Art Of Illusion

Ο δεύτερος δίσκος των Art Of Illusion, τέσσερα χρόνια μετά το "Round Square Of The Triangle", έρχεται να ανεβάσει εμφατικά επίπεδο στους Πολωνούς prog metallers. Μιλάμε για ποιοτικό επίπεδο, διότι εμπορικά παραμένουν self-released με μηδαμινή προώθηση. Αν ψάξετε στο διαδίκτυο δεν θα βρείτε παρά απειροελάχιστες κριτικές ή έστω αναφορές στο άλμπουμ, κάτι που δεν θα φανταζόταν κανείς αν άκουγε tabula rasa τις μεγαλεπήβολες συνθέσεις, με την περίσσεια τεχνική και την γυαλισμένη παραγωγή.

Δύο πράγματα φέρνει στο μυαλό η μουσική τους. Πρώτον, Dream Theater. Σόλο κιθάρας και πληκτρών, περίπλοκοι ρυθμοί, μεγάλες διάρκειες κομματιών, άγριες διαθέσεις με αρκετές μελωδικές ευαισθησίες... Δεύτερον, Metallica, κυρίως λόγω της χροιάς του πολύ καλού τραγουδιστή τους, Marcin Walzcak σε αρκετά τραγούδια, όπως το ομώνυμο. Βασικά, οι Art Of Illusion έχουν ανοίξει για τους Dream Theater, όπως επίσης και για άλλες μπάντες (Anathema, Evergrey, Pendragon κτλ). Από συμπατριώτες τους, έχουν παίξει με τους (ποιους άλλους;) Riverside και άλλα συγκροτήματα γνωστά στη χώρα μας, όπως οι Tides From Nebula. Η Πολωνία έχει μεγάλη παράδοση στο μελωδικό progressive rock/metal. Βάζοντας στην άκρη τους Riverside, θυμόμαστε επί παραδείγματι Indukti, Blindead, Votum, Disperse, Lebowksi κτλ. Όποιος, δε, παρακολουθεί τα blogs με τους τόνους μουσικής τα τελευταία χρόνια θα έχει παρατηρήσει ένα pattern από ένα σωρό άσημες μπάντες αυτού του ύφους να ξεπηδάνε.

Ποιοτικά, όμως, το "Cold War Of Solipsism" είναι άλλη υπόθεση. Επαγγελματικό και δουλεμένο μέχρις εσχάτων, κάτι που γίνεται πρόδηλο ήδη από τα εξαιρετικά video clips (με ελάχιστους viewers συγκριτικά με το επίπεδό τους) για το opener "Devious Savior" - ωραίο αλλά ίσως η πιο αδύναμη στιγμή του άλμπουμ - και για την κομματάρα "Allegoric Fake Entity". Ο δίσκος κατά κύριο λόγο κινείται στις ίδιες dream theater-ικές μανιέρες. Έχει μέχρι και το μπαλαντοειδές κομμάτι (βλέπε "Able To Abide"). Ενώ δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, το σύνολο του άλμπουμ είναι εξαιρετικά απολαυστικό. Το πιάνο είναι ευφυέστατα τοποθετημένο στα σωστά σημεία, οι κιθάρες είναι μελετημένες στο έπακρο, το αποτέλεσμα παρουσιάζεται στιβαρό και πάρα πολύ ώριμο, δεν αμφιταλαντεύεται δευτερόλεπτο, ουδέποτε καταπίπτει σε rookie mistakes, τίποτα το ακατέργαστο. Ακόμα και όταν φτάνουν στις υψηλότερες διάρκειες συνθέσεων, στα δύο τελευταία κομμάτια, καταφέρνουν να μην πλατειάσουν.

Πέρα, λοιπόν, από μια καλή ευκαιρία να μάθετε τι είναι ο σολιψισμός ή αυτοκρατία (google it), το "Cold War Of Solipsism" είναι ένας από τους πιο απολαυστικούς δίσκους που θα ακούσετε μέσα στη χρονιά - προφανώς αν αρέσκεστε σε αυτούς ακριβώς τους ήχους και δεν ψάχνετε ένα πιο προκλητικό για το αυτί άκουσμα. Τους αξίζουν πολύ περισσότερα απ’ όσα έχουν κερδίσει μέχρι στιγμής.

Το ακούτε όλο στο BandCamp.