ρυθμούς των High On Fire, ενώ παράλληλα αγκαλιάζουν το επικό heavy metal των πρώιμων Iron Maiden και το ψυχεδελικό prog rock των 70s, χωρίς όμως το αποτέλεσμα να ακούγεται ούτε στο ελάχιστο ετερόκλητο. Ο Beresky είναι χωρίς αμφιβολία  ο ακρογωνιαίος λίθος και εδώ όπως και στον προκάτοχό του. Η κιθάρα του γεννάει riff που ορισμένες φορές δημιουργούν έκρυθμες καταστάσεις με μερικά μεγαλειώδη hooks, άλλοτε φλερτάρουν με τη folk ψυχεδέλεια δημιουργώντας ατμόσφαιρες που κόβουν την ανάσα, ενώ και τα φωνητικά του είναι αισθητά καλύτερα από την πιο μονοδιάστατη προσέγγισή του στον πρώτο δίσκο. Το μπάσο του Gein παίζει πάνω στο ρυθμό χωρίς να ξεφεύγει ποτέ, προσθέτοντας τον απαραίτητο όγκο, ενώ τo drumming του Clay Neely κεραυνοβολεί αδιάκοπα, με αποτέλεσμα πολλές περιπτώσεις να κλέβει την παράσταση.

Κι αν υπάρχει κάποιος που δεν έχει πειστεί ακόμα, ας ακούσει τα δύο μεγαλύτερα σε διάρκεια κομμάτια του δίσκου, "Dreams Of The Dead" και "Into The Dawn" και είμαι σίγουρος ότι κάθε αμφιβολία θα καταρριφθεί σε χρόνο μηδέν. Το δίχως άλλο, πρόκειται για δύο μνημειώδεις heavy metal ύμνους που βάζουν από τώρα υποψηφιότητα για τραγούδια της χρονιάς και ναι, το γνωρίζω ότι δεν έχουμε κλείσει ούτε δύο βδομάδες στο 2012.

Το μέλλον των Black Pyramid μέχρι πριν από την κυκλοφορία αυτού του δίσκου φάνταζε σκοτεινό και δυσοίωνο. Αλλά, αγαπητέ φίλε και φίλη, κατά τη διάρκεια αυτού του 60λεπτου ταξιδιού θα διαπιστώσεις ότι δημιουργείται ασυναίσθητα ένα ηλίθιο χαμόγελο στη φάτσα σου και όταν φτάσεις στα τελευταία πέντε λεπτά του δίσκου όπου τα πάντα κλιμακώνονται επικίνδυνα κλείνοντας με τον πιο θριαμβευτικό τρόπο, καταλαβαίνεις ότι η καταιγίδα κόπασε, ο ήλιος λάμπει πιο φωτεινά από ποτέ και ότι έχουμε τον πρώτο πραγματικά καλό δίσκο της νέας χρονιάς.