Apocalyptica

Οι Φινλανδοί τσελίστες επιστρέφουν με τον αισίως έβδομο δίσκο τους, έχοντας διαγράψει μία αξιοζήλευτη πορεία που δύσκολα θα προέβλεπε κάποιος το '96, όταν το "Plays Metallica By Four Cellos" είχε κάνει πολλά κεφάλια να γυρίσουν. Στον νέο τους δίσκο δεν επιχειρούν κάτι ρηξικέλευθο. Πατούν πάνω στην δοκιμασμένη φόρμουλα του "Worlds Collide" και την αναπαράγουν, εναποθέτοντας μεγαλύτερο βάρος στις ορχηστρικές τους στιγμές, για να καταλήξουν σε ένα μεστό αποτέλεσμα, πλούσιο σε συναισθήματα.

Η συνταγή, λοιπόν, προστάζει αρχικά για τέσσερα κομμάτια με φωνητικά, τραγουδισμένα από τέσσερις διαφορετικούς καλεσμένους. Ο Gavin Rossdale των Bush βάζει τη σφραγίδα του στο πρώτο single του δίσκου, "End Of Me", φέρνοντας έναν alternative αέρα από την επανενωμένη μπάντα του. Στο ίδιο περίπου μήκος κύματος κινείται και το αμέσως επόμενο "Not Strong Enough", με τον Brent Smith των Shinedown να συμβάλλει τα μέγιστα στην εμπορικότητα ενός ακόμα, καταδικασμένου για εκτεταμένο airplay, τραγουδιού. Το τσέλο μπορεί να μην πρωταγωνιστεί στα παραπάνω κομμάτια, τα οποία ενδέχεται να χαρακτηριστούν απρόσωπα και εκτός κλίματος για τα δεδομένα της μπάντας, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με το "Broken Pieces". Ακόμα κι αν η Lacey Mosley των Flyleaf δεν προσθέτει τίποτα σπουδαίο με την ερμηνεία της, εν τούτοις ταιριάζει απόλυτα στο κομμάτι, το οποίο με τη σειρά του ταιριάζει απόλυτα σε δίσκο των Apocalyptica. Παρόλα αυτά, το πιο ενδιαφέρον και «περιπετειώδες» από τα τέσσερα είναι το -τελευταίο κατά σειρά- "Bring Them To Light". Ο Joe Duplantier των Gojira απογειώνει το κομμάτι με την χαρακτηριστική φωνή του, όμως το σημαντικότερο είναι ότι το τραγούδι μοιάζει να γράφτηκε πριν το αγγίξει ο Duplantier, και όχι πάνω στη φωνή του ή στο ύφος της μπάντας του.

Τον χορό των προσκεκλημένων του δίσκου κλείνει παραδοσιακά ο Dave Lombardo των Slayer, ο οποίος αφήνει το στίγμα του στο δυναμικό "2010". Η κατηγορία στην οποία εντάσσεται το κομμάτι, αυτή δηλαδή των πιο heavy και γρήγορων instrumental, είναι μάλλον το μεγάλο όπλο στο "7th Symphony". Και η αλήθεια είναι ότι ο drummer Mikko Siren ούτε κατά διάνοια δεν επισκιάζεται από τον διάσημο «ανταγωνιστή» του. Ειδικά στο εναρκτήριο επικό επτάλεπτο "At The Gates Of Manala" και στο -επίσης επικό επτάλεπτο- "Rage Of Poseidon" που κλείνει τον δίσκο αποδίδει εξαιρετικά, παίρνοντας μάλιστα πότε-πότε τα ηνία από τους τρεις τσελίστες. Οι Topinnen, Lötjönen και Kivilaakso εμπλουτίζουν τους ήχους των εγχόρδων τους με παραμορφώσεις, εφέ, βαριές goth-ίζουσες μελωδίες, αλλά και ήρεμα περάσματα κλασικής μουσικής, αποδεικνύοντας ότι το metal μπορεί να ακουστεί το ίδιο βαρύ και χωρίς κιθάρες.

Τα soundtrack-ικά "On The Rooftop With Quasimodo", "Beautiful" και "Sacra" μόνο απαρατήρητα δεν μπορούν να περάσουν. Το πρώτο μάλιστα ίσως είναι και το highlight του δίσκου, και ένα από τα πιο κολλητικά και ουσιώδη κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ. Το δεύτερο απλά μετουσιώνει τον τίτλο του σε νότες, ενώ το τρίτο ενοποιείται με το "Rage Of Poseidon", αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι του. Στην ειδική έκδοσή του, το album συμπληρώνεται από τα bonus κομμάτια "Through Paris In A Sportscar" και "The Shadow Of Venus", αλλά και από ένα ζωντανά ηχογραφημένο DVD από μία πρόσφατη ακουστική τους εμφάνιση στη Φινλανδία. Όσοι ψάξουν ακόμα περισσότερο, δε, θα βρουν και δύο ακόμα bonus τραγούδια μέσω του iTunes: το όμορφο αλλά αχρείαστο "Return Game", καθώς και μία διασκευή στο "Spiral Architect" των Black Sabbath.

Τελικώς, το "7th Symphony" είναι ένα album που διαδέχεται επάξια το πολύ καλό "Worlds Collide", και ίσως μάλιστα να το κερδίζει στα σημεία. Σίγουρα θα αφήσει τους οπαδούς της μπάντας ικανοποιημένους, κυρίως με τις ορχηστρικές συνθέσεις του, οι οποίες, αν και χωρίς στίχους, «μιλάνε» πιο καθαρά στον ακροατή. Αν μη τι άλλο, οι Apocalyptica γνωρίζουν πού πλεονεκτούν, και φροντίζουν να ρίχνουν το βάρος τους εκεί, δημιουργώντας πανδαισίες ήχων και εικόνων, αν και οι αντιθέσεις με τα «απαραίτητα» ρηχά ραδιοφωνικά hit γίνονται όλο και μεγαλύτερες από album σε album.