Annihilator

Οι Annihilator επιστρέφουν μετά από δυο χρόνια με τη νέα τους δουλειά να τιτλοφορείται "Feast". O Jeff Waters παρέα με τον «μονιμά», πλέον, Dave Padden πίσω από το μικρόφωνο μας παρουσιάζουν στο καινούριο δίσκο μια γερή ποσότητα από thrash riff και για άλλη μια φορά καλούμαστε να κρίνουμε αν το αποτέλεσμα είναι αντάξιο του ονόματος και της ιστορίας του συγκροτήματος.

Εκπλήξεις δεν υπάρχουν, καθώς το μουσικό στυλ που έχει καθιερώσει ο Waters τα τελευταία χρόνια δεν αλλάζει και για άλλη μια φορά έχει αναλάβει την παραγωγή του άλμπουμ. Όσοι έχουν ενστάσεις με την φωνή του Padden θα εξακολουθούν να τις έχουν, αλλά ευτυχώς δεν λείπουν οι μικρές μαγικές κιθαριστικές στιγμές που έχουν καθιερώσει τον Jeff στις συνειδήσεις μας ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα και οι οποίες είναι ικανές να ανεβάσουν επίπεδο τον δίσκο.

Το πρόβλημα με το "Feast" έγκειται, για άλλη μια φορά, στη συνθετική προσέγγιση, κάτι που μπορεί να έχει αρκετές αιτίες. Η πρώτη, ίσως, είναι ο κορεσμός του Waters ο οποίος γράφει όλα τα τραγούδια και επιμένει στον ίδιο ήχο από άποψη παραγωγής, μπαίνοντας έτσι σε μια «λούπα» επανάληψης. Η δεύτερη αιτία είναι η αδυναμία του Padden να γράψει μελωδικές γραμμές που θα προσφέρουν το κάτι διαφορετικό. Δεν συμμερίζομαι την άποψη πως δεν έχει καλή φωνή, άλλωστε στο "Perfect Angel Eyes" και στα αργά μέρη του "One Falls, Two Rise" δείχνει πως μπορεί να μην είναι τόσο προβλέψιμος. Στο σύνολο, δυστυχώς, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πως δεν μπορεί να κάνει το κάτι παραπάνω.

Αυτή η άποψη βέβαια προκύπτει επειδή μπαίνω στη διαδικασία να συγκρίνω την κάθε νέα δουλειά της μπάντας με τα αριστουργήματα του παρελθόντος. Από εκεί και πέρα, αν αγνοήσω το γεγονός πως πρόκειται για το συγκρότημα που κάποτε κυκλοφόρησε ένα "Never, Neverland", ο δίσκος ακούγεται πολύ ευχάριστα. Thrash-αρει δυναμικά με τραγούδια όπως τα "Deadlock" και "No Way Out", με το πρώτο να θυμίζει τους Slayer και το δεύτερο να έχει το κλασικό κόψιμο στη μέση και την εναλλαγή στο tempo σήμα κατατεθέν της μπάντας. Το "Smear Campaign" είναι μια τυπική σύνθεση των Annihilator των 00s, ενώ στο "No Surrender" που ακολουθεί αίσθηση κάνει η funky εισαγωγή, αλλά και εδώ μπαίνει στη συνέχεια το βασικό riff για να επαναφέρει την τάξη ενώ θα ακούσουμε και ένα από τα καλύτερα solo του δίσκου.

Το "Wrapped" είναι η περισσότερο rock 'n' roll στιγμή του "Feast", αλλά ταυτόχρονα και η πιο αδύναμη, καθώς ούτε η AC/DC αισθητική βοηθάει αλλά ούτε ο Danko Jones πίσω από το μικρόφωνο κάνει τη διαφορά. Μετά από αρκετό καιρό θα βρούμε σε δίσκο και μπαλάντα με το "Perfect Angel Eyes" να αποτελεί απλά μια cool στιγμή χωρίς εξάρσεις και πονεμένα solo, με τις ταχύτητες να επιστρέφουν σε «νορμάλ» επίπεδα με το αμέσως επόμενο "Demon Code" όπου και πάλι ο Waters δίνει ρέστα στα lead και στα solo. Εκεί που θέλω να σταθώ περισσότερο είναι στα δυο τραγούδια που κλείνουν τον δίσκο, τα "Fight The World" και "One Falls, Two Rise", κυρίως για την χρήση των ακουστικών κιθάρων με τα κλασικά αρπίσματα που τόσο πολύ έχουμε αγαπήσει σε αυτή την μπάντα. Ιδιαίτερα να αναφέρω πως το "One Falls, Two Rise" έχει πανέμορφη εισαγωγή την οποία διαδέχεται ένα βάρβαρο thrash riff και με το κοντέρ πάλι να γράφει αρκετά υψηλές ταχύτητες, αν και θα προτιμούσα να εξελιχτεί σε μια περισσότερο mid tempo σύνθεση.

Συνολικά ο δίσκος δεν θα απογοητεύσει κάποιον που του αρέσει η μοντέρνα περίοδος της μπάντας, ίσως μάλιστα να μιλάμε και για την καλύτερη δουλειά με τον Padden, αλλά κακά τα ψέματα, η εποχές που κάποιοι περίμεναν ανυπόμονα τον καινούριο δίσκο των Annihilator έχει περάσει προ πολλού. Αυτό που ελπίζω μόνο είναι να μην είναι ανεπιστρεπτί και κάποια στιγμή ο Waters να κάτσει να γράψει ένα διαφορετικό άλμπουμ και να αφήσει κατά μέρος τη συνθετική μανιέρα των τελευταίων χρόνων προσφέροντας μας ένα αποτέλεσμα που θα μας εκπλήξει και θα μας καθηλώσει. Το έχει ακόμη, είμαι σίγουρος.