Avenged Sevenfold

Δεν είναι καθόλου εύκολο και το καταλαβαίνω απόλυτα. Όταν σπάει ένας κρίκος είναι  επικίνδυνο γιατί μπορεί  να πεταχτεί ολόκληρη η αλυσίδα. Οι  Avenged Sevenfold έπρεπε λοιπόν μετά τον θάνατο του drummer τους  Jimmy "The Rev" Sullivan, να ξεπεράσουν το σοκ, να θρηνήσουν τον χαμό του, να συνέλθουν και να αναπροσαρμόσουν τα μελλοντικά σχέδιά τους κυρίως όσον αφορά το θέμα του καινούργιου  δίσκου που ήταν σχεδόν έτοιμος για κυκλοφορία τότε και που τελικά άργησε λίγους μήνες.

Όταν λοιπόν ο "The Rev" βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του, οι υπόλοιποι δεν το έβαλαν κάτω. Ανασυντάχθηκαν και έβαλαν σκοπό να τελειώσουν το συγκεκριμένο δίσκο,  σαν φόρο τιμής στον εκλιπόντα αδερφό τους και έτσι έγινε. Το δυσαναπλήρωτο κενό βάλθηκε να καλύψει ο Mike Portnoy των Dream Theater ο οποίος με ανάμεικτα,  λόγω του τραγικού συμβάντος,  συναισθήματα, δεν αρνήθηκε να συμμετάσχει στις ηχογραφήσεις του "Nightmare" δηλώνοντας ότι είναι τιμή του αυτή η συνεργασία θεωρώντας τους Αμερικάνους σπουδαία μπάντα. Οι ηχογραφήσεις συνεχίστηκαν και τα μέρη που αφορούσαν τα τύμπανα γράφτηκαν από τον Portnoy  πάνω στην «κληρονομιά» που είχε αφήσει ο  "The Rev", μιας και ίδιος είχε προλάβει να παίξει το μεγαλύτερο μέρος αυτών πριν το τελευταίο αντίο.

Κάπως έτσι φτάσαμε στον περασμένο Ιούνιο όταν πριν την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε δύο νέα τραγούδια, αρχικά το ομώνυμο και στη συνέχεια το "Buried Alive", τα οποία λειτούργησαν σαν προπομπός του album. Τα συμπεράσματα; Κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικά, αμφότερα εξαιρετικά τραγούδια,  έθεσαν τις βάσεις για αυτό που πιστοποιήθηκε με την ακρόαση ολόκληρου  του "Nightmare.  Ένα συναισθηματικά φορτισμένο, αριστοτεχνικά δομημένο και εκτελεσμένο πόνημα, που ήρθε να αποδείξει την αξία τούτης της μπάντας και να την διαχωρίσει μια και καλή από κινήματα και ταμπέλες που κατά καιρό της έχουν αποδοθεί, τοποθετώντας την αυτόματα στο πάνθεον του σύγχρονου  metal  χάρτη. Μια δισκογραφική δουλειά που εσωκλείει επιτυχημένα  κάποιες από τις βασικές αρετές που οι περισσότεροι από εμάς αγαπήσαμε στο heavy metal, πάθος, ένταση, μελωδία και πάνω από όλα ήχο βαρύ και  εμφατικό, ικανό να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του. Και λέω heavy metal, γιατί αυτό είναι τελικά οι Avenged Sevenfold, ένα τρανό παράδειγμα σύγχρονου heavy metal συγκροτήματος επηρεασμένο βαθιά από κάποια μεγαθήρια του είδους όπως οι Metallica, oι Iron Maiden, ακόμα και οι Guns N Roses, φιλτραρισμένα όλα τους  σοφά, χτίζοντας τον προσωπικό ήχο αυτών των Αμερικανών.

Ειδικότερα, το "Nightmare" ακούγεται και είναι πιο βαρύ από τον προκάτοχό του. Τα θεατρικά στοιχεία που κάποιος ξεχώριζε στο προηγούμενο album, λείπουν εδώ και δίνουν τη θέση τους σε περισσότερα και πιο βαριά riff. To "God Hate Us" αποδεικνύει κάτι τέτοιο καθώς είναι ίσως το πιο ακραίο τραγούδι που έχουν γράψει ποτέ και φιλοξενεί τα σχεδόν brutal φωνητικά του M.Shadows. Μπαλάντες όπως τα "So Far Away" και "Tonight The World Dies" σαφώς και υπάρχουν με το πνεύμα του "The Rev" να πλανάται στο άκουσμά τους, ακόμα περισσότερο στο "Fiction", τραγούδι στο οποίο ο ίδιος ο μακαρίτης προτού «αποδημήσει» πρόλαβε να παίξει πιάνο και να τραγουδήσει το ρεφρέν. Τα "Natural Born Killer", "Welcome To The Family", το έπος "Save Me" και βεβαίως το ομώνυμο και το "Buried Alive" τα οποία προανέφερα, αποδεικνύουν ξεκάθαρα ένα πολύ υψηλό επίπεδο σύνθεσης, πλαισιωμένο από καταπληκτικές ενορχηστρώσεις και ακόμα μεγαλύτερη μουσικότητα από όλα τα μέλη της μπάντας.

Το θέμα με τους Avenged Sevenfold είναι ότι παρόλη την επιτυχία τους στην Αμερική και την συχνή παρουσία τους στο billboard, η καθολική αποδοχή τους σε παγκόσμιο επίπεδο δεν έχει έρθει ακόμα. Ταμπέλες όπως metalcore, popmetal, emocore(έλεος!), δεν βοήθησαν αυτή τη σπουδαία μπάντα να φτάσει στα αυτιά του παραδοσιακού μεταλά. To "Nightmare" κραυγάζει πως κάτι τέτοιο ήρθε η ώρα να γίνει και να διεκδικήσει μια θέση στη δισκοθήκη αυτών που όπως και εγώ, μεγαλώσαμε κάνοντας τεμενάδες στο "And Justice For All" και το "Seventh Son Of A Seventh Son".