Black Peaks

Αν και εκ του Brighton ορμώμενοι, θα στοιχημάτιζα όλα τα λεφτά μου πως οι Black Peaks μας προέκυψαν από κάποια πολιτεία των Η.Π.Α. -ή έστω από την λεβεντογέννα Αυστραλία. Δεν έχουν στο πετσί τους ούτε το παραμικρό στίγμα από οποιαδήποτε βρετανίλα μπορεί να έχεις κατά νου. Πάμε να αρχίσουμε με τις απαραίτητες συστάσεις, πριν προχωρήσουμε στην περιγραφή του ήχου και στους άκρως απαραίτητους διθυράμβους, ναι; Δημιουργήθηκαν το 2012 ως ένα instrumental math rock τρίο ονόματι Shrine, πριν διασταυρώσουν τους δρόμους τους με την εξωπραγματική φωνάρα του Will Gardner. Ως Black Peaks, κυκλοφόρησαν ένα EP το 2014, υπέγραψαν στη Sony το 2015 και φέτος έσκασαν μύτη στα στερεοφωνικά μας με το πρώτο τους full-length.

Το "Statues" έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία, με έναν progressive post-hardcore ήχο που ούτε δευτερόλεπτο ανάμεσα στα 51 λεπτά που διαρκεί δεν εμφανίζει μετάπτωση ποιότητας. Σταθερά και απρόσκοπτα γαμάτο, που λένε και στην διάλεκτο των κριτικών μουσικής. Έντεκα συνθέσεις που προκαλούν το δέος χάρη στα εξής δύο απλά χαρακτηριστικά, που όταν τα πετυχαίνουμε σε τέτοιο χαρμάνι οφείλουμε να στεκόμαστε κόντρα στον θυελλώδη αέρα του διαδικτυακού καταιγισμού νέων δίσκων: Πάμπολλες πανέμορφες μελωδίες πλαισιωμένες από έναν τεχνικό καμβά δαιδαλωδών μα ουσιωδών ενορχηστρώσεων. Ή μάλλον, για να το αποσυνθέσουμε ακόμα περισσότερο, οργιώδες πάθος και ανατριχιαστικό συναίσθημα. Μαζί. Τα επιπλέον συστατικά που απογειώνουν το αποτέλεσμα, όπως η φανταστική παραγωγή, η γεμάτη άπλετο ταλέντο φωνή του Gardner και το συμπαγές μέσα στην πολυσυλλεκτικότητά του ύφος, είναι απλά οι δορυφόροι του αποτελέσματος.

Και επειδή λίγο name dropping ποτέ δεν πείραξε κανέναν, ας κάνουμε ένα στα γρήγορα, έτσι για να συνεννοούμαστε καλύτερα και να βεβαιωθούμε ότι βρισκόμαστε στην ίδια σελίδα ρε αδελφέ: Dillinger Escape Plan, The Ocean, Protest The Hero, Mastodon, Arcane, Rishloo, Oceansize... Νομίζω μπήκαμε στο νόημα. Στιχουργικά, δεν βρίσκουμε κάτι το ποιητικά όμορφο, ωστόσο όπως μαθαίνουμε -αν κι εγώ ομολογώ πως δεν το διαπίστωσα μόνος μου- τέσσερις εκ των συνθέσεων απαρτίζουν ένα mini concept ("Crooks", "Hang 'em High", "Glass Built Castles", "Statues Of Shame"), επηρεασμένο από την παγκόσμια οικονομική κρίση, κατά το οποίο ο πρωταγωνιστής προκαλεί άθελά του μαζικά επεισόδια σε μια τράπεζα, οι διαμαρτυρίες και οι λεηλασίες εξαπλώνονται σε παγκόσμια κλίμακα και το αποτέλεσμα είναι ...πυρηνική καταστροφή!

Ως αγαπημένη στιγμή, πραγματικά με τεράστια δυσκολία θα ξεχωρίσω το πορωτικότατο "Statues Of Shame", την πιο ιδιαίτερη και πανκίζουσα σύνθεση του άλμπουμ. Ωστόσο, για να συστήσω τους Black Peaks πιθανότατα να χρησιμοποιούσα κάποιο άλλο κομμάτι... Ενδεχομένως το προοδευτικό "Saviour", ως το πιο προσβάσιμο του δίσκου (το παρανοϊκό math σημείο στο τέλος του τραγουδιού καγχάζει επιδεικτικά) ή το εναρκτήριο "Glass Built Castles" ως το πιο πιασάρικο. Βασικά, δεν ξέρω, δύσκολα μου βάζετε. Όλος ο δίσκος αποτελεί μια καταιγιστική ομορφιά. Όλες οι συνθέσεις στέκονται εξαίρετα και αυτούσιες, ως ολοκληρωμένες καλλιτεχνικές οντότητες, και αυτό ακριβώς είναι η δύναμη του "Statues": Ένας δίσκος με δέκα κομματάρες (και μια εισαγωγή ντε).