Artificial Brain

Σε περίπτωση που δεν το έχετε αντιληφθεί, την τελευταία δεκαετία κάθε παρακλάδι του death metal περνάει μια αναβίωση. Μάλιστα, οι πιο τεχνικές και προοδευτικές του αποφύσεις ανοίγουν διαρκώς τα φτερά τους ωθώντας το είδος στα όριά του. Ένα από τα σχήματα που συνέβαλε τα μέγιστα σε αυτή την προσέγγιση στο πρόσφατο παρελθόν, είναι και οι Artificial Brain. Με το ντεμπούτο τους, "Labyrinth Constellation" να πραγματοποιεί μια εντυπωσιακή εκκίνηση το 2014, καθώς και το, "Infrared Horizon" τρία χρόνια αργότερα, να τους καθιερώνει στο σχετικό κοινό, η μπάντα με το sci-fi concept και τις πυκνές και ακραίες δομές της αποτελεί μια από τις εγγυήσεις του ώρου.

Ο τρίτος δίσκος του συγκροτήματος, κλείνει έναν κύκλο. Πρόκειται για το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας με τον τραγουδιστή Will Smith ενώ αποτελεί και τον επίλογο στην μυθοπλασία που ξεδιπλώθηκε σε αυτά τα τρία άλμπουμ. Τo τελευταίο, όπως καθίσταται σαφές και από την ηχητική κατεύθυνση του δίσκου, διαδραματίζει και καθοριστικό ρόλο όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα. Το "Artificial Brain" βρίσκει τους Αμερικανούς να δαμάζουν το χάος που εξαπέλυσαν στο παρελθόν και να δίνουν έμφαση στις δραματικές μελωδίες. Το "Tome Of The Exiled Engineer" στο μέσο του άλμπουμ σηκώνει το βάρος της αφήγησης αποτελώντας μια εξέχουσα στιγμή του δίσκου με τις jazz πινελιές, ενώ το "Embalmed With Magma" που ακολουθεί, επαυξάνει την πεποίθηση πως οι Artificial Brain επιχείρησαν να δημιουργήσουν τον πιο εξωστρεφή τους δίσκο.

Έχοντας στο πλευρό τους ως σύμμαχο τόσο μια εξαιρετική επιλογή, όσο και πληθώρα σημαντικών καλεσμένων σε φωνητικά, οι Artificial Brain πραγματοποιούν τη μεγάλη έξοδο. Προς το παρόν είναι άγνωστο το επόμενο βήμα όσον αφορά το μέλλον της μπάντας, αλλά η τρίτη τους δουλειά παρουσιάζει το πιο ανθρώπινο πρόσωπό τους. Η μηχανιστική, και συχνά απάνθρωπη, προσέγγιση των προκατόχων εδώ αν και σποραδικά παρούσα, όπως στο υπερηχητικό "Parasite Signal", έχει παραχωρήσει τη θέση της σε πιο ευδιάκριτα κιθαριστικά θέματα. Βέβαια, μην διανοηθείτε να θεωρήσετε πως ο εξωσκελετός των Demilich, το πνεύμα των Gorguts, η βαρβαρότητα των Immolation και οι μαύρες μελωδίες των Ulcerate δεν είναι εκ νέου παρόντα. Πίσω από κάθε λεπτομέρεια όπως το ιδιότυπο σόλο στην αρχή του "Cryogenic Dreamworld" βρίσκεται ένας παροξυσμός όπως στην εναρκτήρια ομότιτλη σύνθεση. Ανά στιγμές δε, όπως στο υποβλητικό "Celestial Cyst" είδα γαλλικά avant-garde οράματα να κάνουν την εμφάνισή τους.

Το ταξίδι των 46 λεπτών αυτού του δίσκου μέσα από αδιανόητες μπασογραμμές, βορβορώδη φωνητικά, δυσαρμονικά ξεσπάσματα ηχητικών καταιγίδων και αστρικές ρυθμικές ταχύτητες, παρά την πυκνότητά του παραμένει προσιτό. Οι Artificial Brain με την επιλογή τους να αναδείξουν περισσότερα mid-tempo και ατμοσφαιρικά σημεία, μαυρίζοντας την ήδη post αποδόμησή τους, παρέδωσαν στο τρίτο τους χτύπημα μια κυκλοφορία που δεν περιορίζεται στα σφιχτά όρια του ακροατηρίου τους. Η κινηματογραφική παράθεση, αλλά και απόδοση, των κιθαριστικών θεμάτων και πλήκτρων του φινάλε του δίσκου στο "Last Words Of The Wobbling Sun" σκηνοθετεί την αίσθηση της εγκατάλειψης σε μια έρημο, εντείνοντας την αίσθηση της εικονοπλασίας που υφίσταται στο άλμπουμ.

Αυτή ακριβώς η σιωπή του φινάλε, ενυπάρχει καθ’ όλη τη διάρκεια των δέκα συνθέσεων του άλμπουμ. Η διαστημική φύση του δίσκου μοιραία οδηγεί σε υπαρξιακά και εναγωνιώδη ερωτήματα και θεματικές, με την αντίθεση βάρβαρων ρυθμικών ("Glitch Cannon") και μνημονικών leads ("A Lofty Grave") να αφήνει μια πιο προοδευτική και επική επίγευση στην κυκλοφορία. Συνεπώς, και ενώ ακόμη περιμένουμε το δεύτερο άλμπουμ των, ομοϊδεατών και labelmates, Chthe’ilist, το "Artificial Brain" είναι το πολυαναμενόμενο και κρίσιμο τρίτο βήμα ενός σχήματος που τόλμησε να στοχεύσει στην παράνοια του αδέσμευτου extreme metal και να την μορφοποιήσει σε κάτι ιδιαίτερα προσωπικό. Μια άκρως ενδιαφέρουσα και ευρηματική δισκογραφία κρύβεται εδώ και οι Artificial Brain είναι ώρα να αναγνωριστούν ως ένα από τα εξέχοντα death metal σχήματα του σήμερα.

Bandcamp
Youtube