Billy Bragg

Τριάντα χρόνια καριέρας συμπληρώνει φέτος ο Billy Bragg και αν αυτό υπονοεί μια κάποια κούραση αυτή θα πρέπει να εντοπιστεί μόνο σε μία πεσιμιστική διάθεση που διακρίνεται στους στίχους του. Αλλά και αυτής η αιτία είναι μάλλον η απογοήτευση για την πορεία του κόσμου παρά οτιδήποτε άλλο. Γιατί 30 χρόνια τώρα ο Billy Bragg εκτός των άλλων είναι και ένας συνειδητοποιημένος αριστερός, ενεργός ακτιβιστής και συνθέτης σύγχρονων τραγουδιών διαμαρτυρίας, λογικό λοιπόν να μη βλέπει με θετική ματιά τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, λογικό να κλείνει και το πρώτο τραγούδι του δίσκου με τους στίχους «this is how the end begins».

Με όπλο την ακουστική του κιθάρα και την Dylan-ική του ικανότητα στην έξυπνη στιχουργική ο Billy Bragg κινείται ανάμεσα σε θέματα κοινωνικά και ερωτικά πάντοτε όμως με τις  πανέμορφες ευαίσθητες μελωδίες και με την εκφραστική του φωνή να κάνουν το απλό να φαίνεται και εύκολο. Η μαγκιά του "Tooth & Nail" όμως είναι ότι τίποτα εύκολο δεν υπάρχει στο να συνδυάζεις την πολιτική κριτική ματιά με μία εσωτερική αναζήτηση που διακατέχει όλον τον δίσκο. Ακόμα και οι κοινωνικοπολιτικές αναφορές του δεν γίνονται σε επίπεδο συνθηματολογίας, ακόμα και αυτής της Woody Guthrie-ικής ή Pete Seeger-ικής προέλευσης. Αντίθετα βρίσκουν την ουσία θέτοντας κυρίως ερωτήματα και ανησυχίες περιγράφοντας ταυτόχρονα έναν κόσμο που σίγουρα δεν είναι αυτός στον οποίο η μαζική κουλτούρα συνήθως ρίχνει το φως της δημοσιότητας. Το γεγονός ότι κλείνει το δίσκο με το "Tomorrow's Going To Be a Better Day" (μία απάντηση στο περίφημο «τέλος της Ιστορίας» του Fukuyama) με την κατάφαση «το αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα, θα την κάνουμε εμείς έτσι» αφήνει τον ακροατή με αισιοδοξία και ελπίδα.

Τίποτα εύκολο δεν υπάρχει επίσης και όταν, ναι μεν κινείται σε υφολογικά μονοπάτια που με άνεση θα έμπαιναν στην folk κατηγορία, αλλά είναι τόσο λιτά και αληθινά που ξεπερνάν τα είδη. Στο "There Will Be A Reckoning" εμφανίζεται επικός και λυτρωτικός με την Springsteen-ική έννοια του όρου. Το "No One Knows Nothing Anymore", το έτερο πιο ελκυστικό τραγούδι του δίσκου, θα μπορούσε να είναι τραγούδι δρόμου αν οι στίχοι που ξεκινούν από το σωματίδιο του Higgs και ανοίγονται σε πολλές κατευθύνσεις δεν το έκαναν πολύ πιο αστικό. Στο "January Song"  μας εισαγάγει την ακουστική του κιθάρα που μας κρατάει εξαιρετική παρέα και στα "I Ain't Got No Home" (πολύ κοντά στο πρόσφατο ύφος του Ry Cooder) και "Your Name On My Tongue". Στο τελευταίο η συνοδεία πιάνου κάνει τη διαφορά όπως στο "Handyman Blues" την κάνει η προσθήκη dobro κιθάρας.

Αν μη τι άλλο, ένα σύνολο υπέροχων τραγουδιών, προσιτών, οικείων σαν να τα έχετε γράψει εσείς. Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά τελικά από έναν άνθρωπο που γράφει από και για τον καθημερινό άνθρωπο. Θα το βρείτε πολύ ψηλά στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς σε πολλά ξένα περιοδικά, είναι σίγουρο.