Atreyu

Καμιά φορά αυτή η νεολαία με φέρνει σε δύσκολη θέση. Δεν καταλαβαίνω αν η διαφοροποίησή της είναι προϊόν εναλλακτικού τρόπου σκέψης ή απλώς μια ακόμα τάση, ένα σημάδι των καιρών που θα παρέλθει. Έτσι ποτέ δεν κατάλαβα την μόδα στις core μουσικές και στα εκάστοτε προθέματα που τους επισυνάπτουν, που στο δικό μου μυαλό έχουν ως βασικό χαρακτηριστικό ότι, ασχέτως αν ξέρουν ή όχι να τραγουδούν, πρέπει να γκαρίξουν / φωνάξουν / ουρλιάξουν λίγο. Παράλληλα έχει κυριαρχήσει ένα υπερμοντέρνο image με ομορφόπαιδα γεμάτα tattoos, piercing και πολύ μόδα να πουλήσουμε.

Έχοντας την αρνητική προκατάληψη της μουσικής αρτηριοσκλήρωσης που όλοι αποκτάμε με τα χρόνια, ποτέ δεν ήθελα να είμαι δογματικός και προσπαθώ να είμαι ενήμερος για τις νέες μπάντες, την επόμενη γενιά του rock / metal ήχου . Εξετάζοντας - από μουσικής άποψης - τι έχουν να πουν οι νεανίες, έχω φτάσει σε σημείο να συμπαθώ αρκετά συγκροτήματα, ανακαλύπτοντας εξαιρετικά σημεία στις μουσικές τους και περιμένοντας τη στιγμή που θα ωριμάσουν και θα αξιοποιήσουν το ταλέντο τους σε μουσικές που μπορώ να εκτιμήσω λίγο περισσότερο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι Atreyu που αρχικά μού κίνησαν περισσότερο το ενδιαφέρον λόγω της ελληνικής καταγωγής του τραγουδιστή τους, Alex Varkatzas, και της φασαρίας γύρω από τη μουσική τους. Μου ήταν αδιάφοροι μέχρι το "Lead Sails, Paper Anchor" που κυκλοφόρησαν το 2007 και το οποίο αποτελεί μια από τις ωραιότερες προτάσεις σε όποιον θέλει να ακούσει φρέσκια σκληρή μουσική που κολλάει ακριβώς σε αυτό που περιέγραψα νωρίτερα. Ελαχιστοποίησαν τα «φωνακλάδικα» φωνητικά, εστίασαν στο να γράψουν καλά τραγούδια, ανακάλυψαν ότι ο drummer τους έχει φωνάρα και δημιουργεί πολύ ωραίο φωνητικό δίπολο με τον Varkatza και το αποτέλεσμα δικαίωσε το ρίσκο, αφού ο δίσκος είναι γεμάτος hits.

Το "Congregation Of The Damned" δύο χρόνια μετά, θα έπρεπε να ξεκαθαρίσει πολλά πράγματα. Κι όμως δεν το κάνει σε ικανοποιητικό βαθμό. Βλέποντας το videoclip από το πρώτο single "Strom To Pass" μάζευα το σαγόνι μου και μάλλον έθεσα πολύ υψηλά τις απαιτήσεις από αυτό που περίμενα να ακούσω. Θα ήμουν τρομερά άδικος να πω το συνολικό αποτέλεσμα απογοητευτικό, αλλά από την άλλη δεν είναι δα και κάτι το εξαιρετικό. Είναι πιο heavy, σκοτεινό και εσωστρεφές από τον προκάτοχό του. Τι με χάλασε; Το γεγονός ότι έδωσαν περισσότερο χώρο πάλι στα λιγότερο μελωδικά φωνητικά, όχι υπερβολικό, αλλά ήταν αχρείαστη η επιστροφή σε κάτι τέτοιο. Επίσης δεν υπάρχουν τόσες catchy μελωδίες, όπως στο "Lead Sails, Paper Anchor". Σχετικά με την παραγωγή, ο ήχος είναι λίγο πιο συμπιεσμένος. Τι μου άρεσε; Ότι δούλεψαν περισσότερο κάποια κομμάτια σε θέμα ενορχήστρωσης, τα guitar lead παραμένουν εξαιρετικά, έχουν μερικές φοβερές ιδέες εστιασμένες στην μελωδία και έχουν πάλι σε πρωταγωνιστικό ρόλο τα φωνητικά του drummer  Brandon Saller.

Περίμενα ένα δίσκο σημείο αναφοράς για το σύγχρονο σκληρό ήχο από τους Atreyu, αλλά το "Congregation Of The Damned" δεν είναι τέτοιο. Παρόλα αυτά προτρέπω να τσεκάρετε, οπωσδήποτε το "Storm To Pass" που αναφέρθηκε πριν, το ομώνυμο και το "Gallows" και να διακρίνετε μόνοι σας τα δύο άκρα της μουσικής τους, από το καταιγιστικό "Ravenous"  στην μπαλάντα "Wait For You" που κλείνει το δίσκο. Δεν πραγματοποίησαν το επόμενο βήμα μπροστά που περίμενα, αλλά από την άλλη δεν είναι και βήμα πίσω στην πορεία τους προς τα μεγαλύτερα σαλόνια. Έχουν πάντως πολλές ιδέες, καλό τεχνικό υπόβαθρο, γράφουν hit και διαθέτουν την εμφάνιση. Η μουσική βιομηχανία τα εκτιμά αυτά. Και εμείς ενίοτε.