Arbouretum

Σου το είχα πει από το 2009, αλλά δε με άκουσες. Εάν το είχες κάνει, θα είχες απολαύσει έναν, κατά την προσωπική μου άποψη, από τους καλύτερους δίσκους εκείνης της χρονιάς. Μη χάσεις άλλη μία ευκαιρία για τον αντίστοιχο του 2011. Γιατί οι Arbouretum το κατάφεραν και φέτος.

Ή καλύτερα θα έπρεπε να πούμε ο Dave Heumann, που ως τραγουδιστής, κιθαρίστας, συνθέτης και το μοναδικό σταθερό μέλος του συγκροτήματος είναι το κέντρο γύρω από το οποίο περιστρέφονται τα πάντα και, φυσικά, η πηγή της έμπνευσης. Αυτή τη φορά, μάλιστα, άντλησε τις ιδέες του από τις διδαχές του Carl Jung, ιδρυτή της Αναλυτικής Ψυχολογίας, πάνω στις οποίες βάσισε χαλαρά και τους ποιητικούς στίχους του.

Από την άλλη, η μουσική του συνεχίζει στην ευθεία που ορίζουν η σύγχρονη americana από τη μία και η folk psych από την άλλη. Μόνο που αυτή τη φορά τα πράγματα έχουν γίνει κατάτι σκληρότερα, με την κιθάρα να παραμορφώνεται και να fuzzάρει σε επίπεδα που μόνο ο Neil Young έχει αγγίξει στο παρελθόν, τα riff έχουν γίνει πιο βαριά και πιο κομβικά και αυτό που στο "Song Of The Pearl" αχνοφαινόταν ως stoner προσέγγιση εδώ σχηματοποιείται καθαρότερα σε ένα desert rock τοπίο. Πουθενά δεν είναι καθαρότερο αυτό από ό,τι στο δεκάλεπτο και jam-αριστό "Song Of The Nile", που θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα του να βάλετε ένα 45άρι των Kyuss να παίξει στις 33 στροφές. Γήινο και μεθυστικό είναι και το έτερο μεγάλης διάρκειας τραγούδι, "Waxing Crescents", το οποίο όμως γίνεται σε στιγμές και υποχθόνιο, καθώς η ψυχεδέλεια ερωτοτροπεί ασύστολα με ένα αρχέγονο groove.

Γενικότερα οι Arbouretum αρέσκονται στο να κρατάνε χαμηλά τις ταχύτητες και να δίνουν στις συνθέσεις τους το χρόνο που χρειάζονται για να αναρριχηθούν στη σπονδυλική στήλη του ακροατή και μέσω των αυτιών του να καταλάβουν πλήρως τις αισθήσεις του. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί το "The Empty Shell", που είναι με διαφορά το πιο up-tempo τραγούδι του άλμπουμ και θυμίζει Lou Reed στην ανάπτυξή του. Οι συνθέσεις, όμως, που ανεβάζουν την ποιότητα του δισκου στα ίδια, αν όχι σε ανώτερα, επίπεδα από το "Song Of The Pearl" είναι αυτές που έχουν (στρατηγικά;) τοποθετηθεί στην αρχή και βασίζονται σε υπέροχες μελωδικές γραμμές και λυρικά ρεφρέν. Το "White Bird" διακατέχεται από ένα υποσυνείδητο αίσθημα ευφορίας, υποκινούμενο από το ρυθμικό τραγούδισμα του Heumann.

Στην ακριβώς αντιπέρα όχθη, το "When Delivery Comes" υποσκάπτεται από μία απροσδιόριστη, σκοτεινή διάθεση, ενώ σε κάποιους μπορεί να δώσει την εντύπωση ότι ρυθμικά επαναλαμβάνει στο διηνεκές την εισαγωγή του "War Pigs" των Sabbath, εμπλουτισμένο με ένα διεισδυτικό riff. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, όμως, δηλώνει υποψηφιότητα για ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς. Σαν ανάμιξη των δύο πρώτων συνεχίζει το "Destroying To Save", με τον Heumann να συνεχίζει να σκαρώνει ώριμες μελωδίες, τις οποίες θαρρείς και χρωματίζει η κιθάρα του πατώντας στα σχέδια που έχει πρώτα χαράξει η φωνή του. Ή ίσως το αντίστροφο. Τέλος, ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει στη διασκευή στον πασίγνωστο country/folk ύμνο "The Highwayman" του Jimmy Webb, η οποία ίσως είναι η καλύτερη που προσωπικά έχω ακούσει και απολύτως προσαρμοσμένη στα δεδομένα των Arbouretum, λες και είχε γραφτεί ειδικά για αυτούς.

Το "The Gathering" αποδεικνύει ότι οι Arbouretum ήρθαν για να μείνουν και μάλιστα ενδέχεται αυτό να είναι το άλμπουμ που θα καταφέρει να γυρίσει περισσότερα κεφάλια προς το μέρος τους. Γιατί δεν είναι μουσική που κοπιάρει το παρελθόν, αλλά ούτε και είναι μπροστά από την εποχή της. Είναι ένα υπό διαμόρφωση παρόν, που παραδόξως έχει ελάχιστη συνάφεια με την εποχή του, δεν κατηγοριοποιείται εύκολα και το σύνολό του είναι ανώτερο του αθροίσματος των στοιχείων που το αποτελούν. Αν το αφήσεις να περάσει και αυτή τη φορά, εδώ θα είμαστε σε δύο χρόνια να ξαναλέμε τα ίδια...