Baby Guru

Ένας από τους καλύτερους τρόπους που έχουμε βρει στην Ελλάδα για να μη γίνεται ποτέ τίποτα είναι οι άσκοπες συγκρίσεις: «Γιατί τώρα και όχι πιο πριν;», «Γιατί εδώ και όχι εκεί;», «Γιατί αυτοί και όχι οι άλλοι;». Προσπαθώντας να αποφύγω αυτό το σκόπελο, δε θα ασχοληθώ με το γιατί οι Baby Guru έτυχαν της προώθησης και μαζικής αναγνώρισης που άλλοι στο παρελθόν με παρόμοια στοιχεία είχαν στερηθεί. Είναι καλύτεροι; Μάλλον όχι, μπορώ να σκεφτώ και άλλες περιπτώσεις ελληνικών συγκροτημάτων που κινούμενα σε παρόμοια μουσικά μονοπάτια τα κατάφερναν εξίσου καλά, αλλά έμειναν στην αφάνεια. Χαίρουν άδικα αυτής της εκτίμησης; Επίσης όχι, ο δίσκος τους είναι κάτι παραπάνω από αξιόλογος, είναι θαυμάσιος. Σε αυτό θα επικεντρωθώ και όλα τα άλλα τα αφήνω στους ίδιους να τα εκτιμήσουν και στους υπόλοιπους να τα ζηλέψουν.

Η μαγκιά είναι ότι όλα τα προαναφερθέντα τα κατάφεραν παίζοντας ένα είδος kraut rock και avant garde ψυχεδέλειας. Kraut rock μάλιστα όχι με την έννοια της κοσμικής, spacey μουσικής τόσο, όσο με το σχεδόν industrial ρυθμό των Can (περισσότερο) και των Faust (λιγότερο). Βάλτε στην εξίσωση και τους ξερούς και πρώιμους ηλεκτρονικούς ήχους των Silver Apples και των Fifty Foot Hose και την υποβλητική χροιά της φωνής του Jim Morrison και διαμορφώνεται σταδιακά η εικόνα των Baby Guru.

Ο Obi Seratone (φωνή, πλήκτρα και λογής μπλιμπλίκια) και o Sir Kosmiche (μπάσο) μας έρχονται από τους Duke Abduction και μαζί τους φέρνουν τον αφρικάνικο ρυθμό που συχνά συμμερίζεται και ο drummer King Elephant. Πρώτη εύκολη παρατήρηση, σε σχέση με το προηγούμενο συγκρότημα, είναι η εξέλιξη των φωνητικών. Αντί για την προσπάθεια ερμηνείας με έντονο μελωδικό χαρακτήρα, που τελικά δεν κόλλαγε στον Obi, εδώ δίνεται βάρος στο ρυθμικό, οργανικό μέρος των φωνητικών ή την ερμηνευτική, τραγουδιστή απαγγελία στίχων. Και ως εκ θαύματος, η αλλαγή δουλεύει πολύ καλά. Το δε μικρό «πείραγμα» της φωνής ηλεκτρονικά και τα αγριεμένα ξεσπάσματα δίνουν μία επιπλέον απόκοσμη έκφανση, που είναι το κερασάκι στην τούρτα.

Από εκεί και μετά, το μουσικό κομμάτι έχει την ευφυΐα αλλά και την ικανότητα να ακροβατεί ανάμεσα σε πειραματικό ήχο και άμεσες μελωδίες, καταφέρνοντας έτσι να φτάσει μεν μέχρι το mainstream ραδιόφωνο, αλλά να ξεχωρίζει σαν τη μύγα στο γάλα - και αυτό είναι κοπλιμέντο. Υπάρχουν τραγούδια που ξεχωρίζουν και μπορούν να ακούγονται μεμονωμένα, όπως το πρώτο single, "Holy Grey", τα αγαπημένα μου electro-garage-punk "Here Comes The Luliluri" και "Kicks With Mary", το ήδη επιτυχημένο και κρυφοχίπικο "Marilu", το σκοτεινό "I'm Only Spinning" και το "Perfect Make-Up", αλλά η πραγματική αξία είναι το πώς αυτά δένουν με πιο πειραματικές συνθέσεις συνόλου, όπως οι "Secondary Angle And Shades Of Infinity", "Ariel".

Ευχές δε χρειάζονται νομίζω, μόνο συγχαρητήρια, αφού ήδη είναι talk of the town. Πιστεύω και ελπίζω ότι αυτό είναι ένα hype που δε θα ξεφουσκώσει εύκολα.