Black Sabbath

Το τέλος του κύκλου. Η δουλειά που περιμένουμε από το 2011, το 2001, το 1996, το 1992, το 1978. Με κάθε αναβολή και καθυστέρηση να ανεβάζει τον πήχη. Με κάθε νέο riff, τραγούδι και άλμπουμ από τους απανταχού αντιγραφείς, συνεχιστές και λεηλάτες να αποτελεί άλλη μια τροχοπέδη της μπάντας στον δρόμο προς την νέα κορυφή - προς τη νέα έκπληξη.

Τριανταπέντε χρόνια μετά την τελευταία προσπάθεια και τριάντα οχτώ από την τελευταία κορυφή, η αρχική σύνθεση του συγκροτήματος που ουσιαστικά γέννησε το heavy metal είχε να πηδήξει πάνω από επιπλέον εμπόδια για να δώσει κάτι μεγάλο και ιστορικό.

Με τη φωνή του Ozzy να βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση, τον Iommi να παλεύει τον καρκίνο και τον Ward να αποσύρεται τελικά από την προσπάθεια, οι Black Sabbath ολοκληρώνουν την ηχογράφηση του "13" με τον Brad Wilk των Rage Against The Machine πίσω από τα drums και τον Rick Rubin να έχει το γενικό πρόσταγμα.

Και ποιό ήταν το πρόσταγμα αυτό; Επιστροφή σε μια ανοιχτή φιλοσοφία πάνω στη σύνθεση που και οι τρεις μουσικοί είχαν αφήσει πίσω πολλά χρόνια και εγκατάλειψη της μονοτονίας και της μανιέρας. Την ίδια στιγμή κάθε τι που θυμίζει κάτι μοντέρνο, κάτι μετά-Sabbath δηλαδή, απορρίπτεται από τον Rubin που όντας έξυπνος αποφεύγει να τοποθετήσει στο προσκήνιο το συγκρότημα ως συνεχιστές της μουσικής ιστορίας και προτιμά να θυμίσει σε όλους τους γεννήτορες ενός σημαντικού ιδιώματος.

Τα αποτελέσματα αυτής της γραμμής είναι κυρίως θετικά με τους Sabbath να αγκαλιάζουν ξανά τις επιρροές τους ακριβώς όπως και στα πρώτα χρόνια της καριέρας τους. Οι συνθέσεις «απλώνονται» χωρίς το άγχος του εμπορικού καλουπιού με πολλές (πετυχημένες τις περισσότερες φορές ) εναλλαγές μέτρου και ρυθμών και τον Ozzy να ερμηνεύει -με φανερή δυσκολία- με όλους τους αγαπημένους τρόπους τους απλοϊκούς στίχους του Butler. Στο "Zeitgeist" θυμίζει τις καλύτερες μπαλάντες της σόλο καριέρας του ενώ και στα πιο «σατανικά» του (π.χ. "End Of The Beginning") τα πάει αρκετά καλά. Στα live τα πράγματα θα παρουσιαστούν βέβαια πολύ διαφορετικά, ειδικά στα πιο απαιτητικά κομμάτια.

Ο Iommi από την άλλη είναι και πάλι το αφεντικό. Τα riffs του έχουν το ρόλο των πρωταγωνιστών και συνοδεύονται τις περισσότερες των περιπτώσεων με ψυχωμένα σόλο που μπλουζίζουν ("Damaged Soul") ή μεταλίζουν ("Live Forever") κατά το δοκούν.

Ο Butler προσθέτει πόντους σε σημεία με το distorted μπάσο του αλλά δεν παίρνει σχεδόν σε κανένα σημείο τα ηνία όπως και ο Wilk που ξεσπαθώνει μόνο στο δυναμικό "Loner". Ο Ward θα συντονιζόταν σίγουρα καλύτερα στο πλάνο του Rubin έστω και αν η φυσική κατάστασή του δεν είναι και η καλύτερη. Τι να πει και ο Ozzy δηλαδή.

Η αδυναμία του άλμπουμ δεν είναι φυσικά οι πολλές μεγάλες σε χρόνο συνθέσεις αλλά ότι σε κάποιες από αυτές η σύνθεση δείχνει προκάτ συρραφή του παραγωγού και όχι εξέλιξη μιας συνεργασίας μεταξύ των μουσικών (π.χ. το "God is Dead?"). Επίσης τα πιο μικρά σε διάρκεια και περισσότερο groovy τραγούδια ("Loner" και "Live Forever") δεν έχουν κάτι το ξεχωριστό να επιδείξουν. Αντίθετα τα "Age Of Reason", "Damaged Soul" και "Dear Father" -με διάρκεια πάνω από επτά λεπτά το καθένα- αναδεικνύουν τις αρετές των μουσικών.

Και ενώ τα μέλη του συγκροτήματος συνθέτουν κοιτώντας το παρελθόν, ο Rubin με μια και μόνο εξαίρεση επιλέγει να φτιάξει τον ήχο των Black Sabbath για το 2013, αποφεύγοντας φυσικά τη γεροντίστικη προσέγγιση του «φέρε ένα παλιό ταυράκι Gibson και έναν Orange ενισχυτή για να βρούμε ήχο» που συνήθως συναντάμε στις ορδές των μιμητών τους. Με το "Damaged Soul" (η εξαίρεση που ανέφερα και ένα εξαιρετικό ψυχεδελικό blues rock δείγμα) να δηλώνει πως αν ήθελαν θα μπορούσαν να το κάνουν καλύτερα από κάθε Σουηδό στονερά αυτού του κόσμου, το υπόλοιπο του άλμπουμ ηχεί σημερινό στην απλότητά του χωρίς φτιασίδια.

Ο κύκλος κλείνει όπως άνοιξε. Με μια καμπάνα να ακούγεται μέσα στη βροχή.

Μείον την έκπληξη.
Μείον το σοκ.
Συν 35 χρόνια μουσικής εξέλιξης.
Συν χιλιάδες à la Iommi riff να έχουν μεσολαβήσει.

Συν ένα αξιόλογο άλμπουμ.

Η κριτική των 15 δευτερολέπτων (εμπρός στον ροκ ψυχίατρο):

End Of The Beginning: Δεν έχει τέλος η αρχή
God Is Dead?: Πέθαναν και οι θεοί;
Loner: Ομαδική μοναξιά
Zeitgeist: Αργό διαστημικό καραβάνι
Age Of Reason: Λογική και ωριμότητα
Live Forever: Για πάντα riff master
Damaged Soul: «Μαύρη» και υπέροχη ψυχή
Dear Father: Ο Πατέρας είναι εδώ