Annihilator

Έφυγε και πάλι ο έβδομος στη σειρά τραγουδιστής των Annihilator και ο Jeff Waters θα αναλάβει εκ νέου τα φωνητικά εκτός από -βαθιά ανάσα- τις κιθάρες ,το μπάσο, την σύνθεση και την παραγωγή του "Suicide Society". Αυτός ο υπερ-συγκεντρωτισμός ρόλων στο πρόσωπό του πιστεύω πως είναι η πηγή όλων των κακών για το συγκρότημα, αλλά θα επανέλθω σε αυτό πιο κάτω.

Πολλοί είναι αυτοί που θεώρησαν λάθος την ανάληψη των φωνητικών από τον Jeff και ίσως να έχουν δίκιο. Μπορεί να αγαπήσαμε δίσκους όπως τα "King Of The Kill" και "Refresh The Demon", αλλά η αλήθεια είναι πως, αν και δεν είναι κακός, δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο με τις ερμηνείες του. Η παραγωγή είναι τυπικά καλή και εξυπηρετεί μάλλον το ηχητικό όραμα της μπάντας , αλλά θα την χαρακτήριζα κάπως επίπεδη και σίγουρα δεν προσθέτει έξτρα πόντους στο σύνολο.

Τα περισσότερα τραγούδια του νέου δίσκου θα περάσουν και δεν θα αγγίξουν καθώς είναι φανερή η έλλειψη προσανατολισμού σε κάποια. Μιλάω για σύγκρουση μοντέρνων τάσεων με παλιά στοιχεία μέσα στις ίδιες συνθέσεις με κάπως άκομψο και ξεκάρφωτο τρόπο που χαλάει τη συνοχή τους.

Είναι ξεκάθαρο δε, πως ο Waters προσπαθεί να κατευθυνθεί σε πιο εμπορικές ατραπούς (βλ. ομώνυμο) και σίγουρα ο δίσκος έχει και τις καλές του στιγμές. Δύο από αυτές που ξεχώρισα είναι τα "Snap" και "Every Minute". Το πρώτο είναι μοντέρνο με κοφτά groove-άτα riff, ευδιάκριτη μπασογραμμή και κολλητικό ρεφρέν. Το δεύτερο, το οποίο κλείνει και τον δίσκο, θα έχει κάποια χαρακτηριστικά μπαλαντοειδή περάσματα και τα κλασικά Annihilator σημεία, όλα περιτυλιγμένα με μια καλώς εννοούμενη μοντέρνα αύρα. Από κοντά και το "Narcotic Avenue" που το βασικό του riff thrash-άρει  με παλιομοδίτικο τρόπο και που γενικότερα φέρνει στο μυαλό το παρελθόν της μπάντας.

Παράλληλα όμως έχουμε και τις άνευ λόγου και αιτίας κλοπές. Μια από αυτές είναι το riff και η φωνητική μελωδία του "Damage Inc." που ακούμε στο "My Revenge" (με το όμορφο κατά τα άλλα πέρασμα στη μέση με τους αρπισμούς και το solo). Επίσης δεν μπορείς να κλείσεις τα αυτιά σου στην ομοιότητα της εισαγωγής του "The Fun Palace" με το "The One You Serve" την οποία ακολουθεί το βαρετό βασικό θέμα, αλλά που για ακόμη μια φορά έχει γίνει εξαιρετική δουλειά σε επίπεδο solo.

Αυτό που αποκομίζω με κάθε ακρόαση της καινούργιας δουλειάς είναι πως ο Waters έχει πρόβλημα, καθώς του λείπει η έμπνευση (πολύ) παλιότερων εποχών σε συνθετικό επίπεδο. Κιθαριστικά ο άνθρωπος εννοείται πως το έχει ακόμα και κάποια όμορφα solo και lead σημεία εύκολα το αποδεικνύουν. Όταν όμως με το στανιό κάθε φορά μπορείς να ξεχωρίσεις τρία-τέσσερα τραγούδια δεν είναι και ό,τι καλύτερο για την υστεροφημία του ταλαντούχου αυτού μουσικού και δυστυχώς το "Suicide Society" είναι ένας τέτοιος δίσκος.

Αυτό που πρέπει να κάνει ο Jeff είναι επιτέλους να συνεργαστεί στη διαδικασία σύνθεσης με έναν μουσικό που θα μπολιάσει το όραμά του με φρέσκιες ιδέες. Θα πρέπει επίσης να δώσει το τιμόνι της παραγωγής σε κάποιον που θα διαφοροποιήσει κάπως τον πατενταρισμένο και ξερό ήχο και επιτέλους να βρει πάλι έναν τραγουδιστή που θα κάνει τη διαφορά και που πάνω από όλα θα μπορεί να τραγουδήσει. Σε διαφορετική περίπτωση σε λίγο θα καταντήσει να αρμέγει μια νεκρή αγελάδα, με τους δίσκους του να μην προκαλούν το παραμικρό ενδιαφέρον.